Διαβάζοντας τη νουβέλα του Μιχάλη Μακρόπουλου και της Ελένης Κοφτερού και πιασμένος από τις άξενες εικόνες του Κόκκινου Πλανήτη δεν ήταν δύσκολο να σκεφτώ τις ταινίες του Μπράιαν Ντε Πάλμα Αποστολή στον Αρη (2000) με τον Τιμ Ρόμπινς και του Ρίντλεϊ Σκοτ Η διάσωση (2015) με τον Ματ Ντέιμον. Ο Αρης κρατάει και στις δύο ταινίες τον ρόλο ενός απολύτως εχθρικού περιβάλλοντος, όντας έτοιμος να εξαλείψει κάθε ανθρώπινη παρουσία από την επικράτειά του. Η επιστολική, παρ’ όλα αυτά, μορφή του βιβλίου (ένας αστροναύτης σε ερευνητική εγκατάσταση στον Αρη ανταλλάσσει ηλεκτρονικά μηνύματα με τη σύντροφό του στη Γη) παραπέμπει ενδεχομένως και σε κάτι άλλο: στην τηλεοπτική σειρά των Τζέισον Κάτιμς και Ματ Ριβς Away (2019), με τη Χίλαρι Σουάνκ να υποδύεται μια επιστήμονα που προσπαθεί να συμβιβάσει τις επαγγελματικές της υποχρεώσεις, ενόσω το διαστημόπλοιό της ταξιδεύει προς τον Αρη, με τις ανάγκες ηλεκτρονικής επικοινωνίας με όσους έχει αφήσει πίσω, σε μια όχι και τόσο ασφαλή πατρίδα.
Οπως κι αν έχει, το βιβλίο για το οποίο συζητάμε συνδυάζει τα δυσοίωνα μηνύματα για το μέλλον, όπως τα εξέπεμψε ο Μακρόπουλος με τις δύο πρόσφατες νουβέλες του Μαύρο νερό (2019) και Θάλασσα (2020), με ψήγματα της ποίησης της Κοφτερού για την αγάπη και τον θάνατο. Ο Αρης υποβάλλει αμέσως στον αναγνώστη το φάσμα του δυστοπικού του κόσμου, αλλά στην πραγματικότητα η επιστημονική φαντασία γίνεται εδώ η αφορμή για να περάσουμε σε μια υπαρξιακή αλληγορία για τον χρόνο, τη μνήμη, τον έρωτα και την ταυτότητα του εγώ, όπως ακριβώς στο μυθιστόρημα Σολάρις (1961) του Στανισλάβ Λεμ και στις δύο κινηματογραφικές μεταφορές του (από τον Αντρέι Ταρκόφσκι το 1972 και από τον Στίβεν Σόντερμπεργκ το 2002).
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
