Δεν είναι λίγοι πια όλοι αυτοί που δεν εμβολιάζονται. Κάποιοι από ανημποριά και κάποιοι και από φόβο. Και κάποιοι άλλοι από ψευδοϊατρική εκτίμηση. Οι τελευταίοι, αμόρφωτοι και ανεύθυνοι, αγγίζουν τη διανοητική παραφροσύνη. Που σημαίνει ότι αυτή τη φορά η απόκλιση δεν είναι μόνο ψυχιατρικού ενδιαφέροντος. Είναι στάση μιας θλιβερής ιδιωτικής λογικής. Ετσι φθάσαμε σε μια κατάσταση όπου το δικαίωμα των πολλών να επιβιώνουν απειλείται όχι από μία άποψη, αλλά από την ενεργό συγκεκριμένη παράλειψη, από την πράξη, κάποιων οι οποίοι αρνούνται να μη φονεύουν τους άλλους. Γιατί ενώ κάποιοι ανεμβολίαστοι που θα αρρωστήσουν θα διασωθούν, ορισμένοι άλλοι, που από αυτούς τους πρώτους τους διασωθέντες θα μολυνθούν, θα πεθάνουν.
Χιλιάδες είναι λοιπόν αυτοί που γνωρίζουν ότι αρνούμενοι να εμβολιαστούν πολλούς θα τους οδηγήσουν υποχρεωτικώς εκτός ζωής. Και παρ’ όλα αυτά επιμένουν. Η ανθρωποκτονική συμπεριφορά τους – και εδώ δεν είναι, όπως θα μπορούσε να υποτεθεί με όρους ποινικής θεωρίας, έγκλημα διά παραλείψεως τελούμενο – είναι ενεργός πράξη. Πρόκειται για θετική ενέργεια. Και αν κάποιος ισχυριστεί «τι να κάνουμε, υπάρχουν πάντα και ηλίθιοι», θα πρέπει να ξέρει ότι το επιχείρημα είναι σαθρό. Γιατί πραγματικοί ηλίθιοι είναι εκείνοι που το προτέρημά τους λειτουργεί και εις βάρος τους. Στην περίπτωση της πανδημίας λειτουργεί, από ‘δω και στο εξής, κυρίως εις βάρος των πολλών άλλων.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
