Το σπίτι-μεσοτοιχία με το «Χειμερινό Τσίρκο» της τσιγγάνικης φαμίλιας Μπουλιόν που άνοιξε τις πύλες του επί Ναπολέοντα Γ’ στο Παρίσι. Τα πορτρέτα και οι «προβληματικές» φωτογραφίες που επιστράφηκαν από την εφημερίδα «Libération» εν όψει της μετακόμισης της εφημερίδας. Η τυχαία συνάντηση με μια ισπανίδα τραβεστί κάτω από την Ακρόπολη. Η μέρα που ως παιδί έπεσε μέσα στο σιντριβάνι του Κήπου του Λουξεμβούργου. Το προσφυγόπουλο από το Κουρδιστάν που φωτογράφισε στην Αθήνα του 1990 και τον βρήκε χρόνια μετά για να του πει: «Εγώ είμαι αυτή στη φωτογραφία». Οι ιστορίες στο βιβλίο του Σπύρου Στάβερη με τίτλο «Δεν υπάρχει τίποτα πίσω από μια φωτογραφία» (καλώς εχόντων των πραγμάτων θα κυκλοφορήσει μέσα στον Απρίλιο από τις εκδόσεις Πόλις) είναι παράθυρα στη ζωή και στο έργο του ταλαντούχου φωτογράφου, ο οποίος έχει μοιράσει μεγάλο μέρος της ζωής του μεταξύ Παρισιού και Αθήνας μέχρι το 1985 και έχει συνεργαστεί τόσο με τον ελληνικό όσο και με τον ξένο Τύπο.
To ενδιαφέρον με το βιβλίο, στο οποίο περιλαμβάνονται βέβαια φωτογραφίες του, είναι ότι τον πρώτο λόγο έχουν τα κείμενα που τις συνοδεύουν. Γραμμένα από τον ίδιο σε παλαιότερες εποχές, αποκαλύπτουν ιστορίες πίσω από τις εικόνες. Ή δεδομένου, όπως λέει και ο Στάβερης, ότι «οι φωτογραφίες ζουν τη ζωή τους, οι άνθρωποι τη δική τους», με αυτό το βιβλίο οι δύο ζωές αναμετρoύνται και αλληλοσυμπληρώνονται. «Τα αρχικά κείμενα ήταν βιαστικές σημειώσεις, άλλες στα ελληνικά και άλλες στα γαλλικά. Χρειάστηκε να τις καθαρογράψω και να τις ανασυντάξω, φροντίζοντας να μη χαθεί η αυθόρμητη παρατήρηση, κι εκεί που ήταν φλύαρες, να τις περιορίσω» περιγράφει στο «Bήμα» και συμπληρώνει: «Μια ιδέα, λένε, δεν έρχεται ποτέ μόνη της. Υπήρξε μια περίοδος που οι άσκοπες περιπλανήσεις με βοήθησαν στο να βρω ένα νέο κέντρο βάρους στη ζωή μου. Χανόμουν με τις ώρες στους δρόμους της Αθήνας και σημείωνα σε τετράδια και μπλοκάκια τις συναντήσεις και τις εμπειρίες της ημέρας. Ηταν μια συνήθεια που είχα αποκτήσει πριν αρχίσω να συνεργάζομαι με τα περιοδικά, όταν ανακάλυπτα την Αθήνα και αποχαιρετούσα το Παρίσι. Μετά, απορροφήθηκα από τη δουλειά και τους ρυθμούς της, και η ένταση που μου δημιουργούσε η νέα μου αυτή «στράτευση», ακόμα και για ένα «απλό» πορτρέτο, μου αφαιρούσε πλέον τη διάθεση του καθημερινού απολογισμού».
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
