Μια δύσκολη ισορροπία

Είναι άνθρωποι της διπλανής πόρτας. Eχουν παιδιά και οικογένειες. Ζουν και κινούνται ανάµεσά µας. Οι περισσότεροι θεωρούνται ευυπόληπτοι πολίτες. Είναι πρόσωπα που δεν πιστεύεις ότι µπορούν να άγονται και να φέρονται από τους διάφορους τσαρλατάνους. Είναι πρόσωπα που κανείς δεν ανέµενε να έχουν ακραίες, συνωµοσιολογικές απόψεις. Πολλοί εξ αυτών είναι µέσου ή και ανώτερου µορφωτικού επιπέδου και δεν αναφερόµαστε σε άτοµα µε στοιχειώδη εκπαίδευση και χαµηλή αυτοεκτίµηση.

Αρκετοί ίσως έχουμε δει – προσωπικά, το έχω βιώσει και εξεπλάγην – τον φανατισμό που εκπέμπουν διάφορα πρόσωπα, μιλώντας κατά της χρήσης μάσκας, κατά των εμβολίων και βέβαια με το κερασάκι στην τούρτα να είναι η φράση «δεν υπάρχει κορωνοϊός». Και όμως, αυτά τα πρόσωπα δεν έχουν καμία διαφορά με άλλα άτομα, μέτριας μόρφωσης και από τα χαμηλότερα κοινωνικο-οικονομικά στρώματα της χώρας. Υπάρχει ένα αόρατο νήμα που ενώνει αυτές τις περιπτώσεις. Και αυτό δεν είναι άλλο από το νήμα της συνωμοσιολογίας και της αντίληψης ότι «κάτι μαγειρεύεται σε σκοτεινά δωμάτια». Επί της ουσίας, ταυτίζονται ετερόκλητα πρόσωπα με ακραίες και, το κυριότερο, επικίνδυνες απόψεις, όχι απλά για τη Δημοκρατία μας, όπως το έχουμε δει παλαιότερα, αλλά για την ίδια μας τη ζωή. Γιατί εάν στέκεσαι απέναντι στην επιστήμη διαπράττεις έγκλημα, εκτός και αν θέλουμε να επιστρέψουμε στον σκοταδισμό του Μεσαίωνα.

Την τελευταία περίοδο αρχίζει και στην Ελλάδα να κερδίζει έδαφος, ευτυχώς ακόμα όχι σε μεγάλο βαθμό, το διεθνές κίνημα της συνωμοσιολογίας, μια εξέλιξη ιδιαίτερα ανησυχητική. Και αυτό από μόνο του δημιουργεί ένα κλίμα που παραπέμπει σε μακρινές, σκοτεινές εποχές. Το έχουμε δει βέβαια και σε άλλες περιπτώσεις, όπως π.χ. με το κίνημα κατά των εμβολίων που έχει επικίνδυνες παρενέργειες για την ίδια τη ζωή των ανθρώπων και ειδικά των παιδιών. Λογικό είναι να υπάρχει προβληματισμός για το κατά πόσο είναι ασφαλή και αξιόπιστα τα εμβόλια κατά της COVID-19, αλλά γι’ αυτό υπάρχει η πειθώ των επιστημόνων και τα επιχειρήματα της ακαδημαϊκής κοινότητας προκειμένου να πείσουν τους πολίτες, ακόμα και τους πιο δύσπιστους.

Βέβαια, τίθεται το σημαντικό ζήτημα της ιδιωτικής αυτονομίας, της προσωπικής θέλησης για το κατά πόσο θα κάνει κανείς ή όχι το εμβόλιο. Παράλληλα, ήδη προκύπτουν θέματα για τους περιορισμούς που θα τεθούν επί της ουσίας σε όσους δεν εμβολιαστούν, και αυτό είναι κάτι που πρέπει να το δούμε για να μη φθάσουμε σε κοινωνικούς αποκλεισμούς, ανισότητες και έλλειμμα Δημοκρατίας.

Είναι ώρα ευθύνης για όλους, σε όποιο σημείο του πολιτικού, κοινωνικού, πολιτιστικού φάσματος τοποθετούνται. Είναι χρέος όλων να αποτραπεί η επιστροφή στον Μεσαίωνα και σε σκοταδιστικές απόψεις. Στην πυρά – μεταφορικά – όχι οι τσαρλατάνοι, αλλά οι ιδέες τους, με ενίσχυση του μετώπου της λογικής, της υπευθυνότητας και πάντα στο πλευρό της επιστήμης, αλλά ταυτόχρονα και σεβασμός στην ιδιωτική αυτονομία και στα ατομικά δικαιώματα. Δύσκολη ισορροπία.