Μια διδακτική ιστορία

Τέτοιες μέρες πριν από 10 χρόνια ψάχναμε πάλι για Πρόεδρο της Δημοκρατίας.

Ο Γ. Παπανδρέου είχε αναλάβει την αρχηγία του ΠαΣοΚ από τις αρχές του χρόνου, αλλά η ΝΔ κέρδισε τις εκλογές του Μαρτίου και τις ευρωεκλογές του Ιουνίου. Ο Κ. Καραμανλής ήταν πανίσχυρος πρωθυπουργός σε μια περίοδο μετα-ολυμπιακής ευφορίας.

Ο Ν. Κωνσταντόπουλος νόμισε ότι έφτασε η ώρα του. Ο τότε πρόεδρος του Συνασπισμού είχε συχνά συμπλεύσει με τη ΝΔ, πότε εναντίον του ΠαΣοΚ του Ανδρέα Παπανδρέου και πότε εναντίον του ΠαΣοΚ του Κώστα Σημίτη.

Τα τελευταία χρόνια μάλιστα είχε δραστηριοποιηθεί έντονα και από κοινού με τον Καραμανλή στον «αγώνα κατά της διαπλοκής», έναν ανταρτοπόλεμο διαφόρων εκδοτικών και επιχειρηματικών συμφερόντων εναντίον της κυβέρνησης του ΠαΣοΚ.

Ενδεχομένως θεώρησε ότι ήλθε η ώρα της ανταμοιβής. Η προσδοκία του ενισχύθηκε και από ένα μέρος του καραμανλικού περιβάλλοντος με προεξάρχοντα, λένε, τον πανίσχυρο τότε Θ. Ρουσόπουλο.

Ετσι ο Κωνσταντόπουλος παραιτήθηκε από την προεδρία του Συνασπισμού ελπίζοντας μάλλον σε ένα κοστούμι Προέδρου της Δημοκρατίας. Ακούστηκε οτι άρχισε και μαθήματα αγγλικών.

Μια ενδεχόμενη υποψηφιότητα Κωνσταντόπουλου όμως δημιουργούσε σοβαρότατο πρόβλημα στον Παπανδρέου. Από τη μια ήταν απαράδεκτη για το σύνολο του ΠαΣοΚ, το οποίο την εκλάμβανε περίπου ως πρόκληση. Πολύ δύσκολα θα περνούσε στην Κοινοβουλευτική Ομάδα.

Από την άλλη, ο Παπανδρέου δεν είχε περιθώρια να μπλοκάρει την προεδρική εκλογή και να οδηγηθεί σε τρίτη συνεχόμενη εκλογική ήττα μέσα στον πρώτο χρόνο της αρχηγίας του.

Η θέση του ήταν αντικειμενικά δυσχερέστατη. Θύμιζε λίγο τον Νέβιλ Τσάμπερλεν πριν από το Μόναχο, όταν εκλήθη να επιλέξει ανάμεσα στην ταπείνωση και στην ήττα.

Από τη δύσκολη θέση τον έβγαλε ο Καραμανλής.

Ο τότε πρωθυπουργός άκουσε τα επιχειρήματα όσων τον προέτρεψαν να κινηθεί υπεύθυνα και θεσμικά, να μην επιδιώξει την ταπείνωση του αντιπάλου του μέσω της προεδρικής εκλογής.

Ετσι κατέληξε στην υποψηφιότητα του Κάρολου Παπούλια.

Μια υποψηφιότητα που όχι μόνο δεν δημιουργούσε πρόβλημα στο ΠαΣοΚ του Παπανδρέου αλλά, τηρουμένων των αναλογιών, μπορούσε να θεωρηθεί και δώρο στην αξιωματική αντιπολίτευση.

Είναι αλήθεια ότι ο Παπανδρέου δεν ανταπέδωσε τη χειρονομία του Καραμανλή. Πέντε χρόνια αργότερα, το 2009, επέλεξε να μπλοκάρει την επανεκλογή Παπούλια για να προκαλέσει εκλογές, τις οποίες και κέρδισε…

Επειδή όμως ο Θεός αγαπάει και τον νοικοκύρη, ο Παπανδρέου δεν πρόλαβε να χαρεί το κόλπο.

Εγινε μεν πρωθυπουργός αλλά ο Καραμανλής του φόρτωσε τον μουτζούρη. Λεφτά δεν υπήρχαν, η χώρα έσκασε στα χέρια του, οδηγήθηκε στο Μνημόνιο, σε δύο χρόνια κατέρρευσε και έκτοτε γυρίζει από duty free σε duty free.

Ο Κωνσταντόπουλος επανεμφανίστηκε και αυτός μερικά χρόνια αργότερα αλλά ως πρόεδρος του Παναθηναϊκού. Για λίγο…

Διηγήθηκα αυτή την παλιά ιστορία επειδή μου φάνηκε διδακτική.

Με δεδομένο βεβαίως ότι το 2014 δεν είναι 2004 ή 2009, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ούτε καν ΠαΣοΚ και η σημερινή Ελλάδα δεν έχει καμία σχέση με εκείνη που χρεοκόπησε, συνεπώς και οι καταστάσεις και οι περιστάσεις είναι πολύ κρισιμότερες. Δεν επιτρέπουν την πολυτέλεια ακόμη και ενός μικροκομματικού διχασμού.

Είναι όμως διδακτική για δύο λόγους.

Πρώτον, επειδή το ερώτημα της πολιτικής σταθερότητας δεν αφορά μόνο μια κυβέρνηση αλλά και όσους την αντιπολιτεύονται. Κυρίως επειδή δεν είναι καθόλου βέβαιον ότι θα μπορέσουν να αποκαταστήσουν τη σταθερότητα που θα διαταράξουν, έστω και μετά από εκλογές.

Δεύτερον, επειδή δείχνει ότι οι προσχηματικές και διχαστικές επιλογές στρέφονται τελικά εναντίον εκείνων που τις μεθοδεύουν. Η Ιστορία δεν αγαπάει τους τυχοδιώκτες.

Ασε που, αν δεν απατώμαι, ο Παναθηναϊκός έχει σήμερα μια χαρά πρόεδρο!…