Για τη μετακίνηση ή μη μετακίνηση των ευρημάτων στον σταθμό «Βενιζέλου» έχουν ειπωθεί τόσα, που δεν ξέρει κανείς τι να πιστέψει. Θα ήταν ποταπό να προωθήθηκε η μετακίνηση για να υπηρετηθούν εργολαβικά συμφέροντα και μικρότητα να χαίρεται η νέα κυβέρνηση να ακυρώνει αποφάσεις της προηγούμενης. Καλοπροαίρετα, ας δεχθούμε ότι οι λόγοι είναι η οικονομία χρόνου ή και χρημάτων. Δεν είμαι σε θέση να εκτιμήσω ακριβώς.
Ούτε επί της ουσίας είμαι σε θέση να προβώ σε αξιολογήσεις. Μου λείπουν γνώσεις ειδικού και αγνοώ το πρωτόκολλο μετακίνησης αρχαιολογικών ευρημάτων. Απ’ ό,τι βλέπω σε φωτογραφίες, παρά το επιβλητικό τετράπυλο, δεν πρόκειται για κομψουργήματα που ένας κόμης Μπρους ή ένας Εμανουέλ Μιλέρ θα μετέφεραν στις πρωτεύουσες των χωρών τους, όπως τα «Ελγίνεια» ή τις «Μαγεμένες». Πρόκειται, ωστόσο, για λιθόστρωτο κεντρικής οδού με θυρώματα καταστημάτων και εργαστηρίων που λειτουργούσαν εκεί από τα χρόνια παρακμής της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας μέχρι τη μοιραία για το Βυζάντιο Δ’ Σταυροφορία. Με χρήσεις σαν αυτές που και σήμερα βρίσκονται διάσπαρτες στην περιοχή. Μια «φέτα» εννέα αιώνων ζωής, καθρέφτης της σημερινής. Οσο κι αν κατ’ εξοχήν ιδιότητα του χρόνου είναι να μην είναι, αφού κάθε στιγμή του παρόντος μας παρέρχεται ανεπιστρεπτί, σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις ο χρόνος κάνει μια εξαίρεση και παγιώνεται. Αν αυτό δεν συνιστά «αμετακίνητο» επιχείρημα για να ελιχθεί κατάλληλα η μελέτη εισόδων-εξόδων του σταθμού, ώστε να μη μετακινηθούν οι αρχαιότητες, τότε κάθε άλλη λύση είναι αποδεκτή. Να κομματιαστεί αυτό το σύνολο, να αποθηκευτεί και να επανέλθει εν καιρώ, δεν μοιάζει προτιμότερο από το να μείνει να εκτίθεται όπου το αποθηκεύσουν. Ή να μεταφερθεί στην Αθήνα, εγκαρσίως στην οδό Τοσίτσα λ.χ., να συνενώσει το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο με το Μετσόβιο, αφού κάτι τέτοιο προγραμματίζεται. Θα αποτελέσει την απολύτως προσήκουσα συνένωση!
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
