Η μεγάλη πόρτα που οδηγεί στον εκθεσιακό χώρο του Φουγάρου στο Ναύπλιο είναι βαριά και συνήθως λειτουργεί ως πύλη. Ως το πέρασμα δηλαδή από τον συνήθως θορυβώδη εξωτερικό χώρο όπου παιδάκια τρέχουν και μεγάλοι συνομιλούν, σε έναν εσωτερικό, προστατευμένο από οχλήσεις παντός είδους. Είναι μια ευχάριστη αλλαγή αυτή η μεταφορά σε ένα άλλο, ηπιότερο κλίμα, όμως στην περίπτωση της έκθεσης «Reds, αφιέρωμα στο κόκκινο», στην οποία η πόρτα θα κλείσει οριστικά τη μέρα που διανύουμε (τελειώνει 15/5), η ευαρέσκεια εντείνεται σε διαστάσεις του απροσδόκητου: ο χώρος είναι βυθισμένος στο απόλυτο σκοτάδι, αν εξαιρέσει κανείς μια πορφυρή γραμμή που διατρέχει περιμετρικά το ταβάνι και μόνο τα έργα που παρουσιάζονται στην έκθεση ξεχωρίζουν μέσα στην κόκκινη αύρα τους. Την ήδη προϋπάρχουσα αλλά και αυτή που αναδεικνύεται από έναν εσωτερικό, φαινομενικά, φωτισμό που ενεργοποιεί τα «σώψυχα» κάθε έργου.
Στην περίπτωση του πίνακα «Α little dance» (2016) της Αλεξάντρα Γουόρεν για παράδειγμα, οι μορφές φαίνονται σαν να έχουν αποτυπωθεί αφότου τις σάρωσε μια ακτινοβολία, στον «Ατιτλο» (1997) πίνακα της Aυστριακής Ona B. ο καμβάς μοιάζει τελικά με το έγχρωμο αρνητικό που αποκαλύπτει με ευκρίνεια τα μυστικά του σε μια φωτεινή τράπεζα. Το συγκεκριμένο έργο βρίσκεται δίπλα σε μια επίσης «Ατιτλη» (2008) φωτογραφία του Αλέξη Σαρηγεωργίου, στην οποία δεν υπάρχει μεν πουθενά το κόκκινο χρώμα αλλά η εικόνα μιας τσαγιέρας σε μια κουζίνα δίπλα σε ένα νεφελώδες φάσμα αποχρώσεων, μια σπουδή στο κόκκινο επί της ουσίας, λειτουργεί περίπου σαν το όπλο που εμφανίζεται στην πρώτη πράξη ενός θεατρικού έργου: ως η προαναγγελία ή ο οιωνός μιας επικείμενης δράσης.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
