Ο ακμεϊσμός (από την ελληνική λέξη «ακμή») ήταν ένα κίνημα στις αρχές του 20ού αιώνα που άνθισε κι αναπτύχθηκε στην Αγία Πετρούπολη. Στις τάξεις του περιλαμβάνονται μερικοί από τους μείζονες ρώσους ποιητές: ο Μιχαήλ Κουζμίν, ο Νικολάι Γκουμιλιόφ, ο Γκιόργκι Ιβανόφ, η Αννα Αχμάτοβα κι ο Οσιπ Μαντελστάμ. Μια γενιά που το σταλινικό καθεστώς έκανε ό,τι μπορούσε για να την εξαφανίσει. Το έργο τους, έστω και με πολύ μεγάλη καθυστέρηση, άρχισε να γίνεται γνωστό στη χώρα μας για να αποκαλυφθεί πόσο σπουδαίοι ήταν αυτοί οι δημιουργοί, οι πιο ευρωπαίοι, θα έλεγα, συγγραφείς της Ρωσίας. Δεν ήταν μόνο θαυμάσιοι ποιητές αλλά κι εξαιρετικοί δοκιμιογράφοι και μεταφραστές, βαθείς γνώστες της ευρωπαϊκής κουλτούρας. Η πρόσφατη έκδοση κάποιων από τα δοκίμια του Οσιπ Μαντελστάμ αρκεί για του λόγου το αληθές.
Είχαν εκδοθεί παλαιότερα κι άλλα σημαντικά πεζά κείμενα του Μαντελστάμ, αλλά αυτά τα δέκα της παρούσας έκδοσης έχουν ιδιαίτερη σημασία. Θα σταθώ για λόγους χώρου μόνο σε τέσσερα: το «Φρανσουά Βιγιόν», την «Αυγή του ακμεϊσμού», το «Για τον συνομιλητή» και το «Τέλος του μυθιστορήματος». Φωτίζουν τη βαθύτερη σχέση του ποιητή με την τέχνη του και το κοινό, και την ουσία και το περιεχόμενο του ακμεϊσμού.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
