«Με γοητεύει οτιδήποτε δεν έχω ξανακάνει»

Υποδύεται μια καλλιεργημένη και πολυάσχολη καριερίστα,η οποία όμως κουβαλάει ένα σκοτεινό παρελθόν. Η Μυρτώ Αλικάκη εφέτος ενσαρκώνει, τηλεοπτικά, έναν από τους πιο σκοτεινούς ρόλους της καριέρας της. Εναν ρόλο-πρόκληση, όπως τον χαρακτηρίζει. Αυτή την περίοδο βρίσκεται ανάμεσα στα γυρίσματα της επιτυχημένης σειράς του Mega και στις πρόβες για τον σαιξπηρικό «Οθέλλο», με τον οποίο θα γυρίσει όλη την Ελλάδα, και όπως δηλώνει αδημονεί να ξεκινήσει.

Ο «Σιωπηλός Δρόμος» μάς επαναφέρει στην προ κρίσης μυθοπλασία;

«Και ακόμα καλύτερα, θα έλεγα. Από την προ κρίσης περίοδο μέχρι και σήμερα έχουν μεσολαβήσει πολλά τα οποία, νομίζω, έχουν επηρεάσει και αναπτύξει την αισθητική και το κριτήριό μας. Οπως για παράδειγμα όλη αυτή η τάση που υπάρχει με τις ξένες σειρές. Οπότε νομίζω ότι έχουμε προχωρήσει πολύ σε σχέση με αυτό».

Ποιες ήταν οι πρώτες σας σκέψεις όταν πήρατε στα χέρια σας το σενάριο;

«Αισθάνθηκα ότι διάβασα ένα πάρα πολύ ωραίο σενάριο, το οποίο με κρατούσε σε τρομερή αγωνία, κάτι το οποίο θεωρώ σημαντικό, με χαρακτήρες που τους ζήλευα και έλεγα «τι ωραία θα είναι να υποδυθείς αυτόν τον χαρακτήρα ή τον άλλο». Επίσης θεωρώ ότι το σενάριο θέτει και κάποια πολύ σοβαρά κοινωνικά ζητήματα».

Οπως;

«Εχουμε την αίσθηση ότι όλα αυτά συμβαίνουν επειδή η οικογένεια Καρούζου είναι ο βασικός στόχος. Το τι είναι αυτό που καθιστά την οικογένεια Καρούζου ως βασικό στόχο δεν μπορώ να το αποκαλύψω. Μιλάμε όμως για μια οικογένεια που έχει εξουσία και λεφτά. Βλέπουμε έναν πάτερ φαμίλια ο οποίος συμπεριφέρεται σαν να του ανήκει ο κόσμος. Παρεμπιπτόντως, θεωρώ ότι ο Αντώνης Καφετζόπουλος είναι συγκλονιστικός σε αυτόν τον ρόλο. Ολο αυτό εγείρει και κάποια ερωτήματα σε σχέση με το πώς υπάρχουμε μέσα στην κοινωνία. Μπορεί να κάνουμε πράγματα τα οποία είναι προκλητικά χωρίς να το καταλαβαίνουμε, και ίσως ο καθένας πρέπει να κάνει την αυτοκριτική του ως προς αυτό».

Τα μέλη της οικογένειας Καρούζου και η συμπεριφορά τους αυτή υπάρχει στην κοινωνία μας;

«Είναι κάτι που το βλέπει κανείς πάρα πολύ συχνά. Εδώ το βλέπεις σε ανθρώπους που δεν έχουν αυτή τη δύναμη και που συμπεριφέρονται σαν να την είχαν. Πόσο μάλλον όταν πραγματικά ένας άνθρωπος έχει τόση δύναμη στα χέρια του που αλλοτριώνεται. Που χάνει εντελώς την αίσθηση του φυσιολογικού, την επαφή με τον υπόλοιπο κόσμο. Θεωρώ ότι αυτό είναι ύβρις. Αυτή η αίσθηση της ύβρεως υπάρχει και στο σενάριο».

Κάτι ανάλογο συνέβη και πρόσφατα με τις καταγγελίες για το ελληνικό #MeToo.

«Οπωσδήποτε συνέβη αυτό. Η ποιότητα ενός ανθρώπου δεν φαίνεται από τη συναναστροφή του με τους «ομοίους» του, αλλά από το πώς συμπεριφέρεται ακόμα και στον άνθρωπο που θα τον σερβίρει, στον άνθρωπο στο φανάρι, στο βενζινάδικο, γενικά στους γύρω του. Οταν, λοιπόν, μιλάμε για έναν σκηνοθέτη που έχει απέναντί του έναν νεαρό ηθοποιό, έναν άνθρωπο που έχει την επιθυμία, τη φιλοδοξία και το όνειρο να κάνει κάτι και αυτό το εκμεταλλεύεται, αυτό είναι προφανώς κατάπτυστο».

Τι σας γοήτευσε στον ρόλο της Βιολέτας; Είναι διαφορετικός από ό,τι σας έχουμε συνηθίσει.

«Γενικά με γοητεύει το οτιδήποτε δεν έχω ξανακάνει. Ο βασικός λόγος ο οποίος με έκανε να πω ναι σε αυτή την πρόταση ήταν το σύνολο της δουλειάς. Με γοήτευσε η ποιότητά της, η αισθητική της, ο κώδικας που χρησιμοποιεί, το ανθρώπινο δυναμικό που τη στελεχώνει. Δεν σκέφτηκα ούτε μία στιγμή ότι μπορώ να πω όχι σε μία τέτοια πρόταση. Οσον αφορά τον ρόλο, αυτό που λέτε ήταν κάτι που με ενδιέφερε να δοκιμάσω, αλλά και το γεγονός ότι καμιά φορά αυτοί οι δεύτεροι ρόλοι, επειδή είναι κάπως ελλειπτικοί, σε φέρνουν αντιμέτωπο με την πρόκληση να γεμίσεις με την ερμηνεία σου και πράγματα που δεν λέγονται. Αυτό είναι κάτι που με ενδιαφέρει πάρα πολύ».

Πρόσφατα βρεθήκατε στην Κρήτη για τα γυρίσματα της νέας σειράς της ΕΡΤ «Καρτ Ποστάλ». Πώς ήταν αυτή η εμπειρία;

«Αυτή ήταν επίσης μία υπέροχη εμπειρία, με μια τρομερή παραγωγή και σπουδαίους συντελεστές. Μπορεί αυτόν τον φριχτό τελευταίο χρόνο να ήμασταν μακριά από το θέατρο, που είναι βεβαίως κάτι που όλοι οι ηθοποιοί το αγαπάμε πολύ, αλλά ως προς τα γυρίσματα υπήρξα πολύ τυχερή. Εκανα κάποια γυρίσματα στο «Ετερος Εγώ», έκανα τον «Σιωπηλό Δρόμο», έκανα την «Καρτ Ποστάλ». Δούλεψα σε δουλειές από τις καλύτερες που έχουν γίνει το τελευταίο διάστημα, για να μην πω εδώ και πάρα πολλά χρόνια».

Θεατρικά, πριν από λίγες ημέρες κυκλοφόρησε το radio play της παράστασης «Το κουνούπι». Πείτε μας δυο λόγια.

«Είναι μία πολύ ενδιαφέρουσα δουλειά. Μια ακουστική παράσταση, όπου είμαστε μόνο εγώ και ο Νίκος Ψαρράς. Το έργο είναι της Ζέτης Φίτσιου και η σκηνοθεσία του Ανδρέα Φλουράκη. Είναι μια πρωτοβουλία του iroes.art κατά τη γνώμη μου εξαιρετική, γιατί δεν κάνουμε ένα εργάκι στο ραδιόφωνο. Είναι μια πολύ σοβαρή δουλειά, με πρωτότυπη μουσική, πρωτότυπα κείμενα και επειδή έχει τύχει να ακούσω προηγούμενα radio play που έχουν γίνει, είναι υπέροχο το πώς μπορείς απλά ακούγοντας κάτι να μεταφερθείς εντελώς αλλού. Εχει απίστευτη δύναμη και επίσης είναι πολύ ενδιαφέρον για εμάς τους ηθοποιούς πώς μόνο με τη φωνή θα δημιουργήσουμε μία ολοκληρωμένη αίσθηση του τι συμβαίνει».

Ταυτόχρονα βρίσκεστε και σε πρόβες για την παράσταση «Οθέλλος» που θα ανέβει στις 24 Ιουνίου στο Θέατρο Βράχων και μετά θα γυρίσετε την Ελλάδα.

«Ακριβώς. Είμαστε στις πρόβες με τον Αιμίλιο Χειλάκη και τον Γιάννη Μπέζο στον «Οθέλλο» του Σαίξπηρ, σε σκηνοθεσία του Αιμίλιου Χειλάκη και του Μανώλη Δούνια. Είναι ένα εμβληματικό έργο και εκτός ότι είμαι πανευτυχής που θα ξαναδουλέψω στο θέατρο, είμαι πανευτυχής που συνεργάζομαι για πρώτη φορά με αυτούς τους δύο ανθρώπους. Είναι το είδος των ανθρώπων με το οποίο θέλεις να δουλεύεις. Εμπνέουν εμπιστοσύνη, ασφάλεια, δημιουργικότητα και σου δίνουν ελεύθερο χώρο να υπάρξεις και να δημιουργήσεις».

Αδημονείτε για την πρεμιέρα;

«Εννοείται. Αδημονώ ακόμα και για την περιοδεία, που σε γενικές γραμμές δεν είναι πολύ του στυλ μου να έχω μία βαλίτσα και να τρέχω από πόλη σε πόλη. Αλλά αυτό το συγκεκριμένο καλοκαίρι με αυτούς τους συγκεκριμένους ανθρώπους και μετά από τόση κλεισούρα αδημονώ και για την περιοδεία».