Οταν ο μαθητευόμενος έλεγε στον μάστορά του ότι πελέκησε τις πέτρες που του έδωσε, εκείνος πήγαινε, τις έβαζε στη θέση τους, τη μία δίπλα στην άλλη, χωρίς λάσπη και με ένα ποτιστηράκι έριχνε νερό εκεί που ήταν οι ενώσεις τους. Αν το νερό περνούσε από την ένωση στην άλλη πλευρά, του έλεγε να προσπαθήσει ξανά, μέχρι να μην περνάει σταγόνα! Το πελέκημα της πέτρας ήταν δουλειά και performance. Διαβάζεις π.χ. ότι «όταν ο Ν.Χ. πελεκούσε, μαζεύονταν πολλοί νέοι και τον παρακολουθούσαν». Μια φορά κάποιος μικρός, καθώς ο μάστορας κοιτούσε αν είναι εντελώς οριζόντια η ένωση ανάμεσα σε δυο πέτρες, όντας η μία επάνω στην άλλη, του είπε «ναι, μάστορα, είναι πολύ καλά» και την επόμενη στιγμή βλέπει το σφυρί του μάστορα να έρχεται καταπάνω του ενώ εκείνος οργισμένος του φώναζε: «Εσύ βρε θα μου πεις αν είναι καλά βαλμένες;».
Ο μαθητευόμενος έπρεπε να κάνει και ένα σωρό επιπλέον δουλειές για τον μάστορά του. Από το να του πλένει τα ρούχα μέχρι να πηγαίνει τα μουλάρια για βόσκημα το απόγευμα μόλις σταματούσε η δουλειά. Και οι δυο τους ήταν ενταγμένοι μέσα σε μια ομάδα με αυστηρή ιεραρχία: τσιράκι (= μαθητευόμενος), μαστορόπουλο, μάστορας, κάλφας, πρωτομάστορας – καθορισμένα καθήκοντα και μακροχρόνια πολύ σκληρή εκπαίδευση. Με τις δουλειές τους να εκτείνονται σε ένα πλατύ φάσμα. Από σπίτια νοικοκυραίων και τρίπατα καμπαναριά έως καλντερίμια και γεφύρια. Αυτά την εποχή που τα μπουλούκια των μαστόρων, ξεκινώντας κυρίως από την Ηπειρο, γύριζαν στην Ελλάδα και στα υπόλοιπα Βαλκάνια πελεκώντας και χτίζοντας. Δηλαδή τον 19ο αιώνα μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του ’30, στον 20ό αιώνα.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
