Μασκοφόροι γυμνιστές

Διαβάζοντας εμμονικά σχεδόν ειδήσεις για τον κορωνοϊό, τις μάσκες, τα περιοριστικά μέτρα, πέφτω σε ένα άρθρο που με κάνει σχεδόν να χαμογελάσω. Οι γαλλικές αρχές, αναφέρει, επέβαλαν την υποχρεωτική χρήση της μάσκας, λόγω υπερβολικής αύξησης των κρουσμάτων, στο Καπ ντ’Αγκντ, διάσημο γαλλικό θέρετρο, αγαπημένο προορισμό γυμνιστών και «λιμπερτίνων». Αρχίζω να σκέφτομαι αυτούς τους παραθεριστές, γυμνιστές σε αναζήτηση σεξουαλικής ελευθεριότητας, τους φαντάζομαι να αγοράζουν γάλα στο μίνι μάρκετ του συγκροτήματος φορώντας μόνο τη μάσκα τους, αναρωτιέμαι αν αυτό το κομμάτι υφάσματος που επιτρέπει στο χαμόγελο να φανεί μόνο στα μάτια επιτείνει ή αποδυναμώνει την ατμόσφαιρα πανσεξουαλισμού για την οποία φημίζεται το Καπ, αλλά ακόμα περισσότερο αναρωτιέμαι από πού έχω αυτές τις πληροφορίες για το θέρετρο, και γιατί και η απλή ανάγνωση του ονόματος είναι οικεία και συνοδεύεται από ένα καθησυχαστικό συναίσθημα.

Η απάντηση είναι το βιβλίο του Μισέλ Ουελμπέκ «Τα στοιχειώδη σωματίδια», όπου ένας εκ των πρωταγωνιστών επισκέπτεται το Καπ ντ’Αγκντ, βιώνει οκτώ μέρες ηδονής, νιώθει, για πρώτη φορά, ίσως, ευτυχισμένος, καταφέρνει να μιλήσει για κοινό μέλλον στη γυναίκα που αγαπά. «Η σεξουαλική ευχαρίστηση (η πιο έντονη που είναι σε θέση να βιώσει ένα ανθρώπινο πλάσμα) εξαρτάται αποκλειστικά από τις απτικές αισθήσεις», διαβάζω ξεφυλλίζοντας για να βρω το κεφάλαιο που αναφέρεται στο Καπ ντ’Αγκντ, και με ταράζει για άλλη μία φορά η φρίκη της απτικής στέρησης που βιώνουμε. Οσο και να αναγνωρίζουμε την αναγκαιότητα της αποχής από το άγγιγμα, οι περισσότεροι ανακαλύπτουμε τώρα τον εξωφρενικό βαθμό της σωματικότητάς μας. Καλές οι κουβέντες με φίλους, καλή η επικοινωνία, τα Zoom, τα Skype, το σώμα όμως πρέπει να αγγίζεται. Χρειάζεται χάδι και αγκαλιά, χρειάζεται τρυφερότητα, αυτή την τρυφερότητα που ταξιδεύει μόνο με όχημα το δέρμα, τη διέγερση νευρικών απολήξεων που οδηγούν σε έκκριση ενδορφινών. Εξ ου και το παράδοξο της εικόνας του γυμνού σώματος που φέρει μάσκα, εικόνα που παραπέμπει αυτομάτως σε φετίχ, που τονίζει ακόμα περισσότερο την ελευθερία και την ανάγκη του σώματος. Απαλλαγμένο από τα ρούχα που αναγκαστικά το καλύπτουν όλο τον υπόλοιπο καιρό, βρίσκεται απτικά διαθέσιμο, έτοιμο να δεχτεί οποιοδήποτε ερέθισμα, από το αεράκι που θα το χαϊδέψει σε όλο του το μήκος και το πλάτος, τον ήλιο που θα το ζεστάνει και θα το λύσει, ένα άλλο σώμα που θα κολλήσει πάνω του.

Και η μάσκα έρχεται να κρύψει αυτό ακριβώς το σημείο του σώματός μας που μένει (σχεδόν) πάντα ακάλυπτο, η μάσκα μας προκαλεί αμηχανία γιατί καλύπτει τις μικροεκφράσεις μας, όλα τα σημάδια που έχουμε μάθει να διαβάζουμε για να αντιλαμβανόμαστε και να ερμηνεύουμε τον άλλο, μας απαγορεύει την πρόσβαση στην παιχνιδιάρικη έκφραση, στην γκριμάτσα δυσαρέσκειας, στο αυθόρμητο φιλί. Πρόκειται σαφώς για δοκιμασία, για μια διαρκή γνωσιακή ασυμφωνία, όπου ξέρουμε ότι πρέπει όχι να υπακούσουμε, όχι να συμμορφωθούμε, αλλά να βρούμε το ψυχικό κίνητρο που θα μας οδηγήσει στο να προστατεύσουμε και να προστατευτούμε. Δεν ξέρω ποιο κίνητρο θα μπορούσε να είναι ισχυρότερο από την επιθυμία να μπορέσουμε να αγγιχτούμε και να αγκαλιαστούμε, σφιχτά, και πάλι, με όλα τα αγαπημένα μας πρόσωπα.

Εχω βρει το κεφάλαιο που έψαχνα. Αναζητώ τη λέξη-κλειδί «Καπ ντ’Αγκντ». Ξαναδιαβάζω τη μεταμορφωτική εμπειρία του Μπρουνό. Οσο και να ζούμε μέρα με τη μέρα, οι διαρκείς μικρές αλλαγές θα αφήσουν ένα τεράστιο αποτύπωμα πάνω και μέσα μας. Ξαναγυρίζω στην αρχή του κεφαλαίου, και μόνο τότε παρατηρώ τον τίτλο του. «Για μια αισθητική της καλής θέλησης». Να μία ξεχασμένη έννοια. Να ένα σύνθημα (αν)οικοδόμησης. Ελλείψει άλλου σώματος, χαϊδεύω το βιβλίο.

Η κυρία Μυρσίνη Γκανά είναι ποιήτρια-μεταφράστρια.