Μαρία Ζορμπά

Ησασταν ένα ευτυχισμένο παιδί;
«Ημουν η χαρά του σπιτιού μέσα σε ένα περιβάλλον που ήταν «μαζεμένο» συναισθηματικά. Στην εφηβεία όλο αυτό που υπήρχε γύρω μου σαν να εισχώρησε εντός μου. Και κλείστηκα στον εαυτό μου, με μια εσωστρέφεια να με ακολουθεί για χρόνια. Το θέατρο με βοήθησε σε αυτό το κομμάτι. Να μπορέσω να ξεφύγω».

Και πώς κάνατε την επανάστασή σας;
«Εφυγα από το σπίτι μου στη Θεσσαλονίκη. Υπήρχε μία διαφωνία σε σχέση με την επιθυμία μου να γίνω ηθοποιός. Θυμάμαι δούλεψα ένα καλοκαίρι, μάζεψα χρήματα και κατέβηκα στην Αθήνα. Τα πρώτα χρόνια ήταν κάπως άγρια και δύσκολα. Ημουν πολύ μόνη, χωρίς κάποιο στήριγμα. Υστερα βέβαια ήρθαν οι φίλοι».

Για να ερμηνεύσετε έναν ρόλο πρέπει να τον συμπαθήσετε;
«Δεν γίνεται να μην τον υπερασπιστείς. Το αν έχει δίκιο ή άδικο είναι κάτι που πρέπει να το ανακαλύψει ο θεατής. Στην παράσταση «8 γυναίκες κατηγορούνται» (σ.σ.: σε σκηνοθεσία Γιάννη Καραχισαρίδη), για παράδειγμα, ερμηνεύω την Ογκιστίν, ένα πρόσωπο μάλλον αντιπαθές και στρυφνό. Εγώ όμως βρήκα μέσα της στοιχεία γλυκύτητας. Ο ηθοποιός ψηλαφίζοντας τον ρόλο κάνει ανοίγματα. Και δεν είναι κακό αυτό, αρκεί να μην προδίδει το πνεύμα του συγγραφέα».

Στο Τρένο του Ρουφ, στο έργο «Vincent», σε σκηνοθεσία Ευθύμη Χρήστου, συναντάτε μια διαφορετική ηρωίδα.
«Ναι, μια μητέρα ενός νεαρού άνδρα που έχει δολοφονηθεί επειδή ήταν ομοφυλόφιλος. Μια μητέρα που ποτέ δεν μπόρεσε να αποδεχθεί τη φύση του γιου της. Ισως γιατί και στην ίδια είχαν αρνηθεί να «διαφέρει» όταν αγάπησε έναν μαύρο άνδρα και απέκτησε μαζί του αυτό το παιδί. Υπάρχει ένας συμβολισμός στην παράσταση που με αγγίζει: ένα σερβίτσιο τσαγιού που κληροδοτείται από μητέρα σε κόρη. Και η ηρωίδα μου προσέχει αυτό το σερβίτσιο περισσότερο από το ίδιο της το παιδί, να το διατηρήσει άθραυστο, ενώ οι άνθρωποι γύρω της τσακίζονται. Στο τέλος του έργου θα σηκώσει το τελευταίο φλιτζάνι του σερβίτσιου και θα είναι σπασμένο. Μοιάζει εκείνη τη στιγμή να οικτίρει την κληρονομιά της που την οδήγησε να μην μπορεί να δει καθαρά».

Διδάσκετε σε δραματική σχολή. Ποια είναι η πιο άβολη ερώτηση που δεχθήκατε από μαθητή σας;
«Δεν μου έχει γίνει ακόμη. Πολλές φορές όμως ακούω αυτό το «δεν καταλαβαίνω». H απάντηση που δίνω και την έχω δώσει και στον εαυτό μου είναι η εξής: «Δεν πειράζει. Θα καταλάβεις αργότερα». Υπάρχουν σκηνοθέτες που λένε ότι πολλοί καλοί ηθοποιοί δεν είναι «έξυπνοι» και ότι τους οδηγεί κυρίως το ταλέντο, το ένστικτό τους. Δεν πρέπει απαραίτητα να μπαίνουμε στη θεατρική λειτουργία με το μυαλό. Και βλέπω τα νέα παιδιά να θέλουν πολύ να προσεγγίσουν τα πράγματα μόνο εγκεφαλικά. Είναι ίσως πιο καλλιεργημένα από εμάς, ίσως πάλι φοβούνται περισσότερο να εκτεθούν».

Πιστεύετε στον διαχωρισμό μεταξύ εμπορικού και ποιοτικού θεάτρου;
«Οχι. Και νομίζω ότι δεν υφίσταται αυτό πλέον ούτε ως πρόθεση: όλοι επιδιώκουν να έχουν κόσμο».

Θα κάνατε όμως καθημερινό σίριαλ;
«Εφέτος μου έγινε πρόταση. Για κάποιους λόγους δεν προχώρησε. Η ζωή προηγείται και μετά από μια ηλικία και πάνω φέρεις ευθύνη και για άλλους ανθρώπους πέρα από το σαρκίο σου. Οπότε θα το σκεφτόμουν, όπως και πολλοί άλλοι ηθοποιοί νομίζω. Υπάρχει, ξέρετε, μεγάλη δυσκολία να τα καταφέρουμε. Οι περισσότεροι κάνουμε τρεις δουλειές για έναν μισθό. Οι εποχές άλλαξαν και αυτό είναι κατανοητό από όλους».

Η ρουτίνα της καθημερινότητας δεν σκοτώνει τον καλλιτέχνη;
«Δεν θα το έλεγα. Με το ένα χέρι μαγειρεύεις, με το άλλο διαβάζεις τον ρόλο σου. Μακάρι να μην έπρεπε να στήνεσαι στην ουρά να πληρώσεις τον λογαριασμό σου, αλλά αυτή την πολυτέλεια δεν την έχουμε συνήθως».

Εσείς ποια πολυτέλεια επιτρέπετε στον εαυτό σας;
«Τον ύπνο».

Υπάρχει κάποιο όνειρό σας που επαναλαμβάνεται;
«Παλιά, όταν ήμουν σε μια σκοτεινή περίοδο της ζωής μου, έβλεπα ότι ήμουν κλεισμένη σε κάτι που έμοιαζε με τάφο. Ξυπνούσα από την ίδια μου την κραυγή. Ηταν ένας ήχος που όσο κι αν προσπάθησα να τον επαναλάβω σε ρόλους μου δεν τα κατέφερα. Ευτυχώς τελευταία βλέπω ότι πετάω, χωρίς φτερά, με τη φόρα του κορμιού μου. Την τελευταία φορά αιωρούμουν μέσα στα σύννεφα. Ηταν μια παραδεισένια αίσθηση όσο κράτησε. Ελπίζω να το ξαναδώ».

Τώρα διανύετε μια φωτεινή περίοδο;
«Ναι, παρότι δεν είμαι ξέγνοιαστη. Εχω αναλάβει τη φροντίδα της μητέρας μου, που είναι πλέον μεγάλη. Αυτό είναι κάτι όμορφο, αλλά κουβαλά μεγάλο άγχος. Ενισχύει όμως την πίστη μου στη ζωή και στον εαυτό μου».

Με τον Θεό πώς τα πάτε;
«Είναι μια σχέση υπαρκτή και θα ήθελα να γίνει και πιο βεβαία».

Τρέλες για έναν έρωτα έχετε κάνει;
«Πολλές. Μικρή ερωτευόμουν απόλυτα και χαζά. Εχω περπατήσει από τα Εξάρχεια στο Φάληρο με τα πόδια για έναν έρωτα».

Γιατί δεν παντρευτήκατε;
«Από φόβο. Τώρα που δεν φοβάμαι μπορεί και να το κάνω».

INFO
* «8 γυναίκες κατηγορούνται»: Θέατρο Αργώ (Ελευσινίων 15, Μεταξουργείο), Τετάρτη έως Κυριακή.
* «Vincent»: Θέατρο το Τρένο στο Ρουφ (Σιδηροδρομικός και Προαστιακός Σταθμός Ρουφ, επί της Λεωφ. Κωνσταντινουπόλεως), κάθε Τρίτη και Τετάρτη.