Το κόκκινο και το μαύρο, αλλά κυρίως το κόκκινο. Με αυτό το έντονο χρώμα σαν οδηγό, να δεσπόζει στο σκηνικό, στα κοστούμια, ενίοτε και στον φωτισμό, η παράσταση που σκηνοθετεί ο Δημήτρης Λιγνάδης έρχεται να επιβεβαιώσει ότι ο «Μακμπέθ» (1606) του Σαίξπηρ αποτελεί την τραγωδία του αίματος. Και μαζί την τραγωδία του ανθρώπου ενώπιον της μοίρας του, όταν η αλαζονεία και η δίψα για εξουσία ξεπερνούν κάθε όριο. Με τη γυναίκα στο πρόσωπο της Λαίδης Μακμπέθ να λειτουργεί ως κινητήρια δύναμη ή και μοχλός του κακού, ο στρατηγός που ήθελε να γίνει βασιλιάς μεταμορφώνεται σε στυγερό δολοφόνο. Ανάμεσά τους ο ύπνος, απειλή, κίνδυνος, αδιέξοδο και ελπίδα.
Στη σκηνή του Τσίλλερ το σκηνικό της Εύας Νάθενα πρωταγωνιστεί (από την κουρτίνα της έναρξης, ως την ουρά της Λαίδης, από τον κόκκινο τοίχο με τους θρόνους-κρεβάτια ως τον μεγάλο καθρέφτη επί σκηνής αλλά και το εικαστικό τοπίο στο βάθος). Ο σκηνοθέτης, στη μετάφραση του έμπειρου Νίκου Χατζόπουλου που φλέρταρε με την τρέχουσα γλώσσα (όχι πάντα με την ίδια επιτυχία), έστησε το έργο παίζοντας ανάμεσα στο βαθύ σκοτάδι των ηρώων και στο καθοριστικό παιχνίδι της μοίρας. Οι τρεις μάγισσες μπολιάζουν εξαρχής τον «σαν έτοιμο από καιρό» «Μακμπέθ», καθώς παίζουν «παίζοντας», με το «παιχνίδι» τους να απλώνεται στην ίδια την παράσταση. Ντυμένες στα κόκκινα (την τριάδα αποτελούν η έξοχη Ράνια Οικονομίδου, η αναμενόμενη Ελισάβετ Κωνσταντινίδου και ο ουσιαστικός Βασίλης Καραμπούλας) προσδίδουν στην τραγωδία την ελαφράδα που εγκυμονεί το παράλογο της ζωής. Μια ελαφράδα που άγγιξε την παιδικότητα – και ξένισε.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
