Πολλές οι αναγνώσεις της χρονιάς, που είχε και λοκντάουν και, στην περίπτωσή μου, μια εκπαιδευτική άδεια που ούτως ή άλλως εκτοξεύει τα διαβάσματα (τα επιστημονικά αυτή τη φορά). Και τα τρία βιβλία που ξεχωρίζω εδώ είναι γραμμένα από γυναίκες. Τα Πρόσωπα σε απόγνωση της Πόλα Φοξ (εκδ. Gutenberg, στην εξαιρετική μετάφραση της Ρένας Χατχούτ) είναι από αυτά τα σχετικώς μικρά, δυνατά μυθιστορήματα που η ενέργεια δεν προκύπτει από το άπλωμα πολλών χαρακτήρων και καταστάσεων αλλά από το ξετύλιγμα μιας υποδόριας έντασης όπως στο καλό, ρεαλιστικό θέατρο. Δύο βασικοί χαρακτήρες, ένα ζευγάρι της ανώτερης μεσοαστικής τάξης στο Μπρούκλιν του ’60, η σχέση τους, το γρατζούνισμα της γυναίκας από μια γάτα και η υποψία της μολυσμένης πληγής, όλο αυτό «αρπάζει» τον αναγνώστη οδηγώντας τον στην αρχέγονη σκηνή των Δύο, του άντρα και της γυναίκας και των όσων συγκαλύπτονται στη σχέση. Τα διηγήματα μιας άλλης Αμερικανίδας της ίδιας πάνω-κάτω εποχής, της Λουσία Μπερλίν (Βράδυ στον Παράδεισο, εκδ. Στερέωμα, σε δεινή μετάφραση της Κατερίνας Σχινά), φαίνονται αυτοβιογραφικά και ωστόσο συνομιλούν με καταστάσεις οικουμενικές. Εδώ όμως είναι το ύφος που δημιουργεί μια καθημερινότητα στα όρια της ποιητικής της μεταμόρφωσης. Τέλος, μια βιογραφία αποδίδει με λεπτό τρόπο τους χρωματισμούς της ζωής και της σκέψης του Νίτσε. Η Σου Πριντό (Φρίντριχ Νίτσε, «Δεν είμαι άνθρωπος, είμαι δυναμίτης», μετάφραση Νίνας Μπούρη, εκδ. Πατάκη) καταφέρνει να ενσωματώσει τον «δυναμίτη» Νίτσε σε μια αφήγηση που διαβάζεται κι αυτή σαν μυθιστόρημα εντάσεων και σασπένς.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
