Βράδυ, στο ballroom ενός κοσμοπολίτικου ξενοδοχείου στη Νέα Υόρκη. Ενας κύκλος ανδρών και γυναικών σχηματίζεται. Ντυμένοι όλοι επίσημα, βραδινά, διασκεδάζουν. Το πάρτι βρίσκεται στο απόγειό του. Ισως είναι μεθυσμένοι, ίσως και όχι. Το ορχηστρικό κομμάτι «Οταν έρχονται τα σύννεφα» του Μάνου Χατζιδάκι από το «Χαμόγελο της Τζοκόντας» αντηχεί. Ο κύκλος ανοίγει και κλείνει. Ενταση. Και κάθε φορά ένας από τους συνδαιτυμόνες του πάρτι μπαίνει στο κέντρο για να δώσει ένα προσωπικό χορευτικό σόλο, χωρίς αύριο. Το σκηνικό ύστερα θα αλλάξει. Αυτή τη φορά στη σκηνή πρωταγωνιστούν ένας άνδρας σε ένα μπαλκόνι και μια γυναίκα μόνη, αντιμέτωπη με τον εαυτό της, στο δωμάτιο του ξενοδοχείου. «Μέσα στο λόμπι η «γεμάτη» ζωή, μέσα στα δωμάτια η «άδεια». Αυτή η αντιπαράθεση. Ενας χορός με τη σκιά μας, τη σκιά του εαυτού μας, την άλλη μας πλευρά» μου ψιθυρίζει ο Κωνσταντίνος Ρήγος, καθώς παρακολουθεί την πρόβα των χορευτών του.
Τον συναντώ στο Κέντρο Πολιτισμού Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος. Αυτή τη φορά ο πολυσχιδής διευθυντής του Μπαλέτου της Λυρικής Σκηνής καταπιάνεται με τον Μάνο Χατζιδάκι και χορογραφεί σε μία ενιαία παράσταση με τίτλο «Χορός με τη σκιά μου» τέσσερα έργα του μεγάλου συνθέτη: τον «Κύκλο του C.N.S.», τον «Καπετάν Μιχάλη», «Το καταραμένο φίδι» και «Το χαμόγελο της Τζοκόντας».
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
