«Κωμικός ηθοποιός γεννιέσαι»

Συναντιόμαστε ένα ζεστό απόγευμα έξω από το θέατρο Μικρό Παλλάς, στο κέντρο της Αθήνας. Σε μία ώρα περίπου η πρόβα του ξεκινά. Ο συνήθως αεικίνητος Θανάσης Τσαλταμπάσης δίνει την εικόνα ενός απόλυτα ήρεμου ανθρώπου. Χαμογελά συχνά στη διάρκεια της κουβέντας μας. «Δεν επιβεβαιώνετε το στερεότυπο που θέλει τους κωμικούς ηθοποιούς μελαγχολικούς στην πραγματική τους ζωή» παρατηρώ. «Οχι, δεν είμαι μελαγχολικός» απαντά. «Αλλά μου αρέσει η μοναχικότητα». «Είμαι πιο πράος, πιο ήπιος από ό,τι θα περίμενε ίσως κάποιος που με γνωρίζει μόνο μέσα από τους ρόλους μου. Ναι, σίγουρα δεν είμαι οι χαρακτήρες που υποδύομαι. Καμιά φορά σκέφτομαι ότι είναι πραγματική ευτυχία που έγινα  ηθοποιός. Πολλά πράγματα που κρύβω μέσα μου τα εξωτερικεύω με το άλλοθι του ρόλου. Γύρω από τους κωμικούς ηθοποιούς πάντως καμιά φορά δημιουργείται ένας «ψυχαναγκασμός». Αυτό το «Kάνε με να γελάσω» όχι μόνο στη σκηνή, αλλά και στην καθημερινή συναναστροφή. Ισως τα πρώτα χρόνια ένιωθα ότι πρέπει να ανταποκριθώ σε αυτό. Αλλά το φιλοσόφησα γρήγορα, συνειδητοποίησα τα δικά μου θέλω. Δεν χρειάζεται να αποδεικνύω κάτι που δεν είμαι».

Ο Θανάσης Τσαλταμπάσης αυτό το καλοκαίρι πρωταγωνιστεί στην πανέξυπνη κωμωδία «Art» της Γιασμίνα Ρεζά μαζί με τους Χρήστο Χατζηπαναγιώτη και Θανάση Κουρλαμπά σε μια παράσταση που σκηνοθετεί ο Σταμάτης Φασουλής. Ο σημαντικός αυτός θεατράνθρωπος άλλωστε πρωτοσύστησε το έργο αυτό στο ελληνικό κοινό, όταν το μετέφρασε και το μετέφερε στη σκηνή το 1998 με πρωταγωνιστές τον Γιώργο Κωνσταντίνο, τον Γιάννη Βούρο και τον ίδιο.

«Είναι ένα έργο που σε κεντρίζει» αναφέρει ο Θανάσης Τσαλταμπάσης. «Και μολονότι είναι πολύ σύγχρονο – γράφτηκε το 1994, αν δεν απατώμαι – έχει δώσει τις εξετάσεις του παγκοσμίως. Ο κορμός του είναι η ανδρική φιλία. Ενας λευκός πίνακας, που δεν παρουσιάζει κανέναν και τίποτα, γίνεται η αφορμή για να δοκιμαστεί η φιλία τριών κολλητών, να βγουν στην επιφάνεια όλες τους οι αντιθέσεις. Είναι μια πολύ έντεχνη κωμωδία και περιγράφει ένα φαινόμενο που συχνά βλέπουμε. Πολλές φορές αυτά που μας ενώνουν με τους φίλους μας από τα παιδικά μας χρόνια, το παιχνίδι, η πλάκα, μεγαλώνοντας μπαίνουν λίγο στην άκρη. Ο καθένας χαράσσει την πορεία του, ωριμάζει, ο χαρακτήρας του σμιλεύεται και καθώς τα πράγματα εμβαθύνουν, αρχίζουν να φαίνονται έντονα οι διαφορές με τους παλιούς μας φίλους. Τελικά όμως η φιλία των ανδρών δύσκολα σπάει θεωρώ».

Ο ίδιος μιλά με ενθουσιασμό για το έργο. «Δεν πρόκειται για φάρσα, δεν είναι αφρός. Είναι αρκετά εγκεφαλική κωμωδία, θα έλεγα. Φυσικά στο πρώτο επίπεδο βρίσκεται το γέλιο. Αλλά θίγει και ζητήματα της ίδιας της ύπαρξης, δοσμένα με έναν πολύ ωραίο, γλυκό τρόπο».

Η συνεργασία με τον Σταμάτη Φασουλή

«Ηθελα πολύ να συνεργαστώ μαζί του» αναφέρει. «Ο Σταμάτης «μυρίζει» θέατρο. Χαίρομαι να τον ακούω να μιλάει, να μας σκηνοθετεί, να μας στήνει. Μην ξεχνάτε ότι εκείνος έφερε το έργο αυτό στην Ελλάδα. Είναι ένας άνθρωπος πληθωρικός. Τον απολαμβάνεις. Μπορεί να σου διηγηθεί μια ιστορία για τον Χορν, την Αλίκη, την Τζένη. Και παράλληλα τόσο μοντέρνος. Ξέρει όλους τους νέους ηθοποιούς: πού έχουν παίξει, τι έχουν κάνει. Πριν από μερικές ημέρες ψάχναμε ένα γαλλικό τραγούδι για την παράσταση. Και εκείνος μας απαριθμεί στο άψε σβήσε 10. Ετσι, στο λεπτό. Και όλα ήταν ταιριαστά. Νομίζω δεν περιγράφεται με λόγια. Είναι μια ειδική περίπτωση ανθρώπου».

Από τη Θεσσαλονίκη στην Αθήνα

Γεννήθηκε στην όμορφη πόλη του Θερμαϊκού. Παιδί ακόμα συνειδητοποίησε ότι ήθελε να γίνει ηθοποιός. Αφορμή ήταν ίσως εκείνος ο ρόλος του δημάρχου που έπαιξε σε ηλικία εννέα ετών στο έργο του Γιάννη Ξανθούλη «Ανέβα στη στέγη να φάμε το σύννεφο» με σκηνοθέτη τον Βασίλη Κατσίκη. Τον συνάντησε ξανά έπειτα από πολλά χρόνια όταν πρωταγωνίστησε στην ταινία του «ΑΪ – ΦΟΡ: Λούφα και Απαλλαγή». Ο Κατσίκης ακόμα θυμόταν τον ταλαντούχο εκείνο πιτσιρικά από τη Θεσσαλονίκη.

 Στα 15 του η Αλίκη Βουγιουκλάκη τον πήρε κοντά της στη «Μελωδία της Ευτυχίας». «Αυτό που θυμάμαι έντονα είναι ότι έβλεπες έναν άλλον άνθρωπο στην κουίντα και έναν άλλον στη σκηνή. Δεν μπορώ να το ορίσω ακριβώς. Αλλά η Αλίκη στη σκηνή μεταμορφωνόταν. Και αυτό είναι η ουσία της υποκριτικής».

Μάλιστα, οι άνθρωποι του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος είχαν πλησιάσει τους γονείς για να τον αφήσουν να παίξει ως εξαιρετικό ταλέντο σε παραστάσεις του θεάτρου. «Αυτή την ιστορία την έμαθα πολύ αργότερα, μετά τα 18 μου. Ευτυχώς που δεν με άφησαν τότε, γιατί τελικά το διάλεξα μόνος μου. Σπούδαζα μηχανολόγος-μηχανικός, όπως ο πατέρας μου. Στο τελευταίο έτος δεν άντεχα άλλο. «Δεν θέλω να χάνω στιγμή από το θέατρο» είπα στους γονείς μου και γράφτηκα σε δραματική σχολή. Με στήριξαν απόλυτα».

Κωμικός ηθοποιός γεννιέσαι ή γίνεσαι; «Μάλλον γεννιέσαι» απαντά. Είναι μια περίεργη αίσθηση. Αυτή η αίσθηση του χρόνου, της ανάσας, του τονισμού, να εκστομίσεις την ατάκα στο σωστό κλάσμα του δευτερολέπτου. Και αν θες, είναι και αυτή η στρεβλή θέαση της πραγματικότητας. Εγώ παρατηρώ τον εαυτό μου και ακόμα και στις πιο δραματικές στιγμές ψάχνω αυτό το στρεβλό. Δεν μιλώ για το αστείο στην παρέα, αλλά την ανάγκη να «στραβώσω» την πραγματικότητα».

Ισως για αυτό αγάπησε τόσο και τον Τσάρλι Τσάπλιν. Μετέφερε τη ζωή του στο θέατρο, ενώ στον κινηματογράφο πρωταγωνίστησε και σκηνοθέτησε την έγχρωμη, βουβή ταινία «Τσάρλι», στην οποία δημιούργησε έναν νέο ήρωα, εμπνευσμένο από τον «αλητάκο» Σαρλό, μεταφέροντάς τον όμως στο σήμερα.

Δεν το κρύβει ότι τον ενδιαφέρει η σκηνοθεσία, όπως και το δράμα. Τον ενδιαφέρουν ακόμη και οι ζυμώσεις που πραγματοποιούνται αυτή τη στιγμή στον κλάδο του. Στους λογαριασμούς του στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ανέβασε το σύνθημα «Support  Art Workers». «Είναι θετικές αυτές οι εξελίξεις» αναφέρει. «Πρώτη φορά ο κλάδος μας είναι τόσο ενωμένος. Στις πρόσφατες εκλογές του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών είχαμε τη μεγαλύτερη προσέλευση των τελευταίων ετών. Καμιά φορά βέβαια τα πράγματα κινδυνεύουν από τον ίδιο τον εαυτό τους. Εννοώ ότι το πολύ πάθος ίσως φέρει συγκρούσεις. Το απεύχομαι. Το καλό σε αυτή την πολύ άσχημη κατάσταση που έφερε στην επιφάνεια η COVID-19,  προβάλλοντας δομικά πρόβλημα του κλάδου μας, είναι ότι επλήγησαν όλοι. Γιατί υπήρχαν άνθρωποι που ενώ μπορούσαν να βοηθήσουν δεν το έπρατταν διότι ήταν επαναπαυμένοι. Τώρα συμμετέχουν και αυτοί. Μακάρι να είναι η αρχή για μια νέα σελίδα…».