Συναντιόμαστε ένα ζεστό απόγευμα έξω από το θέατρο Μικρό Παλλάς, στο κέντρο της Αθήνας. Σε μία ώρα περίπου η πρόβα του ξεκινά. Ο συνήθως αεικίνητος Θανάσης Τσαλταμπάσης δίνει την εικόνα ενός απόλυτα ήρεμου ανθρώπου. Χαμογελά συχνά στη διάρκεια της κουβέντας μας. «Δεν επιβεβαιώνετε το στερεότυπο που θέλει τους κωμικούς ηθοποιούς μελαγχολικούς στην πραγματική τους ζωή» παρατηρώ. «Οχι, δεν είμαι μελαγχολικός» απαντά. «Αλλά μου αρέσει η μοναχικότητα». «Είμαι πιο πράος, πιο ήπιος από ό,τι θα περίμενε ίσως κάποιος που με γνωρίζει μόνο μέσα από τους ρόλους μου. Ναι, σίγουρα δεν είμαι οι χαρακτήρες που υποδύομαι. Καμιά φορά σκέφτομαι ότι είναι πραγματική ευτυχία που έγινα ηθοποιός. Πολλά πράγματα που κρύβω μέσα μου τα εξωτερικεύω με το άλλοθι του ρόλου. Γύρω από τους κωμικούς ηθοποιούς πάντως καμιά φορά δημιουργείται ένας «ψυχαναγκασμός». Αυτό το «Kάνε με να γελάσω» όχι μόνο στη σκηνή, αλλά και στην καθημερινή συναναστροφή. Ισως τα πρώτα χρόνια ένιωθα ότι πρέπει να ανταποκριθώ σε αυτό. Αλλά το φιλοσόφησα γρήγορα, συνειδητοποίησα τα δικά μου θέλω. Δεν χρειάζεται να αποδεικνύω κάτι που δεν είμαι».
Ο Θανάσης Τσαλταμπάσης αυτό το καλοκαίρι πρωταγωνιστεί στην πανέξυπνη κωμωδία «Art» της Γιασμίνα Ρεζά μαζί με τους Χρήστο Χατζηπαναγιώτη και Θανάση Κουρλαμπά σε μια παράσταση που σκηνοθετεί ο Σταμάτης Φασουλής. Ο σημαντικός αυτός θεατράνθρωπος άλλωστε πρωτοσύστησε το έργο αυτό στο ελληνικό κοινό, όταν το μετέφρασε και το μετέφερε στη σκηνή το 1998 με πρωταγωνιστές τον Γιώργο Κωνσταντίνο, τον Γιάννη Βούρο και τον ίδιο.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
