Καραντίνα μικρού μήκους

Μια γυναίκα, η σκηνοθέτρια Μαριάννα Οικονόμου – την οποία δεν βλέπουμε ποτέ παρά μόνον ακούμε – λέει ότι έχει αφήσει τον εαυτό της να ξεσκεπάσει τις «άλλες της ζωές», τώρα που κλεισμένη στο σπίτι λόγω των έκτακτων μέτρων, αποφάσισε να βουτήξει μέσα στο χάος των βιβλίων, των φωτογραφιών και άλλου αρχειακού υλικού της. Τα «κατέβασε» όλα, σχεδόν μαζοχιστικά, από τα ράφια, πνίγηκε από τη σκόνη τους. Ενας άλλος σκηνοθέτης, ο Ζαχαρίας Μαυροειδής – τον οποίο επίσης ποτέ δεν βλέπουμε – μιλά για τη χαρά που του προσφέρει το σπίτι του· αυτός ο μεγάλος του έρωτας και πολύ καλός φίλος. Τον ευχαριστεί που κάνει γιόγκα με τα κάδρα, να παίζει αγωνία με το φαγητό… Μέσω του αναγκαστικού εγκλεισμού στο σπίτι, ένας άλλος σκηνοθέτης, ο Κύπριος Σταύρος Παππαλής, αφήνει τον εαυτό του ελεύθερο να κινηματογραφήσει τη μικρή του κόρη, την Κλειώ, η οποία μέσα σε όλα, κρατώντας έναν τεράστιο… μεγεθυντικό φακό αναζητεί τον κορωνοϊό στο σκυλί τους. Να όμως και μια νεαρή γυναίκα, η ηθοποιός Αμνερις Πατακιά, η οποία καθοδηγούμενη από τον σκηνοθέτη Μίνωα Νικολακάκη,  ονειρεύεται πικνίκ ντυμένη στυλάτα στο ύπαιθρο και συγχρόνως καταδιώκεται από εφιάλτες με μάσκες προστασίας. Πού βρίσκεται η πραγματικότητα;