«Σε όλη μου τη ζωή ήθελα να γίνω γκάνγκστερ». Tα πρώτα λόγια που ακούμε, σε off αφήγηση, από τον γκάνγκστερ Χένρι Χιλ (Ρέι Λιότα), σε εκείνη την αξέχαστη σκηνή μονοπλάνου της εισαγωγής στην ταινία «Τα καλά παιδιά» (1990). Λόγια που κατά κάποιον τρόπο αντηχούν τον εσωτερικό κόσμο του Μάρτιν Σκορσέζε, του σκηνοθέτη της, ο οποίος κατά τη διάρκεια της καριέρας του (που ξεκινά πριν από μισό και παραπάνω αιώνα) διέπρεψε λέγοντας ιστορίες για γκάνγκστερ. Τρυπώνοντας με όρεξη στα πιο επικίνδυνα σημεία του αμερικανικού υποκόσμου (και όχι πάντα περιορισμένος στους Ιταλοαμερικανούς της Νέας Υόρκης), ο Σκορσέζε έχει υπογράψει αξέχαστες ταινίες όπως οι «Κακόφημοι δρόμοι», ο «Ταξιτζής», τα «Καλά παιδιά», το «Καζίνο», οι «Συμμορίες της Νέας Υόρκης», ο «Πληροφοριοδότης» και τώρα «Ο Ιρλανδός»: μια φιλόδοξη τοιχογραφία της πρόσφατης ιστορίας του οργανωμένου εγκλήματος στην Αμερική αλλά και μια ταινία στην οποία όλο το σύμπαν του σκηνοθέτη νιώθεις ότι έχει συμπυκνωθεί μέσα σε 3½ περίπου ώρες δολοφονιών, προδοσίας, μεταμέλειας, μοναξιάς και vintage μουσικής. Στοιχεία όλα που κρατούν ξεχωριστή θέση στον κόσμο των ταινιών του Σκορσέζε που σήμερα γίνεται 77 ετών (Νέα Υόρκη, 17 Νοεμβρίου 1942).
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
