Σε επιφυλλίδα του µε τίτλο «Το κινηµατόδραµα», που πρωτοδηµοσιεύθηκε τον Σεπτέµβριο του 1934 στην «Πρωία», ο Φώτος Πολίτης επιχειρεί να καθορίσει «µερικούς βασικούς ολέθριους νόµους που κυριαρχούν στον κινηµατογράφο και τον εξοστρακίζουν από τη σφαίρα της τέχνης. Αλλά το ίδιο εκείνο κινηµατόδραµα µέσα στην αφιλοσόφητη προσπάθειά του να υψωθεί σε επίπεδα καθαρώς καλλιτεχνικά, αποκαλύπτει άθελά του και την ουσιαστικώτερη µιζέρια των κινηµατογραφικών έργων: την αδυναµία τους να µας προσφέρουν κάτι περισσότερο από ένα γαργάλεµα αισθησιακό». Στην πραγµατικότητα ο σηµαντικός θεατράνθρωπος δεν αναγνωρίζει την έβδοµη τέχνη ως τέτοια, θεωρώντας µάλιστα πως «όσοι θέλγονται από τον κινηµατογράφο, δεν θα ‘ταν άσκοπο να υποβάλουν τον εαυτό τους σε εξέταση από κανένα φροϋδιστή νευρολόγο».
Προτού βιαστεί ο σύγχρονος άνθρωπος που γνωρίζει την προσφορά του κινηματογράφου στην ανθρωπότητα να θεωρήσει στενόμυαλες ή και να ειρωνευτεί τις απόψεις του Πολίτη, ας σκεφτεί πως το εν λόγω κείμενο γράφτηκε πριν από περίπου έναν αιώνα. Ας αναλογιστεί και πώς μπορεί να διαβάσει ο αναγνώστης του 2119 ένα κείμενο που γράφεται σήμερα και χαρακτηρίζει την τηλεόραση «ναρκωτικό της οικογένειας» ή την αντιμετωπίζει με την επιφυλακτικότητα που εξακολουθούμε να την αντιμετωπίζουμε στην Ελλάδα, σχεδόν απρόθυμοι να παραδεχθούμε πως με τις παραγωγές των τελευταίων χρόνων η μικρή οθόνη αφήνει πίσω τη μεγάλη.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
