Είναι αδιαμφισβήτητο ότι όσοι ασκούν εξουσία αντιμετωπίζουν ενίοτε σκληρά διλήμματα. Στις περιπτώσεις αυτές, οριακές συνταγματικά αποφάσεις δεν αποκλείονται. Εκεί όμως που τα πράγματα γίνονται ιδιαίτερα επικίνδυνα είναι όταν επιχειρείται η αλλαγή βασικών όρων του πολιτικού παιχνιδιού, με συνέπειες που ξεπερνούν τη σημερινή πολιτική συγκυρία και επηρεάζουν μελλοντικές πολιτειακές διαδικασίες. Ιδίως οι θεσμικές ακροβασίες μπορεί να έχουν βαρύ τίμημα μελλοντικά, αν ο σημερινός «καλοκάγαθος», δημοκρατικός ηγέτης αντικατασταθεί από έναν αδίστακτο πολιτικό. Η άπαξ υπέρβαση των ορίων μπορεί να σημάνει την οριστική μετάθεσή τους και, εν συνεχεία, να οδηγήσει σε μία ολισθηρή πλαγιά.
Την επώδυνη αυτή αλήθεια βιώνουν τα τελευταία χρόνια οι Δημοκρατικοί στις ΗΠΑ: Κατά τη δεύτερη θητεία του, ο πρόεδρος Ομπάμα αντιμετώπιζε τη συνεχή άρνηση των Ρεπουμπλικανών γερουσιαστών να εγκρίνουν κάποιους προτεινόμενους από τον ίδιο ομοσπονδιακούς δικαστές και ανώτατους αξιωματούχους της διοίκησης. Οι Δημοκρατικοί είχαν μεν τότε την πλειοψηφία στη Γερουσία, δεν συγκέντρωναν ωστόσο την αυξημένη πλειοψηφία των 60 γερουσιαστών επί συνόλου 100 (supermajority), που ήταν αναγκαίοι για την παροχή της προαναφερθείσας έγκρισης. Ετσι, το 2013 έγινε χρήση του λεγόμενου «πυρηνικού όπλου» (nuclear option): η ίδια η Γερουσία, με πλειοψηφία των Δημοκρατικών 52-48, υπερψήφισε τη δυνατότητα έγκρισης ομοσπονδιακών δικαστών και ανώτατων αξιωματούχων με απλή πλειοψηφία 51 γερουσιαστών, καταργώντας έτσι εδώ τον κανόνα της αυξημένης πλειοψηφίας (ενδεικτ. http://freakonomics.com/podcast/president-matter-redux/). Σημειωτέον ότι έναν χρόνο αργότερα, το 2014, οι Δημοκρατικοί θα χάσουν την πλειοψηφία στη Γερουσία και η «πυρηνική ενέργεια» θα περάσει στα χέρια των Ρεπουμπλικανών…
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
