Ποιο ήταν το έναυσμα για να σπουδάσετε Γεωλογία;
«Μια εκδρομή στην Πάρνηθα. Πρέπει να ήμουν 12 ετών. Μαγεύτηκα από τη φύση, τα πετρώματα, τα ορυκτά. Πέρασα στο Τμήμα Γεωλογίας του ΕΚΠΑ. Συμμετείχαμε σε ανασκαφές στην Τήλο, στην Κερασιά στην Εύβοια, ψάχναμε για νάνους ελέφαντες. Κατόπιν πραγματοποίησα στο Πολυτεχνείο διδακτορικό, ενώ πλέον κατέχω και τρία μεταδιδακτορικά. Το τελευταίο ήταν στο Πανεπιστήμιο του Τενεσί. Ο επιβλέπων καθηγητής μου ήταν ο Λάρι Τέιλορ. Αυτός με μύησε στην πλανητική επιστήμη και άρχισα να μελετώ τους μετεωρίτες».
Τι είναι, λοιπόν, ένας μετεωρίτης;
«Είναι εκείνο το πέτρωμα που θα διαφύγει της καταστροφής του μητρικού του σώματος, καθώς θα περάσει από την ατμόσφαιρα της Γης. Κάθε ημέρα η Γη «βομβαρδίζεται» με 100 τόνους υλικού. Φυσικά, το 90%-95% της μάζας τους καίγεται, ενώ το υπόλειμμα φτάνει στην επιφάνεια και συνήθως πέφτει στις θάλασσες, που καλύπτουν το 70% του πλανήτη».
Γιατί είναι σημαντικό να τους μελετάμε;
«Γιατί μας δίνουν πληροφορίες για άλλα ουράνια σώματα. Γιατί μας δίνουν πληροφορίες για τα πρώτα στάδια δημιουργίας του Σύμπαντος. Είναι δεκάδες οι λόγοι. Για παράδειγμα, ο τομέας της Αστροβιολογίας τούς μελετά για να βγάλει συμπεράσματα για την πιθανή ύπαρξη ζωής στο Διάστημα».
Είστε ο πρώτος Ελληνας που έλαβε μέρος στην αποστολή Antarctic Search for Meteorites (ANSMET), την οποία η ΝASA έχει καθιερώσει από το 1976, προς αναζήτηση μετεωριτών. Ηταν δύσκολο να γίνετε δεκτός;
«Πολύ. Το 2012 έστειλα την πρώτη επιστολή. E-mail δεν γίνονται δεκτά. Οι θέσεις είναι ελάχιστες. Εστελνα ένα γράμμα κάθε χρόνο. Τον Απρίλιο του 2017 έγινα δεκτός. Ισως και γιατί η πέμπτη επιστολή μου ήταν διαφορετική από τις προηγούμενες».
Τι γράφατε;
«Τους έγραψα: «Δεν με ενδιαφέρει αν θα με κάνετε δεκτό εφέτος. Μπορώ να περιμένω όσο χρειαστεί γιατί αυτή η αποστολή αποτελεί όνειρο ζωής»».
Γιατί είναι πιο εύκολη η συλλογή μετεωριτών στην Ανταρκτική;
«Καταρχήν, σε οποιοδήποτε σημείο της Γης βρισκόμαστε, η πιθανότητα να πέσει ένας μετεωρίτης είναι η ίδια. Το καλό με την Ανταρκτική είναι ότι η ανατολική βρίσκεται σε μεγαλύτερο υψόμετρο από τη δυτική και αυτό σημαίνει ότι αν πέσει ένας μετεωρίτης στην ανατολική ο πάγος στον οποίο θα έχει εγκλωβιστεί θα τον μεταφέρει προς τη Δύση. Στο «ταξίδι» αυτό θα προσκρούσει επάνω στα βουνά που χωρίζουν την περιοχή και ό,τι βρίσκεται εγκλωβισμένο στο εσωτερικό του πάγου βγαίνει στην επιφάνεια. Ετσι τον εντοπίζουμε ευκολότερα ανάμεσα στους μπλε πάγους».
Πώς ήταν η καθημερινότητά σας εκεί;
«Κινούμασταν είτε με τα πόδια είτε με snowmobile για ώρες. Καλύψαμε 1.100 χλμ. πάγου αναζητώντας μετεωρίτες. Δεν χρησιμοποιούσαμε κάποιο εργαλείο, μόνο τα μάτια μας. Οταν εντοπίζαμε έναν μετεωρίτη, καταγράφαμε τις συντεταγμένες του, τον φωτογραφίζαμε και στη συνέχεια τον τοποθετούσαμε σε αποστειρωμένη σακούλα. Και η συγκομιδή ήταν πλούσια, συγκεντρώσαμε 263. Ο μεγαλύτερος είχε το μέγεθος μιας μπάλας του μπάσκετ, ενώ το σύνηθες μέγεθος κυμαίνεται στα 6-8 εκ.».
Συναντήσατε ακραίες συνθήκες, κινδύνους;
«Πήγαμε καλοκαίρι και οι θερμοκρασίες κυμαίνονταν μεταξύ -30°C και -40°C. Το πιο επικίνδυνο ήταν οι ρωγμές στον πάγο. Μια φορά περνώντας πάνω από μία ένιωσα το χιόνι να υποχωρεί. Το πίσω τμήμα του snowmobile άρχισε να βυθίζεται. Πάτησα γκάζι και έφυγα. Ανθρωποι έχουν χάσει τη ζωή τους με αυτόν τον τρόπο, όπως ένας κλιματολόγος πριν από τρία χρόνια».
Καταγράψατε την εμπειρία σας στο βιβλίο «Ενας Ελληνας στην Ανταρκτική» (εκδ. iWrite).
«Ναι. Κρατούσα καθημερινά αναλυτικές σημειώσεις. Κυρίως έγραψα αυτό το βιβλίο γιατί ήθελα να αποδείξω ότι όταν έχεις έναν στόχο, παρά την κρίση, τις δυσκολίες, όλα είναι δυνατά».
Στην Ελλάδα πέφτουν μετεωρίτες;
«Φυσικά, αλλά ο μόνος που έχει βρεθεί είναι ο Seres. Eπεσε στις Σέρρες το 1818. Αρχικά έφτασε στα χέρια του τούρκου πασά της περιοχής και κατέληξε στην κατοχή του αυστριακού καθηγητή Ρίχτερ φον Σέρερ, ο οποίος το 1944 τον δώρισε στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας της Βιέννης. Πριν από μερικές ημέρες, μετά από προσπάθειες ετών, καταφέραμε να έρθει από τη Βιέννη και να εκτεθεί για πέντε ημέρες στο Μουσείο Ηρακλειδών (Ηρακλειδών 16, Θησείο). Παράλληλα, αυτό το διάστημα στο μουσείο πραγματοποιείται φωτογραφική έκθεση με εικόνες από το ταξίδι μου στην Ανταρκτική, ενώ στις 29 Νοεμβρίου θα παρουσιάσω εκεί και το βιβλίο μου».
Οι δεινόσαυροι εξαφανίστηκαν μετά από πτώση μετεωρίτη;
«Πιθανότατα ναι».
Κινδυνεύουμε να πάθουμε το ίδιο;
«Η περιοδικότητα να χτυπήσει τη Γη ένας αστεροειδής που μπορεί να προκαλέσει παγκόσμια καταστροφή είναι κάθε 65-80 εκατ. χρόνια. Τέτοιο σώμα δεν αναμένεται να μας «συναντήσει» σύντομα».
Είμαστε μόνοι ή έχουμε και παρέα σε αυτό το απέραντο Σύμπαν;
«Είμαι σίγουρος ότι η πιθανότητα να έχει αναπτυχθεί ζωή εκεί έξω είναι τεράστια, εννοώ πάντα με τη μορφή μικροβίων, βακτηρίων κ.τ.λ. Τώρα, για πράσινα ανθρωπάκια, ας μιλήσει κάποιος άλλος».
