Στα τέλη της δεκαετίας του ’80, η ιατρική υπηρεσία του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου υπέβαλε μια μελέτη στη Διοίκηση με ευρήματα σχετικά με τις ιατρικές δαπάνες των συνταξιούχων του. Οι διαπιστώσεις ήταν εντυπωσιακές. Την επομένη της συνταξιοδότησης – μέσος όρος συνταξιοδότησης ήταν τα 60 χρόνια – η κατάσταση της υγείας τους χειροτέρευε δραματικά. Σύμφωνα με τη μελέτη υπήρχε άμεση ανάγκη λήψης μέτρων. Οδοντοστοιχίες, προβλήματα αρθρώσεων, ακοής, όρασης, στύσης, συγκέντρωσης, μνήμης κ.λπ. ήταν τα συνηθισμένα προβλήματα της ηλικίας. Ομως η κύρια αιτία ήταν ψυχολογικής φύσεως. Από τη μια μέρα στην άλλη ο ρυθμός της ζωής τους, η κανονικότητα της εργασιακής ρουτίνας, το κοινωνικό περιβάλλον που δημιουργούσε η συναναστροφή με τους συναδέλφους και το αίσθημα προσφοράς, όλα εξαερώνονταν. Ξαφνικά, ο άνθρωπος βρισκόταν στο απόλυτο κενό.
Φυσικό επακόλουθο της ανάλυσης ήταν να παρασχεθεί η δυνατότητα στους υποψήφιους συνταξιούχους για δέκα συνεδρίες προετοιμασίας για τη μεγάλη αλλαγή της ζωής τους. Το πρόγραμμα είχε μεγάλη επιτυχία και υιοθετήθηκε κι από τα άλλα κοινοτικά Οργανα.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
