O περιορισμός της κυκλοφορίας τον βρήκε πάνω στην προσπάθεια να υλοποιήσει κάποιες ιδέες και να εντατικοποιήσει την εργασία του εν όψει της ατομικής του έκθεσης στην γκαλερί CAN-Χριστίνα Ανδρουλιδάκη τον προσεχή Οκτώβριο. «Πέραν των πρακτικών δυσκολιών, ο περιορισμός ακόμη και κατανοητής αναγκαιότητας καλό πράγμα δεν είναι. Η επικέντρωση στη δουλειά μου τη συγκεκριμένη στιγμή θα μου ήταν εξαιρετικά χρήσιμη αν ήταν δική μου επιλογή και δεν συνέβαινε σε περιβάλλον καταστροφής. Τέλος πάντων, προσαρμόζεται κανείς και ειδικά αν έχει κάποια δημιουργική ασχολία την εκμεταλλεύεται για να καλύψει το κενό ελευθερίας. Οι ουσιαστικές αλλαγές θα φανούν σταδιακά. Οι δύο μήνες δεν είναι κάτι το τραγικό, υπό φυσιολογικές συνθήκες ένας εικαστικός μπορεί να μείνει πολύ μεγαλύτερο διάστημα χωρίς καθόλου εισόδημα, ή δίχως την ευκαιρία να δείξει τη δουλειά του. Δεν θέλω και δεν μπορώ να κάνω ασφαλή πρόβλεψη, σίγουρα όμως περιστάσεις συρρίκνωσης της οικονομικής και κοινωνικής δραστηριότητας δεν ευνοούν τους εικαστικούς, αλλά ούτε και όσους είναι ευάλωτοι οικονομικά».
Ας ελπίσουμε ότι τα πράγματα θα έχουν αλλάξει όταν θα εγκαινιαστεί η έκτη ατομική έκθεση του ζωγράφου στην γκαλερί Can (στο παρελθόν είχε δείξει στην K-Art και στην Kalfayan και στις Νέες Μορφές), και θα είναι άλλος ένας αξιοσημείωτος σταθμός στην πορεία του. Η οποία ξεκίνησε απ’ όταν αποφοίτησε από την Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών το 2001 έχοντας μαθητεύσει στο πλευρό του Χρόνη Μπότσογλου. Το 2008 επιλέχθηκε για το Travel Award της Εθνικής Πινακοθήκης Πορτρέτων του Λονδίνου, κάτι που σημαίνει ότι έπρεπε να ταξιδέψει στην Κίνα και να δημιουργήσει προσωπογραφίες οι οποίες παρουσιάστηκαν στην έκθεση του περιώνυμου BP Portrait Award το 2009.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
