Αποκαλυπτική των νέων κινδύνων που απειλούν τώρα την ανθρωπότητα, μετά την ανατροπή από την Ουάσιγκτον της διεθνούς τάξης πραγμάτων, υπήρξε η εφετινή Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, με κορυφαία τη μετωπική σύγκρουση Ντόναλντ Τραμπ και Εμανουέλ Μακρόν. Διότι μπορεί ο αμερικανός πρόεδρος να προκάλεσε τα ειρωνικά γέλια στην κατάμεστη αίθουσα του Διεθνούς Οργανισμού όταν ισχυρίστηκε ότι σε λιγότερο από δύο χρόνια η κυβέρνησή του πέτυχε όσα καμία άλλη στην αμερικανική ιστορία (!), αλλά αυτό που ανησύχησε τους πάντες ήταν η επιμονή του στο σύνθημα «Η Αμερική πρώτα» και οι συνεχείς καταγγελίες του κατά της πολυμερούς διεθνούς συνεργασίας, σε έναν χώρο που έχει ακριβώς ως στόχο τη συνεργασία αυτή. Ηταν ουσιαστικά ένας λίβελος εναντίον της παγκοσμιοποίησης και υπέρ ενός άκρατου εθνικισμού, που είναι γνωστό πού είχε οδηγήσει την ανθρωπότητα στο παρελθόν. Ευτυχώς όμως λίγο αργότερα ο γάλλος πρόεδρος αντέκρουσε με πειστικά επιχειρήματα την ακραία και επικίνδυνη αυτή ιδεολογία.
Αυτό που ουσιαστικά συνέβη ήταν η σύγκρουση δύο κόσμων. Από τη μια πλευρά η φωνή της αδιαλλαξίας και του μίσους απέναντι στους αντιπάλους. (Πέρυσι ο κύριος στόχος ήταν η Βόρεια Κορέα, εφέτος το Ιράν.) Και από την άλλη η υπεράσπιση του Διεθνούς Δικαίου και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, με την προειδοποίηση για το πού μπορεί να οδηγήσει η επιμονή στη μονομέρεια και στον «νόμο του ισχυροτέρου», όπως επανειλημμένα έχει αποδείξει κατά τραγικό τρόπο η παγκόσμια ιστορία. Η Γαλλία δεν είναι άλλωστε η μόνη που θεωρεί εντελώς απαράδεκτη την αποχώρηση των Ηνωμένων Πολιτειών από εξαιρετικά σημαντικές διεθνείς συμφωνίες και διεθνείς οργανισμούς και είναι γνωστό το αγεφύρωτο ρήγμα που συνεχίζει να υπάρχει με τους εταίρους του ΝΑΤΟ και τα μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης.
Ενα ρήγμα που έχει ανατρέψει τις βάσεις της διατλαντικής συνεργασίας, που υπήρξε το κύριο χαρακτηριστικό της μεταπολεμικής εποχής, επιτείνοντας έτσι το κλίμα έντονης διεθνούς αστάθειας που επικρατεί την περίοδο αυτή και είναι άγνωστο πού θα οδηγήσει. Καθώς η έλλειψη συνεννόησης μεταξύ της Ευρώπης και των Ηνωμένων Πολιτειών παρατείνει την ύπαρξη των γνωστών ανοιχτών μετώπων, όπως η κρίση της Συρίας και γενικότερα του Μεσανατολικού, και όχι μόνον. Αν με όλα αυτά οδηγηθεί τελικά και ο ΟΗΕ σε πλήρη παραλυσία, τη στιγμή που η διεθνής συνεργασία είναι περισσότερο αναγκαία παρά ποτέ, τότε υπάρχει ο κίνδυνος να ξαναζήσει η ανθρωπότητα όσα έζησε μετά την υπονόμευση της Κοινωνίας των Εθνών την εποχή του Μεσοπολέμου. Εκτός αν οι επικείμενες εξελίξεις στην εσωτερική αμερικανική πολιτική σκηνή οδηγήσουν ίσως στην αργά ή γρήγορα απομάκρυνση του υπερφίαλου Τραμπ. Μια πρώτη ένδειξη ως προς αυτό θα υπάρξει άλλωστε στις ενδιάμεσες εκλογές για το Κογκρέσο τον ερχόμενο Νοέμβριο.