Η πολιτική του θράσους

Προπηλακιζόμενος «από χωρίου εις χωρίον» της Μακεδονίας, ο υπουργός Παππάς κατέληξε κάποια στιγμή να μιλήσει σε μια ταβέρνα της Βέροιας.

Εως εδώ κανένα πρόβλημα. Δεν φταίει εκείνος που η κυβέρνηση υπέγραψε τις Πρέσπες. Ούτε φέρει ευθύνη αν κάποιοι διαφωνούν με την κυβερνητική επιλογή. Δημοκρατία έχουμε.

Αντί όμως να πει σεμνά και ταπεινά το παραμύθι του σε όσους μαζεύτηκαν να τον ακούσουν, τι κάνει; Ρίχνει λάδι στη φωτιά.

Εξηγεί δηλαδή άνευ λόγου και αφορμής ότι η «Μακεδονία ξακουστή» που ξέρουμε και τραγουδάμε δεν είναι η δική μας, αλλά η «Μακεδονία των γειτόνων» – των Σκοπίων δηλαδή.

Από τότε φυσικά τον πήρε και τον σήκωσε.

Γιατί το είπε; Αγνωστο. Τον ρώτησε κανείς; Οχι. Περίμενε κανείς από τον Παππά να αναλύσει το «Μακεδονία ξακουστή» ή το «Μαύρη είν’ η νύχτα στα βουνά»; Ούτε.

Τότε γιατί δεν έβγαλε τον σκασμό; Διότι ο Παππάς είναι ένα τυπικό δείγμα ΣΥΡΙΖΑ. Πολιτεύεται με την απερισκεψία τού θράσους. Θέλει «να την πει» σε εκείνους που «του τη λένε».

Ακριβώς όπως η Δούρου κουνάει το δάχτυλο επειδή βρέθηκε με 125 νεκρούς στα χέρια και μισή ντουζίνα διώξεις.

Ακριβώς όπως ο Πολάκης τσακώνεται με την ΠΟΕΔΗΝ, πλακώνεται στο Διαδίκτυο ή την πέφτει σε όποιον υποπέσει στην αντίληψή του.  

Ακριβώς όπως ο «μπαμπάς Παππάς», όταν κατηγορείται ότι διέλυσε τις αστικές συγκοινωνίες της Θεσσαλονίκης, απαντά για ρουσφέτια της ΝΔ, η οποία έχει φύγει από την κυβέρνηση εδώ και τεσσεράμισι χρόνια.

Κοινώς παρονομαστής των αντιδράσεων; Το θράσος. Το οποίο αποτελεί σήμερα μέθοδο διακυβέρνησης, ακριβώς επειδή προηγουμένως υπήρξε μέθοδος πολιτικής.

Είναι αλήθεια ότι η «ριζοσπαστική Αριστερά» επέζησε πολλά χρόνια σε ισχνό μέγεθος με μοναδική άμυνα την πεισματική και υπερφίαλη θρασύτητά της.

Μιλούσε σαν μεγάλη και ισχυρή. Τα ήξερε όλα. «Την έλεγε» σε όλους. Είχε δίκιο στα πάντα. Μάλωνε την κοινωνία. Διόρθωνε τις κυβερνήσεις. Εκανε φασαρία για να ακουστεί. Και φασαρίες για να τη λάβουν υπ’ όψιν.

Η μέθοδος ξεκίνησε ουσιαστικά επί προεδρίας Κωνσταντόπουλου. Συνεχίστηκε όμως μέχρι τις μέρες μας και μάλιστα είναι κολλητική.

Κάθε άλλος, ας πούμε, με την πολιτική πορεία της Ξενογιαννακοπούλου θα πήγαινε τοίχο-τοίχο. Εκείνη κάνει μαθήματα και υποδείξεις στη Γεννηματά!    

Είναι αλήθεια ότι αυτή η θρασεία επιθετικότητα βοήθησε πολύ την εποχή της ανόδου του ΣΥΡΙΖΑ. Τρόμαζε. Αποστόμωνε. Προκαλούσε. Εδινε μπόι.

Αλλά εκείνες οι μέρες πέρασαν. Τώρα κάνει κακό.

Οταν η Δούρου «τη λέει» στην κοινωνία για το Μάτι ή τη Μάνδρα, δεν σκιάζεται πια η κοινωνία. Απλώς εκνευρίζεται ακόμη περισσότερο με τη Δούρου.

Στο Μακεδονικό θα είχαν πέσει πιο μαλακά αν επέλεγαν την εκτόνωση και δεν βάφτιζαν τους πολέμιους της Συμφωνίας «ακροδεξιούς» και «εθνικιστές». Ακόμη κι ο Παππάς θα είχε διασκεδάσει τις αποδοκιμασίες και θα είχε κατευνάσει τις αντιδράσεις αν δεν μιλούσε αρπαγμένος για «φασίστες» και «περιθωριακούς».

Μετά θα ψάχνουν ποιος φταίει αν γίνει κόλαση στις παρελάσεις!  

Αλλά αυτό είναι το μυαλό τους. Στο οποίο η κοινωνία χωρίζεται εδώ και χρόνια σε εχθρούς και φίλους του ΣΥΡΙΖΑ – απλώς τώρα οι εχθροί είναι πολύ περισσότεροι…

Συνοδεύεται από μια παράδοξη απαίτηση. Με το πρόσχημα της δημοκρατίας (των άλλων) ζητούν από τους «εχθρούς» που αποτελούν την αντιπολίτευση να τους προστατεύσουν ή να τους στηρίξουν απέναντι στους «εχθρούς» της πολιτικής τους.  

Τέτοιου είδους απαιτήσεις αναβαθμίζουν την πολιτική του θράσους σε θράσος της πολιτικής.

Από την άλλη πλευρά, βεβαίως, αυτή ακριβώς η αμετακίνητη και αδιόρθωτη διχοτομία εμποδίζει τον ΣΥΡΙΖΑ να μετεξελιχθεί σε κανονικό κόμμα.

Σε ένα κόμμα δηλαδή το οποίο θα διαχωρίζει το ακροατήριο απλώς σε εκείνους που συμφωνούν και σε εκείνους που διαφωνούν μαζί του. Προσπαθώντας χωρίς μένος να αυξήσει τους μεν και να περιορίσει τους άλλους.

Αν δεν απατώμαι, το λένε δημοκρατία.

Kolotoumba!

Οσοι έσπευδαν να απονείμουν στην Ελλάδα τα παγκόσμια πρωτεία πολιτικής ανωριμότητας και επιπολαιότητας, θα πρέπει να ξαναμετρήσουν τα λόγια τους.

Το Ηνωμένο Βασίλειο μας ξεπέρασε και μάλιστα καθαρά.

Ομολογώ ότι κανένας σοβαρός άνθρωπος στην υφήλιο δεν περίμενε να δει τον τραγέλαφο που εδώ και τρία χρόνια ζει η πατρίδα της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.

Διότι μπορεί οι βρετανοί φίλοι μας να δίδαξαν τα πάντα περί δημοκρατίας, αλλά φοβούμαι ότι δεν έχουν διδαχθεί το σημαντικότερο.

Στα ελληνικά λέγεται kolotoumba.

Φυσικά όλοι αντιλαμβανόμαστε ότι η βρετανική δημοκρατία είναι πολύ σοβαρή για να κάνει τον κλόουν σαν τους δικούς μας. Από την άλλη πλευρά όμως και τώρα τον κλόουν κάνει.

Απλώς χωρίς αποτέλεσμα.