«Αν δείτε τα τελευταία κόμικς του Μπάτμαν, δεν θα καταλάβετε αν είναι κόμικς για παιδιά ή για αναγνώστες του Τζόις. Εγώ δεν μπορώ να τα διαβάσω. Είναι δύσκολα και περίπλοκα τόσο ως προς τα σχέδια όσο και ως προς τα κείμενα». Γνώστης του Μπάτμαν, όπως και του Θωμά Ακινάτη, του Αριστοτέλη, όπως και του Τζέιμς Μποντ, φιλόσοφος, σημειολόγος, δοκιμιογράφος, μυθιστοριογράφος, ο Ουμπέρτο Εκο σχολίαζε με αυτόν τον εύγλωττο τρόπο στον Ανταίο Χρυσοστομίδη το 2011 (Οι κεραίες της εποχής μου ΙΙ, εκδ. Καστανιώτη) μία από τις θεμελιώδεις σταθερές του έργου του: τη σχέση του λαϊκού και του λόγιου στοιχείου, της παραλογοτεχνίας με τη λογοτεχνία. Ο ίδιος δεν ήταν ποτέ βέβαιος για τη διαχωριστική γραμμή (το σχόλιο υπαινίσσεται εμμέσως πλην σαφώς ότι ήταν ενήμερος για την τρέχουσα εκδοτική δραστηριότητα του Σκοτεινού Ιππότη), αίσθηση ιδιαίτερα σαφής στα αναλυτικά κείμενά του για τη μυθοπλασία. Εν μέρει στους Κήνσορες και θεράποντες, πλήρως στον Υπεράνθρωπο των μαζών που επανεκδόθηκε μόλις από τις εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα, στρέφει την προσοχή του στο λαϊκό μυθιστόρημα και τους ήρωές του, από τον κόμη Μοντεχρίστο ως τον Ταρζάν και τον Μποντ. Σε πρώτη ανάγνωση για να σκιαγραφήσει τη «ρητορική και ιδεολογία» τους, όπως επισημαίνει ο υπότιτλος, σε δεύτερο πλάνο για να υπογραμμίσει τη ζωτική τους σχέση με την κοινωνία της εποχής τους.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
