Η παγκόσμια κρίση δημόσιας υγείας (πανδημία κορωνοϊού) την οποία ζούμε θα είναι κατά πάσα πιθανότητα η μεγαλύτερη κρίση την οποία θα βιώσει η παγκόσμια οικονομία μετά το μεγάλο ΚΡΑΧ του 1929, κυρίως διότι οι επιπτώσεις της εκτιμάται ότι θα είναι μακροχρόνιες λόγω των απαιτήσεων σε δημόσιες επενδύσεις αλλά και της αναγκαίας αναδιάρθρωσης της παγκόσμιας οικονομίας (η αντοχή της οποίας τείνει να φτάσει στα ακραία όριά της). Εκτός όμως από το 1929 θα ήταν χρήσιμο να θυμηθούμε και την περίοδο μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο για να εκτιμήσουμε τα χαρακτηριστικά του «νέου» κοινωνικού και οικονομικού περιβάλλοντος το οποίο θα υπάρχει μετά την κρίση της Covid-19.
Αρχικά η ίδια η έννοια της «επόμενης» μέρας χρονικά είναι απροσδιόριστη διότι ακόμα και εάν οι εξελίξεις είναι θετικές τους επόμενους μήνες ή εντός του 2020 στο ιατρικό πεδίο (εμβόλιο, φαρμακευτική αγωγή), η παγκόσμια οικονομία με πολλά νέα και περίπλοκα δεδομένα θα χρειαστεί δύο έως πέντε χρόνια για να εξέλθει από την πρωτοφανή ύφεση. Η ίδια η φύση της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας είναι προφανές ότι θα αλλάξει αναβαθμίζοντας τη σημασία της τεχνολογίας σε πολλά επίπεδα (τηλε-εκπαίδευση, ηλεκτρονικές αγορές και πωλήσεις, τραπεζικό σύστημα, τηλεργασία). Σημαντικές και αχαρτογράφητες αναφορικά και με το κόστος εκτιμάται ότι θα είναι και οι επιπτώσεις στην παγκόσμια αγορά εργασίας (σε συγκεκριμένους κλάδους και σε διαδικασίες επανακατάρτισης του προσωπικού).
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
