Να συμφωνήσω ότι η πάση θυσία άσκηση μιας πολιτικής, η εφαρμογή μιας απόφασης κυβερνητικής, ακόμη κι αν εξεγείρει πλήθη, μπορεί να μην είναι σοφή πρακτική. Να αποδεχθώ χάριν συνεννοήσεως ακόμη και τη σημασία του τετριμμένου «πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού». Και ότι είναι ανέφικτο να δρας έχοντας απέναντί σου τοπικούς παράγοντες, εκλεγμένους ή μη, και την πλειονότητα των κατοίκων. Οπως συμβαίνει στη Λέσβο, τη Χίο και τη Σάμο.
Αλλά ως πότε μια κυβέρνηση μπορεί να εξαγγέλλει και να αναστέλλει χωρίς να χάνει το κύρος της, την απήχησή της στους πολίτες; Πόσες φορές θα ανακατευτεί ο ίδιος ο Πρωθυπουργός στη λύση του κάθε προβλήματος που προκύπτει, από το αν θύμωσε ο Ζαγοράκης έως την αποστολή ή την απόσυρση των δυνάμεων ασφαλείας από μια περιοχή; Μοιάζει η κυβέρνηση αυτή τη στιγμή να έχει εμπλακεί σε έναν φαύλο κύκλο που ορίζεται από κακές επιλογές προσώπων σε κρίσιμους τομείς, από μαξιμαλιστικές διακηρύξεις και εν τέλει παραλυτική απραξία που εκλαμβάνεται ως αδυναμία, τόσο στη χάραξη όσο και στην άσκηση επιμέρους πολιτικών.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
