Οργανικά ενταγμένα στη λογοτεχνία του φανταστικού είναι τα μυθιστορήματα, τα διηγήματα και οι νουβέλες της πρώτης πεζογραφικής περιόδου του Μιχάλη Μακρόπουλου, κοιτάζοντας εκ παραλλήλου και προς δύο άλλα αφηγηματικά είδη: τη λογοτεχνία της περιπέτειας και την ιστορία μυστηρίου. Μυθιστορήματα: Η θλίψη στα μάτια του ποντικού (1995), Η Ιουλία είχε ένα πόδι (1998), Το τέλος του ταξιδιού (2006). Διηγήματα: Ιστορίες για μικροσκοπικά και γιγαντιαία πλάσματα (2000). Νουβέλες: Το τέρας και ο έρωτας (2002), Η μαγική εκδρομή (2005). Πλήθος εδώ οι παράξενες φιγούρες και οι παράδοξες καταστάσεις: έρωτες μεταξύ δολοφόνων που είναι κλεισμένοι σε αποκρουστικές φυλακές, άνδρες που πεθαίνουν κάνοντας έρωτα με μια ανάπηρη βασίλισσα, άστεγοι και άνεργοι που έχουν για σπίτι τους τα ρούχα τους ή το λεωφορείο, τέρατα που συρρικνώνονται έως αφανισμού από ερωτική απόγνωση, γυναίκες που υπερβαίνουν τους περιορισμούς του χρόνου ομνύοντας στη δύναμη της ζωής, ξένοι που έρχονται αντιμέτωποι με μυστηριώδεις θανάτους κάτω από το φως του Αιγαίου ενώ προηγουμένως έχουν επιδοθεί επί μακρόν σε αστρικά ταξίδια. Πίσω από τις μετωνυμίες των ιστοριών του Μακρόπουλου κρύβονται σημασίες που εκπροσωπούν μια γενική αρνητική κοινωνική συνθήκη.
Αυτή η αρνητική συνθήκη μεταφέρεται στο ακέραιο, αν και με εξαιρετική πλέον λιτότητα εικονογραφημένη (συν μια διακριτικά λυρική έκφραση), στη νουβέλα της ωριμότητας του Μακρόπουλου Το μαύρο νερό (2019), που επιστρέφει στη λογοτεχνία του φανταστικού με το νερό να έχει μολύνει θανάσιμα μια μικρή και απομονωμένη κοινότητα, όπου οι πάντες και τα πάντα έχουν ξεκληριστεί. Και ενώ τίποτε δεν μοιάζει ικανό να λυτρώσει κανέναν, το πρωταγωνιστικό δίδυμο του βιβλίου (ένας πατέρας και ο γιος του) θα βρει εν τέλει μια έστω και φαντασιακή διαφυγή, δοκιμάζοντας μια απρόσμενη έξοδο που ανατρέπει την αρχικά αρνητική συνθήκη. Με τη Θάλασσα, την καινούργια νουβέλα του, ο Μακρόπουλος επανακάμπτει στην οικο-φαντασία (αν μπορώ να την ονομάσω έτσι) της περιβαλλοντικής καταστροφής με έναν κομήτη ο οποίος εξαπολύει επί της Γης έναν θανατηφόρο ιό (μοναδικός τρόπος να πιστοποιηθεί η μόλυνση είναι ο θάνατος από άγνωστη αιτία), με κατακλυσμιαίες βροχές που σαρώνουν το Σύμπαν, με την άνοδο των θαλασσινών υδάτων να καλύπτει κάθε χερσαία επιφάνεια και με όσους αναπτύσσουν ανοσία έναντι του ιού να αναζητούν καταφύγιο σε πόλεις εγκατεστημένες κάτω από το έδαφος.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
