«Γυμναστική του ματιού» ονομάζω μια άσκηση που κάνω με τους φοιτητές και τις φοιτήτριες του Παντείου Πανεπιστήμιου, σε ένα από τα μαθήματά μου για τις τεχνικές της αφήγησης. Κάθε άνοιξη τους πηγαίνω στο αρχαίο νεκροταφείο του Κεραμεικού και τους αφήνω να περιηγηθούν για 20-30 λεπτά στον χώρο. Τους ζητώ να παρατηρήσουν με προσοχή, να προσπαθήσουν να δουν το περιβάλλον με έκκεντρη ματιά, να ανακαλύψουν ακόμη και το αθέατο, να αναζητήσουν τη λεπτομέρεια, δηλαδή το στοιχείο που γονιμοποιεί, πλουτίζει και ζωντανεύει κάθε αφηγηματικό περίγραμμα.
Μετά το μισάωρο συγκεντρωνόμαστε όλοι κάτω από μια συκιά, που μόλις αρχίζει να μπουμπουκιάζει, και παρουσιάζουμε τα «ευρήματα». Eνα λουλούδι, μια πέτρα, μια χελωνοοικογένεια, ο ποταμός Ηριδανός, μια επιγραφή, ένα κτίριο της πόλης έτσι όπως το βλέπεις από την οπτική γωνία του Κεραμεικού, το οικιστικό παλίμψηστο, που γίνεται χειροπιαστό με τη «βάναυση» εισβολή ενός σύγχρονου ναού στο αρχαίο νεκροταφείο, αλλά και το ηχητικό τοπίο του χώρου, με τα πουλιά σε πρώτο επίπεδο, τις φωνές από τον πεζόδρομο της Ερμού, τον ήχο του ηλεκτρικού σιδηροδρόμου, τον μηχανικό θόρυβο από την οδό Πειραιώς. Η λεπτομέρεια γίνεται το θέμα για να γραφτεί μια ιστορία.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
