Η μαγεία των Χάιλαντς

Στην «Κυρά της λίμνης», την όπερα του Ροσίνι που βασίζεται στο ομώνυμο ποιητικό μυθιστόρημα του σερ Γουόλτερ Σκοτ και διαδραματίζεται στη Σκωτία, η κεντρική ηρωίδα, η Eλενα, πρωτοεμφανίζεται στη σκηνή σε μια εικόνα μοναδικής ομορφιάς: Η νεαρή γυναίκα βρίσκεται μέσα σε μία βάρκα η οποία πλέει ήσυχα, σε μία ακύμαντη λίμνη, τυλιγμένη στην ομίχλη. Στην πρώτη μου επαφή με τον Βορρά της Βρετανίας το μόνο που έλειπε από το πλάνο ήταν η Eλενα, η οποία, όπως όλες οι ρομαντικές ηρωίδες, δεν έχει πλέον θέση στον (καθόλου ρομαντικό) κόσμο μας. Ηταν όμως εκεί, μπροστά στα μάτια μου, και η ακύμαντη λίμνη και η ομίχλη (που τόσο μου αρέσει) και το μαγευτικό τοπίο που περιγράφει ο Ροσίνι με την ατμοσφαιρική μουσική του. Περίπου μία ώρα με το αυτοκίνητο βορείως της Γλασκώβης, το γραφικό Λας, το κουκλίστικο χωριό στις όχθες της λίμνης Λόμοντ, μου έδινε μια πρώτη ιδέα του παραμυθόκοσμου που με περίμενε. Και ακόμα δεν είχα δει τα περίφημα Χάιλαντς.

Hταν το πρώτο μου ταξίδι στην περιοχή, όχι όμως και το τελευταίο. Επέστρεψα ξανά και σκοπεύω όταν το επιτρέψει η κατάσταση να πάω πάλι στη Σκωτία. Στην πραγματικότητα θα ήθελα να επιστρέφω κάθε χρόνο. Οχι μόνο γιατί έχει ακόμα πολλά αξιοθέατα να μου δείξει (είναι εξάλλου μια περιοχή με πλούσια ιστορία), αλλά κυρίως επειδή δεν έχω χορτάσει την ιδιαίτερη ομορφιά της. Αυτή τη μελαγχολική αλλά και λαμπερή ομορφιά που συναντάς σε κάθε βήμα σου, παραδομένη στη βροχή που δεν σταματάει σχεδόν ποτέ, και στον κρύο αέρα που φτάνει από τον ωκεανό ή που κατεβαίνει από τις γυμνές από βλάστηση κορυφές των χαμηλών βουνών. Είναι φαίνεται η υγρασία (που αν δεν ντυθείς καλά σε περονιάζει) το μυστικό αυτής της αριστοκρατικής βορειοευρωπαίας κυρίας: Η διαρκής, η ασταμάτητη χειμώνα – καλοκαίρι ενυδάτωση του υπέργηρου δέρματός της τη διατηρεί πάντα γεμάτη ζωντάνια και νεανική, σφριγηλή ομορφιά. Η ευεξία είναι μεταδοτική. Ετσι, στη φύση της Σκωτίας ξυπνούν οι αισθήσεις σου, αρχίζεις να ζεις ξανά τις εποχές και τις αλλαγές τους, πολυτέλειες που ως κάτοικος της πόλης τις έχεις σχεδόν ξεχάσει. Και στα χωριά και στις κωμοπόλεις της καταλαβαίνεις τι σημαίνει ποιότητα διαβίωσης βλέποντας τους κατοίκους να ζουν μέσα στο πράσινο, σε φροντισμένες γειτονιές με κομψά σπίτια, να ποδηλατούν, να πεζοπορούν στο δάσος με τα σκυλιά τους, να ψαρεύουν σε ποτάμια με νερό-κρύσταλλο. Τους ακούς βεβαίως και να γκρινιάζουν (και να αστειεύονται, καθώς οι Σκωτσέζοι φημίζονται για το χιούμορ τους) για τον… κακό τους τον καιρό, αλλά όταν είσαι τουρίστας σε ένα τόσο όμορφο μέρος, ακόμα και η διαρκής βροχή μοιάζει ευλογία. Ναι, είμαι ερωτευμένος με τη Σκωτία. Δεν είναι δύσκολο να καταλάβετε το γιατί αν ακολουθήσετε τη διαδρομή που έκανα (με διάφορες μικρές αλλαγές) και την πρώτη και τη δεύτερη φορά που πήγα εκεί, και την οποία προτείνω σε όποιον βάλει στο μέλλον τον προορισμό στο πρόγραμμά του.

Κάστρα, λίμνες και νησιά

Ξεκινάμε λοιπόν με το αυτοκίνητο από τη Γλασκώβη – πόλη που αν και ζει στη σκιά του γειτονικού Εδιμβούργου έχει μεγάλο ενδιαφέρον και αξίζει την προσοχή μας. Ο δρόμος είναι στενός (όπως οι περισσότεροι δρόμοι στη Σκωτία) και διασχίζει ένα τοπίο πνιγμένο στο πράσινο, με πηγές, μικρά ποτάμια και μικρούς καταρράκτες να προσθέτουν ακόμα μεγαλύτερη ομορφιά στο τοπίο. Πρώτη στάση το παραλίμνιο χωριό Λας με τα χαρακτηριστικά σπιτάκια που την άνοιξη και το καλοκαίρι είναι γεμάτα λουλούδια. Θα μπορούσε να είναι σκηνικό για ταινία εποχής. Ανεβαίνουμε προς το Εθνικό Πάρκο Λοχ Λόμοντ και Τρόσακς – λοχ σημαίνει λίμνη. Στρίβουμε δυτικά για να περάσουμε από το κάστρο του Ινβεράρεϊ, ένα από τα δεκάδες υπέροχα κάστρα που θα συναντήσουμε στον δρόμο μας. Προορισμός μας είναι το λιμανάκι του Ομπάν, από όπου γίνονται καθημερινά δρομολόγια με πλοία προς το νησιωτικό σύμπλεγμα των Εβρίδων (άλλο μαγικό ταξίδι αυτό). Ανεβαίνοντας βορειότερα προς το Γκλένκοου και το Φορτ Γουίλιαμ δεν προφταίνουμε να απολαμβάνουμε τις όμορφες εικόνες. Κάνοντας μια (μεγάλη) παράκαμψη βορειοδυτικά μπορούμε να περάσουμε (με γέφυρα) στο νησί Σκάι, τη δημοφιλέστερη από τις Εσωτερικές Εβρίδες, με την κουκλίστικη πρωτεύουσα του, το Πόρτρι – τα πολύχρωμα σπιτάκια της προκυμαίας του τα έχουμε δει πολλές φορές φωτογραφημένα. Λίγο προτού περάσουμε στο νησί θα σταματήσουμε οπωσδήποτε στο κάστρο Εϊλεν Ντόναν, από τα πιο ενδιαφέροντα της Σκωτίας, το οποίο είναι χτισμένο σε ένα νησάκι και ενώνεται με τη στεριά με μία γέφυρα.

Πάντως, θα ήταν ιδανικό για τον επισκέπτη να μείνει δύο βράδια στο Σκάι και να το εξερευνήσει όλο, πρόκειται για έναν μικρόκοσμο γεμάτο όμορφες εκπλήξεις. Πίσω στον δρόμο και με προορισμό το Ινβερνές (την πρωτεύουσα των Χάιλαντς) περνάμε από τη λίμνη Νες (Λοχ Νες) με το διάσημο «τέρας» της (που εδώ και αιώνες το αναζητούν μάταια) και με το ερειπωμένο αλλά εντυπωσιακό κάστρο Oύρκχαρτ. Και το Ινβερνές έχει το κάστρο του, στο πιο κεντρικό σημείο, έχει και τον αφιερωμένο στον Αγιο Ανδρέα καθεδρικό ναό του, έχει και τον ορμητικό ποταμό Νες που χωρίζει την πόλη στα δύο. Μιάμιση ώρα (οδηγώντας βορειοδυτικά) απέχει το Αλαπουλ, το μελαγχολικό λιμάνι από όπου φεύγουν τα πλοία για τις Εξωτερικές Εβρίδες. Είναι ωραία μια ημερήσια εκδρομή προς εκεί, καθώς το τοπίο αλλάζει, τα δάση σταματούν και η βλάστηση γίνεται χαμηλή, τα ανθισμένα ρείκια βάφουν το έδαφος μοβ, το ένα έλος διαδέχεται το άλλο, όλα μοιάζουν πιο πρωτόγονα, πιο γυμνά και πιο άγρια: Ιδού τα Χάιλαντς σε όλη την παράξενη και ιδιαίτερη μεγαλοπρέπειά τους που δύσκολα περιγράφεται αλλά που όταν τη γνωρίσεις σε κατακτά αμέσως.

Ομως το ταξίδι από το Ινβερνές συνεχίζεσαι βορειοδυτικά για να περάσουμε από μία σειρά από υπέροχα ψαροχώρια, και έπειτα να κατεβούμε προς το Περθ, μία ακόμα πολύ ήσυχη και πολύ όμορφη πόλη. Μια αρκετά μεγαλύτερη εναλλακτική διαδρομή είναι αυτή που θα μας περάσει από το Αμπερντίν, τη βιομηχανική πόλη-λιμάνι στη Βόρεια Θάλασσα. Οποιος φτάσει ως εκεί καλό είναι να κάνει μια βόλτα στα επίσης γραφικότατα ψαροχώρια της περιοχής, με πιο γνωστό ανάμεσά τους το Στόουνχεϊβεν. Το Νταντί, το Σεντ Αντριους (με το ιστορικό πανεπιστήμιό του) και το Στέρλινγκ (με το διάσημο κάστρο του) είναι τρεις ακόμα στάσεις που κάνουμε προτού καταλήξουμε στο Εδιμβούργο, τη σπουδαιότερη πόλη της Σκωτίας και μία από τις ομορφότερες όλης της Ευρώπης. Το οποίο εύχομαι από καρδιάς να μπορέσετε να επισκεφθείτε όλοι όταν θα ταξιδέψουμε ξανά για αναψυχή, χωρίς τις απαγορεύσεις και τους φόβους της σημερινής εποχής. Στο μεταξύ, ας πιούμε ένα ουισκάκι (το εθνικό ποτό της γεμάτης αποστακτήρια Σκωτίας) και ας ονειρευτούμε τις εκδρομές και τα ταξίδια που έρχονται, με αυτό στα Χάιλαντς να είναι ένα από τα πρώτα!