«Η κτηνοτροφία έχει μέλλον»

Ο Κώστας Μέλιος ήταν μαθητής του σχολείου μας. Από μικρός ασχολήθηκε με την κτηνοτροφία, αν και προέρχεται από αστικό περιβάλλον. Μαζί με τη σύζυγό του Ελενα Τσιρίδου, η οποία επίσης προέρχεται από αστική οικογένεια της πόλης μας, διατηρούν πλέον μια κτηνοτροφική μονάδα στα περίχωρα της Βέροιας. Τι τους έκανε να επιλέξουν αυτό το επάγγελμα, ποιες δυσκολίες συνάντησαν αλλά και τι αποτέλεσμα είχε η δουλειά τους; Ιδού τι μας απάντησαν.

Από πότε ασχολείστε με αυτό το επάγγελμα και τι σας ώθησε να γίνετε κτηνοτρόφος;

«Ξεκίνησα περίπου το 2009, όταν ακόμα ήμουν στο Γυμνάσιο· η αγάπη μου για τα ζώα με ώθησε να ασχοληθώ, αν και περισσότερο νομίζω ότι με διάλεξε παρά διάλεξα αυτό που κάνω. Ο παππούς μου είχε ζώα, αν και εγώ δεν τα πρόλαβα· είχε μια μεγάλη φάρμα με αγελάδες. Εγώ πρόλαβα μόνο τον στάβλο και εκεί είχαμε κότες. Ομως, κανείς από την οικογένεια δεν είχε ασχοληθεί με πρόβατα. Εγώ είμαι αυτός που ξεκίνησε να ασχολείται με τα πρόβατα με αφορμή το δώρο ενός θείου μου. Κάποια στιγμή στο Γυμνάσιο μου έκανε δώρο ένα αρνί, πήρα άλλα δύο, έγιναν τρία, από τρία έγιναν επτά, από επτά δεκαπέντε, από δεκαπέντε τριάντα».

Τι προβλήματα και δυσκολίες αντιμετωπίσατε σε αυτή σας την απόφαση; Το οικογενειακό σας περιβάλλον και οι φίλοι σας πώς αντιμετώπισαν αυτή την επιλογή;

«Οι μεγαλύτερες δυσκολίες είναι γραφειοκρατικές. Αυτή τη στιγμή έχουμε ξεκινήσει εδώ και οκτώ μήνες να φτιάξουμε έναν στάβλο στο βουνό στο Ξηρολίβαδο και από τον Αύγουστο η μελέτη βρίσκεται στην Αρχαιολογία. Οι γονείς μου, όταν ήμουν μικρός, δεν ήθελαν φυσικά να γίνω κτηνοτρόφος, καθώς τα δυο μου μεγαλύτερα αδέλφια είχαν ήδη περάσει στο πανεπιστήμιο· στην πορεία φυσικά κατάλαβαν ότι η άρνησή τους ήταν λανθασμένη και ήμουν σίγουρος για την επιλογή μου».

Υπήρξε κάποια στιγμή που νιώσατε ενδοιασμούς για την επιλογή σας; Κουραστήκατε, απελπιστήκατε, απογοητευτήκατε;

«Απογοητεύομαι μόνιμα. Και πάντα σηκώνομαι γιατί ακριβώς αγαπάω πολύ τη δουλειά μου και αφού την αγαπάω θα τη στηρίξω με μεγάλες θυσίες, και προφανώς έχω κάνει μεγάλες θυσίες».

Μπορείτε να μας περιγράψετε τις θυσίες που έχετε κάνει;

«Αν αναλογιστούμε ότι κάθε ημέρα, επτά ημέρες την εβδομάδα, πρωί, μεσημέρι, βράδυ πρέπει να βρίσκομαι εδώ και όλο αυτό συμβαίνει από τα γυμνασιακά μου χρόνια, σίγουρα οι θυσίες που έχω κάνει είναι πολλές. Ακόμα και στα σχολικά μου χρόνια κατάφερα να συμμετάσχω μόνο σε δύο εκδρομές του σχολείου γιατί έπρεπε να φροντίζω τα ζώα μου καθημερινά».

Ζήλεψατε ποτέ τα αδέλφια σας που πήγαν στο πανεπιστήμιο;

«Οχι, ποτέ! Πολλές φορές πήγαινα να δω πώς περνούν, πώς ζουν, αλλά αυτή η ζωή δεν ήταν για εμένα. Μόνο για μια-δυο ημέρες· μετά εγώ ήθελα να επιστρέφω στα ζώα. Δεν θα μπορούσα σε καμία περίπτωση να κάνω αυτή τη ζωή».

Το κράτος πώς σας βοήθησε και πώς στηρίζει αυτή την επιλογή ενός ανθρώπου να γίνει κτηνοτρόφος σε αυτή την ηλικία;

«Η σωστή ερώτηση είναι πόσο δεν βοηθάει και όχι πόσο βοηθάει το κράτος. Βοηθάει άδικα το κράτος· θα έπρεπε να ενισχύει τους νέους κτηνοτρόφους και γενικά τους κτηνοτρόφους ανάλογα με τον αριθμό των ζώων και το στάδιο στο οποίο βρίσκονται τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή, κάτι που δεν γίνεται. Επιδοτήσεις υπάρχουν, αλλά μοιράζονται άδικα. Θεωρητικά υπάρχει στήριξη στους νέους κτηνοτρόφους. Αν και εγώ δεν το έχω βιώσει ακόμη. Η καθοδήγηση είναι λιγοστή και όχι αξιόλογη».

Ποιοι είναι οι στόχοι σας;

«Τα τελευταία χρόνια κάναμε μια αλλαγή στα ζώα: αντικαταστήσαμε τα παλιά βελτιωμένα σταβλισμένα ζώα με νέα αυτόχθονη σαρακατσάνικη φυλή, γιατί θέλαμε να περάσουμε στο κομμάτι της μεταποίησης και να δημιουργήσουμε δικό μας τυροκομείο στο πλαίσιο της οικοτεχνίας. Τα ζώα διαφέρουν από τα άλλα γιατί παράγουν πολύ μικρή ποσότητα γάλακτος, αλλά υπερτερούν σε ποιότητα και στο κρέας και στο γάλα. Τα συγκεκριμένα ζώα είναι πολύ ανθεκτικά. Δεν χρειάζονται φάρμακα και κανένα υποβοήθημα. Ταυτόχρονα, ο αδελφός μου μετά το πτυχίο της Εφαρμοσμένης Πληροφορικής στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας σπούδασε τυροκόμος στα Γιάννενα και τελειώνει και την Τεχνολογία Τροφίμων στην Αμερικανική Γεωργική Σχολή Θεσσαλονίκης. Τελικός στόχος είναι η λειτουργία του τυροκομείου για την παραγωγή των δικών μας προϊόντων, προϊόντων με ταυτότητα».

Πιστεύετε ότι έχει μέλλον η κτηνοτροφία;

«Ναι, εννοείται. Και μάλιστα θα πρέπει όλοι οι κτηνοτρόφοι να ασχοληθούν με τη μεταποίηση».

Θα προτείνατε σε κάποιον νέο να ασχοληθεί με την κτηνοτροφία;

«Μόνο αν την αγαπάει πολύ. Πρόκειται για δύσκολη δουλειά, οπότε μόνο η αγάπη και η προσήλωση μπορούν να τον βοηθήσουν να ξεπερνάει τις δυσκολίες».

Κάθε αρχή και δύσκοληΟταν ρωτήσαμε την Ελενα Τσιρίδου πώς βίωσε η ίδια όλη αυτή την αλλαγή στη ζωή της, ήταν ειλικρινής: «Στην αρχή μού ήταν δύσκολη η επαφή με τα ζώα· όμως σταδιακά άρχισα να τα αγαπάω και μάλιστα να τα αγαπάω πάρα πολύ». Την αρχική δυσκολία επιβεβαίωσε και ο Κώστας Μέλιος: «Αρχικά την πρώτη φορά που μπήκε μέσα στον στάβλο της ήταν πάρα πολύ δύσκολη η μυρωδιά. Ομως σιγά-σιγά άρχισε να το συνηθίζει. Ούτε τη μυρωδιά από το γάλα δεν άντεχε».