Drive-in στον Λυκαβηττό, drive-in στη Γλυφάδα, drive-in στο Χαϊδάρι, στο ΟΑΚΑ, φεστιβάλ drive-in με σταθμούς σε πόλεις της επικράτειας. O κορωνοϊός δεν ήρθε μόνο για να αλλάξει (προσωρινά, ελπίζουμε) διάφορες καθημερινές συνήθειές μας. Ηρθε για να αλλάξει και τον τρόπο με τον οποίο παρακολουθούμε τα διάφορα θεάματα, ανάμεσά τους και τον κινηματογράφο. H επιστροφή των drive-in και στην Ελλάδα είναι γεγονός. Είδος που όταν παλαιότερα είχε εισαχθεί στη χώρα μας δεν γνώρισε, είναι η αλήθεια, μεγάλη επιτυχία, επέστρεψε για να δοκιμαστεί ξανά. Κυρίως επειδή υπόσχεται ασφάλεια. Επέστρεψε και για να θυμίσει στους παλαιότερους κάτι βράδια εκεί στα τέλη των 70s που μαζί με την κοπέλα τους ή με την παρέα τους «έβαζαν πλώρη» για Μαλακάσα, όχι απαραιτήτως για να δουν ταινία στο drive-in που λειτούργησε για λίγο εκεί και που η οθόνη του στέκει ακόμη, αλλά για τη βόλτα, για την πλάκα, για την εμπειρία. Γιατί μπορούσαν να χαζεύουν στην οθόνη και να κάνουν θόρυβο, να γελούν, να μιλούν, να τρώνε και να πίνουν, χωρίς να ενοχλούν κανέναν – αυτό στα οικογενειακά drive-in, γιατί υπήρχαν και τα άλλα, τα «αμαρτωλά», όπου την ώρα της ΧΧΧ προβολής μέσα στα παρκαρισμένα αυτοκίνητα γίνονταν… Σόδομα και Γόμορρα.
Αν και τα εγκαίνια του πρώτου drive-in τοποθετούνται στα 1933, στην πραγματικότητα παρόμοιοι κινηματογράφοι λειτουργούσαν αρκετά χρόνια πριν. Κάτι σαν drive-in, μια σκηνή για παραστάσεις και προβολές, όπου υπήρχαν εκτός από τα συμβατικά καθίσματα και θέσεις για ορισμένα αυτοκίνητα, είχε πρωτολειτουργήσει το 1915 στο Νέο Μεξικό. Ακολούθησε ένα ακόμη στο Τέξας. Να σημειωθεί πως εκείνη την εποχή δεν υπήρχε το πρόβλημα του ήχου, δεν χρειαζόταν δηλαδή το επιπλέον ηχείο που αργότερα σου έδιναν στην είσοδο για να μπορείς να ακούς (ή τουλάχιστον να το προσπαθείς, αφού η απόδοση ήταν συνήθως κακή), καθώς οι ταινίες ήταν ακόμη βωβές. (Πρώτη ομιλούσα ταινία ήταν «Ο τραγουδιστής της τζαζ» το 1927.)
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
