Η κολυμβήθρα της σοσιαλ-δημοκρατίας

Αχ αυτός ο έρωτας του κ. Τσίπρα με τα ορφανά ή, ακόμα χειρότερα, με τα απολειφάδια του πάλαι ποτέ ηγεμονεύοντος ΠαΣοΚ. Ενας διαρκής – και ανεκπλήρωτος – έρωτας με το φάντασμα της σοσιαλδημοκρατίας που υποτίθεται ότι θα τον λυτρώσει από την αμαρτωλή συμβίωση με ψεκασμένους και καμένους… Πόσοι και ποιοι, αλήθεια, μπορούν να γοητευτούν από τα ραντεβουδάκια με αγωνιώντες για τη συρρίκνωσή τους ευρωπαίους σοσιαλδημοκράτες και τα φθαρμένα ιμάτια της καθ’ ημάς προοδευτικής παράταξης;

Σε μια εποχή που η σοσιαλδημοκρατία αναζητεί ταυτότητα καθώς φθίνει διεθνώς, σε μια χώρα όπως η Ελλάδα, με ανύπαρκτη σοσιαλδημοκρατική παράδοση, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ αναζητεί, υποτίθεται, και αυτή μια νέα ταυτότητα για να ξεφύγει από τις ερινύες που την καταδιώκουν από την εθνολαϊκιστική μετάλλαξή της. Χωρίς φυσικά να διαγράψει ή να απεμπολήσει τίποτε από το φαύλο παρελθόν και παρόν της, προσπαθεί να εκμεταλλευτεί τον αμοραλισμό και την ανάγκη πολιτικής επιβίωσης διάφορων πρόθυμων, κατά κανόνα, λαθρεπιβατών της εξουσίας.

Κυρίως στελέχη του βαθέος κομματικού σωλήνα, που αναζητούν σωτηρία επενδύοντας στα γνωστά αντιδεξιά σύνδρομα που διαπερνούν την ελληνική κοινωνία. Με καθαρτήριο τη Συμφωνία των Πρεσπών, που θεωρούν ότι περιχαράκωσε τη ΝΔ  στα δεξιά του πολιτικού φάσματος, και την αδυναμία του ΚΙΝΑΛ να υπερβεί το πασοκικό παρελθόν του, θεωρούν ότι ο συνδυασμός Πολάκη, Παπακώστα, Κουίκ, Ραγκούση, Δανέλλη και λοιπών συγγενών δίνει στον κ. Τσίπρα την αποκλειστικότητα της προοδευτικής παράταξης.

Ακόμα κι όσοι ειλικρινώς θέλουν να πιστεύουν ότι η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ έχει μπει στον δρόμο της σοσιαλδημοκρατικής μετάλλαξης, αγνοούν ή υποβαθμίζουν τη συνεχιζόμενη καθημερινή πολιτική πρακτική του. Την εργαλειοποίηση των θεσμών, τη διαρκή στοχοποίηση των αντιπάλων – κατά κανόνα της Κεντροαριστεράς -, την επιμονή στη διχαστική λογική, την άρνηση οποιασδήποτε αυτοκριτικής.

Είτε βολεύει ορισμένους είτε όχι, οι πολιτικές παραδόσεις της Κεντροαριστεράς και του ΣΥΡΙΖΑ δεν προσφέρονται για καιροσκοπικά μαγειρέματα από κυνικούς διαχειριστές της εξουσίας. Δεν αρκεί η αναγκαστική αποδοχή της ευρωπαϊκής πραγματικότητας για να αποκτήσει ο κ. Τσίπρας την όποια σοσιαλδημοκρατική μεταρρυθμιστική ταυτότητα.

Οι ιδέες, οι ιδεοληψίες, οι πολιτικές συμπεριφορές της συντριπτικής πλειονότητας των στελεχών της σημερινής κυβέρνησης απέχουν παρασάγγας από την πολιτική παράδοση της σοσιαλδημοκρατίας, παρά τα όποια προβλήματά της. Ούτε η επιθυμία κάποιων να της προσδώσουν μια ριζοσπαστική εσάνς μπορεί να αποτελεί το άλλοθι για την αναβάπτιση του κ. Τσίπρα στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ ως μεγάλου μεταρρυθμιστή.