Θα ήταν χρήσιμο να μιλήσουμε για την κατακερματισμένη μας κοινωνία και την επίδρασή της στους κρατικούς θεσμούς. Πρέπει εδώ να σημειώσουμε ότι το κράτος δεν είναι πια ο ισχυρός οργανισμός που κάποτε υπήρξε.
Από τη Μεταπολίτευση του 1974 και έπειτα, το κράτος μας έπαψε να είναι η εκσυγχρονιστική ατμομηχανή της τρικουπικής, βενιζελικής και καραμανλικής μεταρρύθμισης. Μπορεί να έγινε περισσότερο ευαίσθητο στον τομέα των δικαιωμάτων του πολίτη, αλλά αδυνάτισε σαν ανάχωμα δικαίου. Η κατατμημένη προ-νεωτερική κοινωνία που εχθρεύεται τα κανονιστικά εμπόδια στα συμφέροντά της φιλοδοξεί να καταστήσει το κράτος διακύβευμα αρματολικών διεκδικήσεων. Το στίγμα του αυταρχισμού που κάθε κυβέρνηση κουβαλάει σαν το μετεμφυλιακό και μεταχουντικό της προπατορικό αμάρτημα αποδυναμώνει διαρκώς την εφαρμογή των νόμων. Διανύουμε την εποχή του «επιτήδειου» κράτους, που προσαρμόζεται στις απαιτήσεις της κατατμημένης κοινότητας, ώστε να μεταλλάσσεται μαζί με τους αντιπάλους του.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
