Η καταδίκη του Γλέζου το 1959 και η Φρειδερίκη

Στο πάνθεον των ηρώων της Ελλάδας πέρασε ο Μανώλης Γλέζος, ο «πρώτος παρτιζάνος της Ευρώπης», όπως τον είχε αποκαλέσει ο στρατηγός Ντε Γκωλ, εκεί όπου έχει τη θέση του και ο Απόστολος Σάντας (1922-2011), με τον οποίο κατέβασαν τη χιτλερική σημαία τη νύχτα της 30ής προς 31η Μαΐου του 1941 από την Ακρόπολη, μια πράξη παγκόσμιου συμβολισμού αντίστασης κατά του ναζισμού.

«Εφυγε» πλήρης ημερών και αγώνων στα 98 του χρόνια, σε μια ιδιαίτερη στιγμή για την πατρίδα και τον κόσμο που συνταράσσονται από την πανδημία, αθόρυβα, δίχως τις οφειλόμενες τιμές στο πρόσωπό του. Κηδεύτηκε την περασμένη Τετάρτη από το Α’ Νεκροταφείο σε στενό οικογενειακό κύκλο, δημοσία δαπάνη, με την ελληνική σημαία να κυματίζει μεσίστια στον ιερό βράχο της Ακρόπολης. Ο Μανώλης Γλέζος ήταν παρών σε όλους τους μεγάλους και μικρούς αγώνες του τόπου δίχως να διστάσει να υπερβεί διαχωριστικές γραμμές, αλλά και δίχως να αποστεί από τις ιδέες του που τόσο φλογερά υπερασπίστηκε. Είκοσι οκτώ καταδίκες, τρεις εξ αυτών σε θάνατο, και δεξαέξι χρόνια φυλακή και εξορία κουβαλούσε στις πλάτες του. Εδρασε την περίοδο της Κατοχής μέσα από τις γραμμές του ΚΚΕ και του ΕΑΜ, αναλαμβάνοντας αρχισυντάκτης και εκδότης του «Ριζοσπάστη» μετά την απελευθέρωση. Εξελέγη βουλευτής με την ΕΔΑ το 1951 ενώ ήταν φυλακισμένος και μετά την αποφυλάκισή του, το 1954, ανέλαβε οργανωτικός γραμματέας της ΕΔΑ και το 1956 διευθυντής της «Αυγής», εφημερίδας τότε της ΕΔΑ. Η σύλληψή του το 1958 για κατασκοπεία προκάλεσε για μια ακόμα φορά μεγάλη διεθνή κινητοποίηση για τη σωτηρία του, ενώ μετά την απελευθέρωσή του, το 1962, τιμήθηκε από τη Σοβιετική Ενωση με το διεθνές Βραβείο Λένιν για την ειρήνη. Αυτό δεν τον εμπόδισε να διαχωρίσει τη θέση του από τη σοβιετική εισβολή στην Τσεχοσλοβακία το 1968 και να αποχωρήσει από το ΚΚΕ μετά τη διάσπαση του κόμματος τον ίδιο χρόνο (12η Ολομέλεια). Με την επιβολή της στρατιωτικής δικτατορίας το 1967 συλλαμβάνεται και πάλι και απελευθερώνεται, ενώ στη Μεταπολίτευση ξεκινά μια νέα πολιτική διαδρομή που τον έφερε ως συνεργαζόμενο στα κοινοβουλευτικά έδρανα του ΠαΣοΚ (1981 και 1985) και αργότερα του ΣΥΡΙΖΑ (2012), αλλά και στην Ευρωβουλή, το 1984, με το ΠαΣοΚ και το 2014 με τον ΣΥΡΙΖΑ, από τον οποίο απομακρύνθηκε μετά την υπογραφή του τρίτου μνημονίου το 2015.