Αν υπήρξε μια ταινία τoυ εφετινού κινηματογραφικού φεστιβάλ Βερολίνου που να προκάλεσε έντονες συζητήσεις και ποικίλες αντιδράσεις ανάμεσα στους κριτικούς αλλά και το κοινό, αυτή είναι το «Υπάρχει Θεός, το όνομά της είναι Πετρούνια» («Gospod postoi, imeto i’ e Petrunija») της Τεόνα Στρούγκαρ Μίτβεσκα, που περιέργως απουσίασε από τα βραβεία. Συμπαραγωγή Δημοκρατίας της Βόρειας Μακεδονίας (αν και στους τίτλους το όνομα της χώρας είναι σκέτα Μακεδονία), Βελγίου, Γαλλίας, Σλοβενίας και Κροατίας, η ταινία εξετάζει τη θέση μιας γυναίκας παγιδευμένης στον λαβύρινθο μιας άκρως ανδροκρατούμενης, πατριαρχικής κοινωνίας. Ως ιδέα, από μόνο του, το παραπάνω ίσως να μην ακούγεται και τόσο ασυνήθιστο. Ωστόσο, οι θρησκευτικές διαστάσεις που η «Πετρούνια» παίρνει χάρη στον έξυπνο χειρισμό της σκηνοθέτριας (γνωστής ήδη από την ταινία «Γεννήθηκα στο Τίτο Βέλες»), μπορούν εύκολα να προκαλέσουν διαμάχες και ίσως κιόλας η παραγωγή να το επεδίωξε.
Την αφορμή για την ιστορία που η ταινία αφηγείται, δίνει το έθιμο της ανεύρεσης του ξύλινου σταυρού μέσα από το νερό κατά τον εορτασμό των Θεοφανίων. Στο πλαίσιο αυτού του εθίμου, ως γνωστόν, νέοι άντρες, αψηφούν το κρύο και βουτούν στα νερά με στόχο να πιάσουν τον σταυρό· κάτι που θεωρείται μεγάλη ευλογία για όποιον το καταφέρει. Τι μπορεί να συμβεί όμως, αν μαζί με τους άντρες, αυθόρμητα, βουτήξει μια γυναίκα φορώντας μάλιστα τα ρούχα της και πιάσει εκείνη τον σταυρό; Αυτό που θα ακολουθήσει, τουλάχιστον στην ταινία, είναι ένα βίαιο ξέσπασμα μανιασμένου θρησκευτικού φανατισμού με τους άντρες βουτηχτές να συμπεριφέρονται σαν αγρίμια απέναντι στη νεαρή γυναίκα που δεν είναι καν θρήσκα. Απλώς αποδείχθηκε πολύ πιο γρήγορη στη βουτιά από τους άντρες. Και εδώ είναι που η ταινία διαφέρει μέρα με τη νύχτα συγκρινόμενη με τη «Μανταλένα» του Ντίνου Δημόπουλου όπου η Αλίκη Βουγιουκλάκη επίσης βουτά στη θάλασσα για να πιάσει τον σταυρό.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
