«Η γενιά μουείχε πολλάταμπού με την τηλεόραση»

Ούτε η ίδια δεν μπορούσε να φανταστεί τον εαυτό της σε μια τηλεοπτική σειρά. Κι όμως, η Λυδία Φωτοπούλου, με τις σημαντικές θεατρικές αποσκευές, παίζει εφέτος στην «Τούρτα της μαμάς» (ΕΡΤ1). Στην τηλεοπτική κωμωδία των Αλέξανδρου Ρήγα και Δημήτρη Αποστόλου υποδύεται τη Μαριλού, μια ξεχωριστή γιαγιά (πεθερά και συμπεθέρα), μια σουρεαλιστική περσόνα με έντονο ταμπεραμέντο – και είναι απολαυστική.

Η ηθοποιός που συνεργάζεται συχνά με τον Γιάννη Χουβαρδά, τον Νίκο Καραθάνο ή τον Δημήτρη Μαυρίκιο, παίρνει το δεύτερο τηλεοπτικό της βάπτισμα – είχαν προηγηθεί, προ ετών, τα «Ψάθινα καπέλα». Σημεία των δύσκολων καιρών; Ισως. Αλλά και αφορμή να σπάσει ταμπού χρόνων.

Στην τηλεόραση λοιπόν, κυρία Φωτοπούλου. Πώς έγινε αυτό;

«Είχα αποφασίσει, γνωρίζοντας και τι μας περιμένει λόγω πανδημίας, να κάνω λίγα και μικρά πράγματα στο θέατρο, για να είμαι κοντά και στην εγγονή μου (τη μικρή Λυδία, ενάμισι έτους). Ημουν σχεδόν σίγουρη ότι ο χειμώνας θα ήταν δύσκολος, όπως και αποδείχτηκε. Τότε σκέφτηκα ότι «δεν έχω και καμία σχέση με την τηλεόραση να μου κάνει κάποιος πρόταση…» Κι όμως. Το καλοκαίρι μού ήρθε ένα μήνυμα από τον παραγωγό Βαγγέλη Μαυρογιάννη ότι αρχίζει μια σειρά στην ΕΡΤ και, αν με ενδιαφέρει, να του τηλεφωνήσω».

Και επικοινωνήσατε μαζί του…

«Εκ των υστέρων μου είπε ότι όταν κουβέντιαζαν για τον ρόλο της Μαριλούς, έπεσαν διάφορα ονόματα στο τραπέζι, κι εκείνος είπε το δικό μου, με τους υπόλοιπους να λένε «δεν υπάρχει περίπτωση να δεχτεί»».

Τι σας έκανε να πείτε το «ναι»;

«Πρώτα απ’ όλα μου άρεσε που επρόκειτο για την ΕΡΤ. Μετά έμαθα ότι είναι κωμωδία των Ρήγα – Αποστόλου. Από τη μια ήθελα, γιατί γελάω με τα σενάριά τους. Από την άλλη, αναρωτιόμουν πώς θα χωρέσω εγώ μέσα σε αυτό. Διάβασα τα κείμενα. Μου άρεσε τόσο πολύ η Μαριλού αλλά αναρωτιόμουν πώς θα την κάνω εγώ. Μίλησα με τον Αλέξανδρο (Ρήγα) και προχωρήσαμε. Φυσικά και δεν το μετάνιωσα. Είμαι πολύ χαρούμενη. Είναι όλοι εξαιρετικοί, οι συνάδελφοι και τα νεότερα παιδιά. Εντυπωσιάστηκα».

Σχεδόν πρώτη φορά τηλεόραση. Γιατί;

«Δεν έλεγα «απαπά» αν έπεφτε στα χέρια μου ένα καλό σενάριο. Μικρότερη βέβαια είχα κάνει φοβερές βλακείες. Θυμάμαι μου είχε τηλεφωνήσει η Μιρέλλα Παπαοικονόμου, νούμερο ένα στην τηλεόραση, όχι για να μου προτείνει έναν συγκεκριμένο ρόλο αλλά για να πιούμε έναν καφέ, να μιλήσουμε. Κι εγώ έπαθα τέτοιο σοκ μην τυχόν και προδώσω το θέατρο, που δεν ήπια ούτε καν καφέ με τη γυναίκα. Είμαι η γενιά που είχε πολλά ταμπού με την τηλεόραση. Δύο ήταν τα ταμπού μας: δεν κάνουμε τηλεόραση και δεν μπορούμε να βγάλουμε χρήματα».

Αναθεωρείτε;

«Δεν μου αρέσει να λέω «τι χαζή που ήμουν και δεν το έκανα πριν». Ηρθε σε μια καλή στιγμή για μένα, είμαι πιο ήσυχη μέσα μου, δεν τρομάζω να το κάνω. Παλιά με ενοχλούσαν και οι κάμερες, τώρα ούτε καν τις καταλαβαίνω. Είναι όλα τόσο ωραία, τα παιδιά του συνεργείου. Πρόσφατα έλεγα στους φίλους μου πόσο συγκινητικός είναι ο τρόπος που με δέχτηκαν όλοι, ενώ δεν είμαι από τον δικό τους χώρο. Αν, αντιθέτως, μας έφερναν έναν καθαρά τηλεοπτικό ηθοποιό, ναι, εμείς – όχι εγώ προσωπικά – θα σνομπάραμε. Θα έλεγα όμως ότι τώρα τελευταία τα όρια έχουν μπερδευτεί».

Και ξεπεράσατε τα ταμπού σας…

«Ναι, αλλά αυτό που ισχύει πάντα είναι ότι δεν μπορώ να κάνω και θέατρο και τηλεόραση μαζί, ούτε σαν ψυχή ούτε σαν σώμα. Το θαυμάζω στους άλλους. Ηταν κι αυτός ένας λόγος που τώρα μπήκα στη σειρά».

Αυτοσχεδιάζετε στον ρόλο σας;

«Θαυμάζω και την Καίτη Κωνσταντίνου και τον Κώστα Κόκλα που μπορούν και βάζουν δικές τους ατακούλες. Εγώ μπορεί καμιά φορά να πω πως θέλω να πω κάτι – ο Ρήγας είναι πολύ ανοιχτός. Αλλά, μαθημένη από το θέατρο, είμαι και πολύ πιστή στο κείμενο.

Αυτό που σίγουρα μπαίνει στον ρόλο είναι ο άνθρωπος που είμαι. Η Μαριλού έχει μια εμμονή με το σεξ, για παράδειγμα. Νομίζω ότι με τη δική μου συμμετοχή δεν γίνεται βρώμικο όλο αυτό, αλλά πιο ποιητικό».

Σουρεαλιστική περσόνα η ηρωίδα σας. Μια σύγχρονη Πάστα Φλώρα ίσως;

«Κι εγώ την Αρώνη είχα στο μυαλό μου. Η Μαίρη Αρώνη έκανε αυτό το αξεπέραστο πράγμα και έλεγες ότι πραγματικά ζει σε έναν κόσμο δικό της. Εγώ νιώθω για τη Μαριλού ότι καταλαβαίνει πολύ καλά τον κόσμο στον οποίο ζει, κι αυτός είναι ένας τρόπος να το ξορκίσει. Κι όσο κοντά στη ζωή είναι, άλλο τόσο είναι και κοντά στον θάνατο…».

Στη σειρά είστε μια θεατρική περσόνα. Επιλογή;

«Αυτό ήταν μια ωραία ιδέα του Αλέξανδρου Ρήγα. Οταν διαλέγαμε ρούχα με την ενδυματολόγο μας, την Ελένη Μπλέτσα, μας ζήτησε να το πάμε στα άκρα. Κι έτσι γύρισε το σκεπτικό και τα ρούχα συμβάλλουν στη θεατρικότητά της. Σαν να σκηνοθετεί τη ζωή της όπως εκείνη γουστάρει, για να μπορεί να σπάει πλάκα και να αντέχει».

Η ηρωίδα σας είναι μια γυναίκα με άνεση και ελευθερία. Εσείς;

«Δεν έχω κοινά πράγματα μαζί της, ούτε τα συναντάς συχνά, αλλά θα ήθελες να γνωρίσεις μια γυναίκα σαν τη Μαριλού. Οσο για αυτή την άνεση και την ελευθερία, έχει καταφέρει να μην υπολογίζει τα κοινωνικά ταμπού. Προσωπικά αισθάνομαι κι εγώ ότι μπορώ να είμαι με τους δικούς μου ανθρώπους και την εγγονή μου, όταν μεγαλώσει, πιο ανοιχτή».

Νιώθετε ότι τώρα πια δεν «κινδυνεύετε» από την τηλεόραση;

«Αλήθεια είναι αυτό. Δεν φοβάσαι μην πάθεις κάτι. Δεν λέω ότι θα πήγαινα σε οποιαδήποτε δουλειά. Εχω μάθει ότι την ελευθερία τη βρίσκεις όταν δεν παίρνεις πολύ στα σοβαρά τον εαυτό σου. Εγώ δεν τον έπαιρνα ποτέ πολύ στα σοβαρά, αλλά…».

Δύσκολο πράγμα τελικά η τηλεόραση;

«Εχω πέσει σε τόσο πολύ καλά χέρια. Γυρνάμε ένα επεισόδιο την εβδομάδα, που σημαίνει δεκάωρα γυρίσματα, ξανά και ξανά, χωρίς εκπτώσεις. Με έναν Ρήγα που ξέρει πάρα πολύ καλά τι θέλει και το οργανώνει γρήγορα κι ωραία. Δεν έχω αντιμετωπίσει δυσκολίες. Στην αρχή αναρωτιόμουν πώς γίνεται να διαβάζεις μια σκηνή τη μία μέρα και την άλλη να πηγαίνεις να την παίζεις.

Στο πρώτο επεισόδιο ήμουν ταραγμένη. Μετά κατάλαβα ότι αν βρεις τον χαρακτήρα σου, μπαίνει πιο εύκολα το κείμενο και μπορείς να γίνεις πιο ευέλικτος, πιο γρήγορος. Ενώ στο θέατρο ψάχνεις μέχρι να τον βρεις».