«Η ευτυχία είναι στιγμές»

Η Κόρα Καρβούνη γελά δυνατά. Η βαθιά φωνή της είναι τόσο χαρακτηριστική. Σε μία ώρα έχει πρόβα στο θέατρο Πορεία. Συναντά ξανά σε σκηνοθεσία Δημήτρη Τάρλοου το έργο «Ευρυδίκη» της Σάρα Ρουλ, οκτώ χρόνια μετά το πρώτο εμβληματικό ανέβασμα το 2012. Ηταν η παράσταση που είχε γίνει «talk of the tοwn» με την υπέροχη μουσική της Κατερίνας Πολέμη και το λιτό σκηνικό της Ελένης Μανωλοπούλου με εκείνη την «πισίνα» ως σύνορο μεταξύ Πάνω και Κάτω Κόσμου, λουτρό λησμονιάς για τους νεκρούς που δεν αντέχουν την ανάμνηση των ζωντανών. «Για μένα ο κύκλος αυτής της παράστασης δεν είχε κλείσει» αναφέρει μιλώντας στο «Βήμα» η Κόρα Καρβούνη. «Και νομίζω ότι δεν έχει κλείσει ούτε για το κοινό. Πολλοί δεν πρόλαβαν να τη δουν και άλλοι θα ήθελαν να την παρακολουθήσουν ξανά».

Στο μεταμοντέρνο αυτό έργο η αμερικανίδα συγγραφέας συνδιαλέγεται με τον θάνατο του πατέρα της και επεξεργάζεται τον αρχαίο μύθο. Και η δική της Ευρυδίκη λοιπόν κατεβαίνει στον Αδη. Εκεί όμως συναντά τον νεκρό πατέρα της. Το δίλημμα γεννάται: να επιστρέψει στη γη με τον Ορφέα ή να παραμείνει στον Κάτω Κόσμο με τον γεννήτορά της, προσκολλημένη στο είδωλο μιας παιδικής ηλικίας; Και διαλέγει. Επιλέγει ηθελημένα να προκαλέσει τον Ορφέα να στραφεί και να την κοιτάξει, παραβαίνοντας τους όρους, ίσως γιατί τρέμει περισσότερο τη ζωή από τον θάνατο. Και όλα αυτά ενώ οι πέτρες – στον ρόλο του Χορού της αρχαίας ελληνικής τραγωδίας – φωνάζουν «απαγορεύονται τα φιλιά, οι αγκαλιές». Πόσο επίκαιρο τελικά στην εποχή της COVID-19…

Kυρία Καρβούνη, η «Ευρυδίκη» της Σάρα Ρουλ είναι ένα έργο που μιλάει για τον θάνατο;

«Οχι. Είναι μία παράσταση που μιλάει τόσο πολύ για τον θάνατο που τελικά μιλάει για την ίδια τη ζωή. Είναι ένας ύμνος στη ζωή διά μέσου του θανάτου. Εγώ ως θεατής βλέποντάς την ίσως αναρωτιόμουν «τι μπορώ να αλλάξω στη ζωή μου για να τη ζω περισσότερο;». Είναι μια ερώτηση που με απασχόλησε πολύ στη διάρκεια της καραντίνας και νομίζω πολλούς ανθρώπους μαζί με εμένα. Με τάραξε υπαρξιακά. Για παράδειγμα, σταμάτησα να γκρινιάζω για τα ασήμαντα, γιατί έπρεπε να ξυπνήσω πρωί ή επειδή μάλωσα με τη μητέρα μου. Γιατί όλα είναι άνευ σημασίας μπροστά στο μέγεθος της ασθένειας».

Είναι η COVID-19 και μία πρόβα για να συμφιλιωθούμε με το τέλος;

«Εγώ δεν μπορώ να συμφιλιωθώ. Δεν μπορώ να με φανταστώ να μη ζω. Για αυτό ειδικά τώρα απολαμβάνω τα πάντα όπως σας είπα: ότι γυρνάω σπίτι μου και με περιμένει ένα ωραίο φαγητό, ότι με αγκαλιάζει ο άνδρας μου, ότι βλέπουμε μία ταινία μαζί. Το ότι η ζωή είναι επώδυνη το ξέρουμε όλοι, αυτό που φαίνεται να αγνοούμε είναι ότι η ευτυχία είναι τελικά στιγμές».

Η ηρωίδα σας όμως επιλέγει τον Κάτω Κόσμο…

«Δεν είναι δα και καμιά διάνοια συναισθηματικής νοημοσύνης. Είναι ένα πλάσμα μοιρασμένο ανάμεσα σε σύζυγο και πάτερα. Δεν τα έχει λύσει μέσα της. Δεν είναι η τέλεια ηρωίδα, και αυτό ακριβώς το ελάττωμά της με θέλγει και την αγαπώ».

Οταν τελειώνει μια παράσταση σας είναι εύκολο να απεμπλακείτε από τον ρόλο;

«Με τα χρόνια το μαθαίνεις. Οταν είμαστε νέοι δυστυχώς ταυτιζόμαστε πολύ. Μεγαλώνοντας καταλαβαίνεις ότι πρόκειται για μια δουλειά, σοβαρή μεν, αλλά δουλειά. Τελειώνοντας πλέον η παράσταση γυρνώ σπίτι μου και μπορώ να ασχοληθώ με απλά πράγματα, τα του νοικοκυριού που λέμε».

Κάνετε δουλειές στο σπίτι;

«Ε βέβαια! Ποιος τις κάνει; Γυρίζω από την παράσταση και μου αρέσει να μαγειρεύω. Ετσι ξεκουράζομαι».

Υπήρχαν περίοδοι της ζωή σας που βάλατε πρώτα το θέατρο και μετά τη ζωή;

«Εχασα κάποια χρόνια έτσι. Η πρώτη επιτυχία ήρθε στα 25 μου με την παράσταση «Oι σεξουαλικές νευρώσεις των γονιών μας». To φορτίο ήταν βαρύ. Το θέμα του έργου, η κριτική, τα σχόλια, το ερώτημα «τελικά άξιζε; θα κάνει κάτι παρακάτω;».  Oταν τελείωσε αυτή η παράσταση ένιωσα λύπη και ταυτόχρονα λύτρωση. Ξέρετε είχα αρρωστήσει με 39 πυρετό για δύο εβδομάδες. Ο οργανισμός μου είχε οχυρωθεί τόσο πολύ ώστε να τα καταφέρει, να βγάλει την παράσταση, που μετά το τέλος ξέσπασε. Το επάγγελμα αυτό χρειάζεται πειθαρχία: να μην αρρωστήσεις, να τρως καλά, να είσαι γυμνασμένος. Είναι η φύση της δουλειάς που σε κάνει να χάνεις πράγματα από τη ζωή. Πώς να φας με την οικογένεια σου το μεσημέρι των Χριστουγέννων όταν έχεις μετά διπλή παράσταση;».

Οι μαθητές σας λένε ότι είστε μια εκπληκτική δασκάλα υποκριτικής. Ποια είναι η μέθοδός σας;

«Λέγεται αυτό; Μακάρι. Ξεκίνησα να διδάσκω γιατί θέλω να σκηνοθετήσω κάποια στιγμή. Ηθελα να δω αν μπορώ να μεταδώσω. Μέθοδοι υπάρχουν πολλές. Αυτά που εγώ αναζητώ σε έναν ρόλο μαζί με τον σκηνοθέτη μου είναι το τι θέλουμε να νιώσει το κοινό. Ολη η δουλειά για εσάς γίνεται. Εσείς πρέπει να πάθετε, όχι εμείς. Και αυτό είναι μια τεράστια ευθύνη. Με τον Δημήτρη θυμάμαι τότε «μαλώναμε» για το αν η Ευρυδίκη πρέπει να κλάψει στο τάδε ή στο δείνα σημείο για να δούμε πώς θα κάνουμε εσάς να συγκινηθείτε».

Προτιμάτε τους σκηνοθέτες που σας πλησιάζουν με αγάπη ή με μαστίγιο;

«Προτιμώ τους σκηνοθέτες με άποψη. Τους σκηνοθέτες-ποιητές. Δεν με ενδιαφέρει να με αγαπάνε. Δεν είμαστε οικογένεια. Μου αρέσει να έχουν όραμα. Αν θέλουν να το μεταδώσουν σαδιστικά αυτό είναι πρόβλημά τους. Εγώ θα κάνω τη δουλειά μου».

Εχετε κάνει σινεμά, αλλά ελάχιστη τηλεόραση. Είστε αρνητική προς το μέσο;

«Διόλου. Ξέρετε ποιο είναι το πρόβλημα; Οι κατηγοριοποιήσεις. «Θεατρική ηθοποιός η Kαρβούνη» λένε και δεν τους έρχομαι καν στο μυαλό. Δεν είναι ότι μου πρότεινε κάποιος κάτι και λέω «όχι». Και βλέπετε πόσο επικίνδυνες και άδικες είναι αυτές οι ταμπέλες. Αδικες και για εμένα και για τους λεγόμενους τηλεοπτικούς ηθοποιούς που συγκεκριμένοι θίασοι δεν τους επιλέγουν ποτέ. Λες και δεν κάνουμε όλοι την ίδια δουλειά. Και χαίρομαι με τις «Aγριες Μέλισσες» που παίζουν άκρως θεατρικοί ηθοποιοί».

Πολιτισμός και πανδημία. Η Πολιτεία στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων;

«Οχι. Στάθηκε με ημίμετρα. Είναι η ζωή βιώσιμη με επίδομα 534 ευρώ; Και ωραία, άνοιξαν κάποια θέατρα, αλλά πόσα είναι κλειστά; Χρειάζεται κάτι πιο στοχευόμενο. Δεν ξέρω τι. Δεν είμαι υπουργός Οικονομικών, αλλά ως ηθοποιός αισθάνομαι πολύ άσχημα: σαν να μη γεννήθηκε ο Πολιτισμός στην Ελλάδα».

«Ευρυδίκη». Σκηνοθεσία: Δημήτρης Τάρλοου. Πρεμιέρα 11 Νοεμβρίου. Τετάρτη έως Κυριακή. Θέατρο Πορεία (Τρικόρφων 3-5, πλατεία Βικτωρίας).