Η Ευρώπη που στρίβει

Αν πιστέψουμε όσες δημοσκοπήσεις έχουμε στη διάθεσή μας, η Ευρώπη στις ευρωπαϊκές εκλογές θα στρίψει δεξιά. Λίγο ή πολύ, θα το δούμε.

Το φαινόμενο έχει πολλές εξηγήσεις. Και ίσως η κάθε χώρα να έχει και μια δική της.

Ολοι πάντως συμφωνούν ότι (ανεξαρτήτως χώρας) η μετανάστευση αποτελεί έναν καθοριστικό παράγοντα για τη συντηρητική αναδίπλωση των λαϊκών στρωμάτων.

Απέναντι σε αυτό το φαινόμενο υπάρχουν δύο απαντήσεις.

Η πρώτη είναι να το καταραστούμε. Είναι η μέθοδος ΣΥΡΙΖΑ και διαφόρων ανόητων ομοϊδεατών του. «Φτου, κακοί ακροδεξιοί!».

Η δεύτερη είναι να το αναχαιτίσουμε. Να ενσωματώσουμε στο δημοκρατικό σύστημα τις ανησυχίες των απλών ανθρώπων. Να τις κατανοήσουμε. Να αναζητήσουμε απαντήσεις.

Οι δημοκρατίες στην ιστορία τους προχωρούν με τη δεύτερη μέθοδο. Από το 1789 και σε όλες τις κρίσεις που ακολούθησαν, η απάντηση στην αμφισβήτηση ήταν πάντα η ενσωμάτωση της διαμαρτυρίας.

Αυτό ακριβώς που δεν έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ με τις Πρέσπες όταν βαυκαλίζεται να χαρακτηρίζει «ακροδεξιούς» και «φασισταριό» όσους διαφωνούν.

Αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ όπως ήλθε θα φύγει.

Το ζητούμενο είναι να μην κάνει η Ευρώπη το ίδιο λάθος. Διότι η Ευρώπη θα μείνει, όπως θα μείνουν και όσοι δυσανασχετούν μαζί της.

Αν λοιπόν δεν τους ακούσει προσεκτικά, χωρίς αφορισμούς, ιδεοληψίες και προκαταλήψεις, δεν πρόκειται να βρει την απάντηση που χρειάζεται.

Αλλωστε το ζητούμενο σε μια πολιτική ένωση που «στρίβει δεξιά» δεν είναι να «στρίψει αριστερά». Αλλά να διορθώσει τη δεξιά πορεία της προτού καταστεί ανεξέλεγκτη και επικίνδυνη.

Η απάντηση στα άκρα είναι πάντα το κέντρο.

Και γι’ αυτό η Ευρώπη δεν χρειάζεται συμβουλές, ούτε οδηγίες, ούτε αφορισμούς. Χρειάζεται απαντήσεις. Νικητής θα βγει όποιος προσφέρει τις πιο εφικτές και τις πιο πειστικές.

Διότι όταν μια δημοκρατική κοινωνία διχάζεται σε κορυφαία κοινωνικά, πολιτισμικά και ταυτοτικά ζητήματα, η αποστομωτική απάντηση δεν είναι η υπόθαλψη των φυγόκεντρων μειονοτικών δυνάμεων.

Αλλά η ανασυγκρότηση της πλειονότητας.

Σε μια νέα κοινωνική και πολιτική πλειοψηφία, μέσα στο αστικό δημοκρατικό σύστημα και με καθαρή διόρθωση ενός προσανατολισμού που αποδεικνύεται προβληματικός.

Αυτό ισχύει για όλες τις χώρες, από το Ηνωμένο Βασίλειο του Brexit έως τη Γαλλία των «κίτρινων γιλέκων», την Ιταλία του Σαλβίνι και τη Γερμανία της Μέρκελ.

Τα υπόλοιπα είναι άλλα λόγια να αγαπιόμαστε.