Η επιστροφή μιας ξεχασμένης ομάδας

Ο Γιώργος Μασούρας μετά την επιστροφή της εθνικής ομάδας από τη Ζένιτσα ρωτήθηκε μιλώντας σε ραδιοφωνικό σταθμό για το αν οι παίκτες της εθνικής ομάδας συζητάνε το γεγονός ότι η ΕΠΟ αναζητεί γήπεδο για τα παιχνίδια με την Ιταλία και την Αρμενία που είναι στο πρόγραμμα της ομάδας τον επόμενο Ιούνιο. «Ναι, γίνεται συζήτηση γι’ αυτό στα αποδυτήρια. Ολοι θέλουμε να παίζουμε σε ένα ζεστό ποδοσφαιρικό γήπεδο, με τον καλύτερο αγωνιστικό χώρο» είπε και στην επισήμανση ότι αυτή ήταν μια ομάδα που κανένας δεν έμοιαζε να την πιστεύει τόνισε: «Μας πεισμώνει όλο αυτό. Θέλουμε να πείσουμε τον κόσμο ότι μπορούμε να παίξουμε ωραίο ποδόσφαιρο σε οποιοδήποτε γήπεδο. Και τον θέλουμε κοντά μας». Στα πολλά παράξενα που κουβαλάει η Εθνική μας υπάρχει κι αυτό: μιλάμε για μια ομάδα που πρέπει να βρει μια έδρα και που για να το καταφέρει ποντάρει στην πιθανότητα να την αγαπήσει πάλι ο κόσμος, αυτή τη φορά και για την μπάλα που παίζει.

Με κέφι πρωτοεμφανιζόμενου

Το καλό ξεκίνημα της ομάδας του Αγγελου Αναστασιάδη στον όμιλο των προκριματικών του Euro του 2020 έχει πολλές αναγνώσεις. Στο τιμόνι της ομάδας είναι ένας προπονητής που έχει γνωρίσει κάμποση αμφισβήτηση: όταν ανέλαβε την ομάδα και έγινε ο πρώτος Ελληνας στο τιμόνι της από τα χρόνια του Βασίλη Δανιήλ πολλοί μίλησαν για πισωγύρισμα. Πέρα από το κίνητρο του Αναστασιάδη υπάρχει και το κίνητρο πολλών ποδοσφαιριστών. Οι απουσίες πολλών βασικών (ήταν εκτός αποστολής ο Μανωλάς, ο Σταφυλλίδης, ο Πέλκας, ο Μάνταλος, ο Κυριάκος Παπαδόπουλος) λειτούργησαν συσπειρωτικά – στη Ζένιτσα δεν υπήρχε ούτε ο Μήτρογλου, κι όμως η Εθνική μας πέτυχε δύο γκολ, ίσως γιατί εμφανίστηκε γεμάτη από παιδιά που έχουν πολλά να αποδείξουν. Ο Κώστας Φορτούνης θέλει να αποδείξει ότι μπορεί να την κουμαντάρει. Ο Σωκράτης Παπασταθόπουλος ότι έχει να δώσει ακόμη πολλά. Ο Δημήτρης Σιόβας και ο Ανδρέας Σάμαρης εμφανίστηκαν στην προετοιμασία για να υπενθυμίσουν πως κακώς ο Μίκαελ Σκίμπε τους είχε ξεχάσει: γύρισαν με κέφι πρωτοεμφανιζομένου. Για παίκτες όπως ο Δημήτρης Κολοβός και ο Χάρης Μαυρίας η κλήση του ομοσπονδιακού ήταν ανέλπιστο δώρο: και οι δύο στα 25 τους χρόνια έχουν βρεθεί στην Κύπρο προσπαθώντας να σώσουν καριέρες που έχουν περάσει από σαράντα κύματα. Ο Γιώργος Μασούρας και ο Τάσος Δώνης έφεραν ενθουσιασμό αρπάζοντας ευκαιρίες.

Πολλά από αυτά τα παιδιά δεν αποκλείεται να αρχίσουν να νιώθουν την Εθνική σαν τη μια μοναδική αγαπημένη τους ομάδα: αυτό ήταν το μυστικό των ηρώων του 2004 και δύο από αυτούς που είναι στο τιμ του Αναστασιάδη, ο Στέλιος Γιαννακόπουλος και ο Αγγελος Μπασινάς, μπορούν να εξηγήσουν στους νεότερους πόσο σημαντικό είναι να βλέπεις έτσι την εθνική ομάδα.

Επιπλέον το γκρουπ της Εθνικής μας απέκτησε και δύο ακόμα στόχους, πολύ προτού αρχίσουν όλοι να ψάχνουν τα μαθηματικά της πρόκρισης. Ο πρώτος στόχος των παικτών ήταν να ξυπνήσουν το ενδιαφέρον του κόσμου και ο δεύτερος να πείσουν τους δύσπιστους ότι μπορούν να παίξουν και καλό ποδόσφαιρο.

Η συνταγή της νίκης με 1-0 για πρώτη φορά ύστερα από χρόνια δεν αντιμετωπίζεται ως η μόνη λύση: και στο Λιχτενστάιν και στη Βοσνία ο στόχος ήταν να φανούν επιθετικές αρετές. Και αν στο Δουκάτο του Λιχτενστάιν το εμπόδιο που περίμενε την Εθνική μας ήταν χαμηλό, στη Ζένιτσα ήταν μια ωραία έκπληξη το ότι μετά το 20ό λεπτό η ομάδα κυριάρχησε κόντρα στους φιλόδοξους γηπεδούχους.

Αγκαλιές και φιλοφρονήσεις

Η Εθνική αρχίζει να ξαναβρίσκει τη χαμένη πίστη στον εαυτό της: δεν έχει προκριθεί, δεν έχει ακόμη πετύχει τίποτε το σημαντικό, εξακολουθεί να αντιμετωπίζεται με κάμποση δυσπιστία, αλλά το κλίμα έχει σαφώς αλλάξει. Η αδιαφορία με την οποία ο κόσμος αντιμετώπισε το ξεκίνημά της στα προκριματικά έχει αντικατασταθεί μετά τις δύο πρώτες εμφανίσεις της από μια γλυκιά περιέργεια. Είναι δεδομένο πια ότι τα ματς του Ιουνίου με την Αρμενία και την Ιταλία τα περιμένει αρκετός κόσμος.

Κυρίως άλλαξε το κλίμα εντός της Εθνικής, και αυτό το διαπιστώνεις από τους ομαδικούς πανηγυρισμούς και τις αμοιβαίες φιλοφρονήσεις. «Σε περιμένω, παιχταρά μου, και με σένα δίπλα μου δεν φοβάμαι ούτε τον Μέσι» έγραψε σε μήνυμά του στον Κώστα Μανωλά ο Σιόβας. «Μετά από καιρό ξαναχαρήκαμε να παίζουμε όλοι μαζί» είπε ο πάντα ειλικρινής Δώνης. «Εχουμε πεισμώσει, κι αυτό φαίνεται» λέει ο Μασούρας. Δέκα μέρες πριν, στο ξεκίνημα της προετοιμασίας, στην πρώτη σύναξη της ομάδας χαμόγελα δεν υπήρχαν. Μετά την επιστροφή από τη Ζένιτσα όλοι λένε πως δεν φοβούνται τίποτε: σαν να γύρισε ο διακόπτης.

Οι αντίπαλοι δεν τρομάζουν

Μπορεί το κλίμα αισιοδοξίας μετά τα δύο πρώτα παιχνίδια να εντάσσεται στις συνηθισμένες ελληνικές μας υπερβολές. Είναι γνωστό ότι σε όλες τις ελληνικές ομάδες δύο καλά αποτελέσματα αρκούν για να νιώθουν άπαντες ανίκητοι και ασταμάτητοι, ακριβώς όπως δύο άσχημα αποτελέσματα μπορεί να στείλουν στα τάρταρα της απαισιοδοξίας ακόμα και τους περισσότερο ψύχραιμους. Ομως αν υπάρχει αισιοδοξία είναι και γιατί όλοι κοιτάζουν και τους αντιπάλους και καταλαβαίνουν πως δεν έχουν να αντιμετωπίσουν μεγαθήρια. Οι Ιταλοί – οι οποίοι έχουν μια ομάδα που ο νέος τους ομοσπονδιακός, ο Ρομπέρτο Μαντσίνι, τώρα δημιουργεί – ψάχνονται. Διέλυσαν το άτυχο Λιχτενστάιν, αλλά ίδρωσαν να νικήσουν την καλά οργανωμένη Φινλανδία. Οι Βόσνιοι δεν κατάφεραν να νικήσουν την Εθνική μας μολονότι αυτή τους έκανε δύο γκολ δώρο. Οι Φινλανδοί είναι σοβαροί, οργανωμένοι, δεν φοβούνται κανέναν, αλλά δεν τους λες και ανερχόμενη δύναμη του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου. Οι Αρμένιοι έχουν μόνο τον Μικιταριάν: είναι καλός παίκτης και δεινός σκόρερ, αλλά δεν αρκεί.

Η Εθνική μας ξεκίνησε με 4 βαθμούς στα δύο πρώτα ματς. Οι ελπίδες της μεγάλωσαν. Και ποιος ξέρει; Μπορεί να βρει και μια φιλόξενη έδρα για τα ματς που ακολουθούν. Δύσκολα θα παίξει στην Τούμπα, μάλλον δεν θα επιστρέψει στο «Καραϊσκάκης» και είναι αμφίβολο αν το Παγκρήτιο θα είναι σύντομα έτοιμο για τα παιχνίδια της. Αλλά μπορεί τον Ιούνιο κόντρα στους Ιταλούς ειδικά να γεμίσει το ΟΑΚΑ. Τίποτε δεν αποκλείεται.