Η ελάχιστη συμβολή μας

Συνεχίζουν να μας τρομάζουν όλα τα «εξωγενή». Οτιδήποτε δεν μπορούμε να κατανοήσουμε, να ελέγξουμε, γίνεται μια σκοτεινή απειλή που μας παραλύει. Οι αντιδράσεις μας σπασμωδικές, ανεξέλεγκτες, γινόμαστε ακυβέρνητα μπαλόνια στον άνεμο του αγνώστου. Αφηνόμαστε στα χέρια των «ειδικών», οι οποίοι δίχως καμία πιστοποίηση μας ενημερώνουν αυτοσχεδιάζοντας και σπεκουλάροντας πάνω στην πάντα σκληρή μετοχή του φόβου. Εχουμε αρχίσει να μην πιστεύουμε στα μάτια μας παρά μόνο στις φήμες. Θεωρούμε πως πάντα κάτι κρύβεται πίσω από αυτό που φαίνεται, δεν μπορεί μην υπάρχει οργανωμένο παρασκήνιο. Τις πιο πολλές φορές δεν κρύβεται απολύτως τίποτα. Η βόλτα σου στον κόσμο είναι αυτό που βλέπεις, τα χρώματα, τα σχήματα, οι άνθρωποι, ο ήλιος.

Ολα τα αντισώματά σου απέναντι στους ιούς είναι εκεί και είναι ενεργά αλλά δεν τα πιστεύεις. Προτιμάς να πιστέψεις εκείνους που σε βγάζουν άρρωστο, αδύναμο. Ενα πρόβλημα είναι η νοθευμένη ενημέρωση. Εκείνοι οι δημοσιολογούντες που πετάνε αβασάνιστα και δίχως ίχνος τεκμηρίωσης ό,τι σενάριο πιστεύουν πως θα στρέψει την προσοχή επάνω τους περισσότερο από το ίδιο το γεγονός. Αυτό είναι  πρόβλημα που αφορά από το πού και πώς ενημερωνόμαστε και πόσο σκεφτόμαστε πάνω σε αυτό που ακούμε αλλά και το πόσο έτοιμοι είμαστε να γίνουμε πελάτες στις προσωπικές φιλοδοξίες συγκεκριμένων ανθρώπων. Υπαρκτό αλλά όχι το κύριο.

Το κύριο ξεκινάει από αλλού. Εχουμε υποτάξει το ένστικτό μας στη διασπορά φημών. Εχουν ατροφήσει όλοι οι δικοί μας αισθητήρες. Ακόμη και οι αντιδράσεις μας είναι ανακλαστικές και κατευθυνόμενες από κάποιο ποστ που θα διαβάσουμε και θα μας βγάλει μια οργή που δεν είναι δική μας, που δεν θα την είχαμε αν δεν το διαβάζαμε. Μπαίνουμε εύκολα στις ατζέντες των άλλων, γιατί δεν έχουμε δικές μας.

Προσπαθούμε να είμαστε ταυτόχρονα παντού γιατί αυτό λέει σημαίνει ενεργός πολίτης και στην ουσία δεν είμαστε απολύτως πουθενά. Πουθενά ολόκληροι. Θραύσματα εαυτού μοιράζουμε δεξιά κι αριστερά και η πραγματικότητά μας περιμένει δίπλα μας, περιμένει κάποιον να τη ζήσει.

Σε ένα τραγούδι τους ο Χάρης κι ο Πάνος Κατσιμίχας έλεγαν πως «είμαστε μια ζωή δυο πόντους έξω απ’ τη ζωή». Αυτό αισθάνομαι. Δεν ζούμε τη ζωή μας έχοντας σαν συμπληρωματική προσλαμβάνουσα το τι γίνεται γύρω μας αλλά ζούμε στις προσλαμβάνουσες. Αναπνέουμε τις αναθυμιάσεις ξένων ζωών, τις εκπνοές άλλων.

Μιας εβδομάδας μόνο αποχή από τα social media είναι ικανή να αρχίσει να επαναφέρει τον οργανισμό. Σαν την «ανάπλαση» των πνευμόνων από την πρώτη εβδομάδα διακοπής του καπνίσματος. Ζεις με ό,τι πιάνουν τα χέρια σου, ό,τι βλέπουν τα μάτια σου, ό,τι αισθάνεσαι χωρίς διαμεσολαβητές. Και η αδιαμεσολάβητη ζωή είναι εκείνη που θα σε κάνει δυνατό και στην ουσία χρήσιμο και στους άλλους. Εχω τη ζωή μου και τη χαρίζω όταν χρειαστεί. Αν δεν έχεις τίποτα δεν μπορείς να μοιράσεις και τίποτα. Δεν ξέρω όλη την αλήθεια, είναι αδύνατον αυτό, αλλά προσπαθώ να φτιάξω αλήθεια. Οση μπορεί ο καθένας. Η ελάχιστη αλήθεια του καθενός είναι η συμβολή μας στο μεγάλο, στο κοινό μας όνειρο.