Η αρχή της νέας χιλιετίας σφραγίζεται σε ολόκληρο τον Δυτικό Κόσμο από μια γενικευμένη δυσαρέσκεια των πολιτών προς τις πολιτικές ηγεσίες τους.
Στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, λόγου χάριν, η εσφαλμένη καταμέτρηση των ψήφων και η επί εβδομάδες μετά τις εκλογές αδυναμία ανακηρύξεως νικητή δεν είναι το σημαντικότερο πρόβλημα. Σπουδαιότερο είναι το φαινόμενο της γενικευμένης απωθήσεως που προκαλούν στην Κοινή Γνώμη και οι δύο υποψήφιοι. Το γεγονός ότι οι μισοί αμερικανοί πολίτες δεν προσήλθαν στις κάλπες έχει την αυτονόητη σημασία του…
Ανάλογα είναι τα φαινόμενα στη Βρετανία και στη Γερμανία όπου υπερτερούν τα κυβερνώντα κόμματα διά της απαγωγής εις το άτοπον, δηλαδή εξαιτίας του ότι τα κόμματα της αντιπολιτεύσεως λογίζονται χειρότερα.
Το γεγονός ότι μοιάζει όλο και σε περισσότερες δυτικές δημοκρατίες να επικρατεί, για την ανάθεση της εντολής διακυβερνήσεως της συγκεκριμένης χώρας, η αρχή το μη χείρον βέλτιστον δεν μπορεί να είναι ικανοποιητική διαπίστωση για οποιονδήποτε ευσυνείδητο πολίτη, κυβερνώντα ή κυβερνώμενον.
Στην Ελλάδα ευρισκόμεθα ήδη ενώπιον μιας μη αποκρυπτομένης πολιτικής δυσφορίας. Είναι μάλιστα χαρακτηριστικόν ότι οι δυσφορίες που εκδηλώνονται (και διαφαίνονται σε όλες τις πρόσφατες δημοσκοπήσεις) στους κόλπους των υπαρχόντων κομμάτων και η εκκόλαψη νέων σχηματισμών δεν προέρχονται πια από συγκρούσεις ιδεολογιών ή προγραμμάτων. Είναι αποτέλεσμα της έλλειψης ιδεών και της συνακόλουθης αδυναμίας για παραγωγή πολιτικής με κοινωνικούς στόχους και οράματα που συγκινούν τον Λαό και κινητοποιούν τις υγιείς δυνάμεις της χώρας. Είναι αποτέλεσμα της ορατής αγκυλώσεως που οδηγεί τη Βουλή, τα ίδια τα κόμματα και τον κρατικό μηχανισμό σε αποτελμάτωση.
Και ο καθένας (μη εξαιρουμένων και ημών των εφημερίδων) οδηγείται πάλι στη θεώρηση του πολιτικού τοπίου και στον γνωστό απολογισμό του κυβερνητικού έργου. Και, κυρίως, στην έλλειψη ανανέωσης και προοπτικών.
Βέβαια η ανανέωση είναι «μια κουβέντα». Δεν ανανεώνεται ένας πολιτικός χώρος, κυβερνητικός ή μη, με απλή αλλαγή προσώπων. Προηγείται η ανάγκη εξευρέσεως νέων ιδεών, η επεξεργασία τους και η προβολή του τρόπου εφαρμογής των.
Εν τούτοις «οι δυνάμεις της Ιστορίας» μοιάζει να έχουν ήδη κινηθεί· και, όπως και άλλοτε «Το Βήμα» έχει υπογραμμίσει, η Φύση απεχθάνεται το κενό…
