Και με τις δύο συλλογές διηγημάτων της, την παλαιότερη Μπλε υγρό (2017) και την πολύ πρόσφατη Δέρμα (εκδ. Πόλις), η Βίβιαν Στεργίου, που φέτος κλείνει τα τριάντα, θέλει να μιλήσει για τη γενιά της, τους Μιλένιαλ (Millennials). Τα παιδιά της νέας χιλιετίας, που διαδέχθηκαν μια άλλη γενιά, την Generation X, μοιάζουν αρκετά στους ακόμη νέους προκατόχους τους: από την παγκοσμιοποίηση και την ανοδική φορά της ατομικής ανεξαρτησίας στο οικονομικό ή στο οικογενειακό επίπεδο μέχρι την καθ’ ολοκληρίαν εμπλοκή με τους υπολογιστές και το διαδίκτυο, την εξάπλωση της ανεργίας και των περιστασιακών εργασιακών θέσεων και τον συνδυασμό της νωθρότητας με τη μοναχικότητα και τη μελαγχολία μέχρι τη βασανιστική αναζήτηση της ταυτότητας και του ανήκειν. Δεν είναι τυχαίο πως κοινωνιολόγοι, πολιτικοί επιστήμονες, δημογράφοι και οικονομικοί αναλυτές δυσκολεύονται συχνά να βρουν τα ακριβή όρια μεταξύ των δύο γενεών και να διαχωρίσουν τα χαρακτηριστικά τους.
Οπως και να έχει, γεννημένοι κατά βάσιν στη δεκαετία του 1990, οι Μιλένιαλ ετοιμάζονται τώρα να μπουν στην ηλικία της πρώτης ωριμότητας και αυτή είναι η διαφορά ανάμεσα στις δύο συλλογές διηγημάτων της Στεργίου: στην πρώτη, τα αφηγηματικά της πρόσωπα υπομένουν τη μοναξιά, την κατάθλιψη και την έκκεντρη θέση τους στην κοινωνία και στον κόσμο, ζώντας σε μιαν Αθήνα η οποία έχει εσωτερικεύσει στην καθημερινή της ψυχολογία την οικονομική κρίση, χωρίς η συγγραφέας να σπεύδει να πιάσει τον ταύρο από τα κέρατα ως προς αυτό. Στην ανά χείρας συλλογή, οι ήρωες έχουν κάνει ήδη τα πρώτα επαγγελματικά τους βήματα και η δυσφορία τους με τον εαυτό τους, με τον περίγυρο και με τους άλλους είναι περισσότερο χωνεμένη και αρθρωμένη: κάτι πια κυνηγάει επί μονίμου βάσεως τα παιδιά της χιλιετίας, κάτι τείνει να ριζώσει βαθύτερα τόσο στον ψυχισμό όσο και στις κοινωνικές τους αντιδράσεις, με τα ίδια να μετακινούνται μεταξύ Αμστερνταμ, Αθήνας και Βερολίνου, μιλώντας τα γερμανικά και τα αγγλικά σαν μητρικές τους γλώσσες, έχοντας σπουδάσει παντοειδείς επιστήμες και δουλεύοντας για να κερδίσουν τα του καθ’ ημέραν βίου σε άσχετες (ακόμα και ταπεινωτικές) για τις σπουδές τους εργασίες, εκτός κι αν έχουν πάρει κιόλας την άγουσα για περίλαμπρη καριέρα στον χρηματοπιστωτικό τομέα, χωρίς πάντως να αποκτούν ποτέ ως εξ αυτού και αυξημένο κύρος.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
