Ο Θανάσης Διαμαντόπουλος δεν πρωτοεμφανίζεται στην ελληνική πεζογραφία. Είναι δοκιμασμένος, δόκιμος συγγραφέας. Βέβαια είναι πολιτικός επιστήμων, αναλυτής, στοχαστής. Και είναι πολύ δύσκολο να συνδυάσεις τον ερευνητικό/επιστημονικό, τον δοκιμιακό και τον γνήσια λογοτεχνικό λόγο. Αλλά διαμορφώνει ένα υβρίδιο, το οποίο είναι γοητευτικό, γιατί αυτό που γράφει είναι λογοτεχνική παραβολή. Είναι το λογοτεχνικό όχημα για την εκφορά ενός λόγου, ο οποίος είναι αναμφίβολα πολιτικός, κοινωνικός και ιστορικός. Βασίζεται στο στέρεο υπόβαθρο της ανάλυσής του για τις δεκαετίες του 20ού αιώνα, στον οποίο έχει αφιερώσει τους μικρούς τόμους ενός δεκάτομου έργου.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
