Η εικόνα ενός παιδιού το οποίο μόνο στο δωμάτιό του, φορώντας τις πιτζάμες του, παρακολουθεί από το κινητό ένα σχολικό μάθημα, δίχως να τον βλέπει ο καθηγητής, δεν είναι ακόμη ξεκάθαρο αν αποτελεί μια σκηνή απλώς μοναχική, ίσως αστεία, ελλιπή ή αντιπροσωπευτική του πρόσφατου εγκλεισμού μας… Ασφαλώς δεν θα τη θεωρούσε κανείς επιθυμητή στη διαδικασία αυτού που τα δύο προηγούμενα χρόνια ονομάστηκε «τηλεκπαίδευση». Ισως να τη χαρακτήριζε σκληρή, αν και παράλληλα μπόρεσε και να είναι αστεία, με βάση τις απαντήσεις που έδωσαν περίπου πενήντα παιδιά τριών διαφορετικών τάξεων του σχολείου μας.

Εχουν γραφεί και ακουστεί, με επιχειρήματα λιγότερο ή περισσότερο πειστικά, πολλές διαφορετικές απόψεις για την τηλεκπαίδευση, τον τρόπο οργάνωσης, την αποτελεσματικότητα, τη σχέση της με τη διά ζώσης διδασκαλία, το ανοίκειο που έφερε στην εκπαιδευτική κοινότητα. Προσπερνώντας, αλλά διόλου παραγνωρίζοντας όλα αυτά, επιλέξαμε να ξορκίσουμε αυτό το «ξένο» της τηλεκπαίδευσης μέσα από την αστεία της πλευρά, αυτή που έχουν συχνά τα περισσότερα σοβαρά θέματα.