Στα 80 του ο Μάκης Θεοφυλακτόπουλος παραμένει θαλερός και με «κέφι», όπως του αρέσει να λέει χαρακτηριστικά. Ζωγραφίζει, τρέχει από ‘δώ κι από ‘κεί, κολυμπάει. «Θέλω πράγματα» λέει με ζωντάνια. Τι σπάνιο, τι αναζωογονητικό να συναντάς ανθρώπους που δεν σταματούν να ανακαλύπτουν τη ζωή και την τέχνη τους. Για παράδειγμα, η νέα δουλειά που παρουσιάζει στην γκαλερί Citronne στο Κολωνάκι σε επιμέλεια Θεόφιλου Τραμπούλη έχει ως πρώτη ύλη της ανεξίτηλους μαρκαδόρους. «Ενθουσιάστηκα όταν διαπίστωσα ότι μπορούσα να αξιοποιήσω αυτό το σκληρό, γραφίστικο υλικό και να επεξεργαστώ εικόνες όπως μου αρέσει: να τις γκρεμίζω τρίβοντας με γυαλόχαρτο και μετά να τις χτίζω από την αρχή. Ετσι συμβαίνει με τη ζωγραφική μου. Σβήνω διαρκώς και τα περιγράμματα που δεν έχουν πετύχει καταβροχθίζονται μέσα στο υλικό μέχρι να βρεθεί μια σχέση ψυχικής έντασης ανάμεσα σε μορφή και ύλη. Αναζητώ την ύλη που θρέφεται από τη διαρκή μετατροπή της φιγούρας που δεν ήταν επαρκής».
Γιατί όπως είναι χαρακτηριστικό με τη δουλειά του Μάκη Θεοφυλακτόπουλου και φαίνεται τόσο στα νέα του έργα όσο και στα παλιότερα – ορισμένα από τα οποία θα παρουσιαστούν στην έκθεση -, ακόμα και όταν η ύλη κατακυριεύει τον πίνακα, ακόμα και όταν «έχει διαλύσει τα πάντα», πάντα υποβόσκει μέσα σε αυτή μια φιγούρα. «Ποτέ δεν έχω έτοιμη εικόνα από πριν για τα έργα μου, ωστόσο κάποια στιγμή θα εμφανιστεί μια μορφή που μοιάζει με άνθρωπο, έστω στο περίπου, ακόμα και όταν είναι εντελώς αφηρημένο το έργο. Η ανθρώπινη φιγούρα δεν αποτελεί αυθύπαρκτη αξία στο έργο μου, απλώς είναι μια αφορμή για να γίνει η ζωγραφική. Ο άνθρωπος φαίνεται ότι συγκεντρώνει όλο τον πλούτο της φύσης πάνω του. Ενα δέντρο είναι ένα δέντρο αλλά μια ανθρώπινη μορφή μπορεί να είναι πάντα μέσα από την περιπέτεια της ύλης».
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
