Περπατάμε στη Νυρεμβέργη και γοητευόμαστε από την ατμόσφαιρα του μεσαιωνικού της κέντρου· επισκεπτόμαστε τη Δρέσδη και θαυμάζουμε την εκκλησία της Παναγίας και το εξαίσιο μπαρόκ συγκρότημα του Zwinger, που μας φέρνει στην εποχή της ζωγραφικής του Καναλέτο· στη Φρανκφούρτη είναι εντυπωσιακά τα κτίρια του 17ου αιώνα της κεντρικής πλατείας Roemerberg· στο Πότσδαμ, που φιλοξενεί διάσημα Μνημεία Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO, συναντάμε το Μέγαρο Μπαρμπερίνι (που ο Φρειδερίκος Β’ ανήγειρε πανομοιότυπο με το μπαρόκ πρωτότυπο στη Ρώμη) απέναντι από το επίσης ανακατασκευασμένο κάστρο που σήμερα φιλοξενεί το Κοινοβούλιο του Βρανδεμβούργου· στο Μπράουνσβαϊγκ η πιο εμβληματική μαρτυρία είναι το ανάκτορο του οίκου Welfen με το τεράστιο τέθριππο που δεσπόζει στην κορυφή του κτιρίου, μεγαλύτερο ακόμη και από το τέθριππο της Πύλης του Βρανδεμβούργου στο Βερολίνο.
Πρόκειται για μνημεία-μαρτυρίες του παρελθόντος της Γερμανίας, τεκμήρια της εθνικής ταυτότητας και της ιστορικής συνέχειας. Ή μήπως όχι; Γιατί το κοινό σε όλα τα παραπάνω παραδείγματα είναι ότι αποτελούν ανακατασκευές κτιρίων που κάποτε υπήρξαν αλλά που καταστράφηκαν από την ίδια την Ιστορία την οποία τώρα επιθυμούν να «αναδημιουργήσουν». Ούτε λίγο ούτε πολύ, πρόκειται για μακέτες σε φυσική κλίμακα και συχνά με σύγχρονες τεχνικές (μπετόν αρμέ ή σίδερο) σπουδαίων αρχιτεκτονικών παραδειγμάτων που εξαφανίστηκαν κάτω από το βάρος της Ιστορίας του 20ού αιώνα, εκείνης της Ιστορίας στη διαμόρφωση της οποίας η Γερμανία είχε καθοριστική και μοιραία συμβολή.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
