Η υποκριτική για εκείνη ήταν όνειρο ζωής. Από την ηλικία των πέντε ετών ήθελε να γίνει ηθοποιός. Ξεκίνησε από τότε τα μαθήματα υποκριτικής και θεάτρου, ενώ όσο μπορούσε έπαιζε ως παιδί σε θεατρικές παραστάσεις. Στα 18 της επέστρεψε στην Αγγλία – είχε φύγει από εκεί στα επτά της χρόνια – για να σπουδάσει αγγλική και κλασική φιλολογία. «Για οικονομικούς λόγους» θα μου πει, ενώ ετοιμάζεται για την πρώτη της φωτογράφιση, υπό τις οδηγίες του Νίκου Κόκκα. «Ηθελα όμως να σπουδάσω κάτι που σχετίζεται άμεσα με την υποκριτική, με τη μυθοπλασία, την αφήγηση, την ανάλυση μυθιστορημάτων, θεατρικών κειμένων και ταινιών. Να μάθω πράγματα που θα με βοηθούσαν άμεσα με την υποκριτική» εξηγεί.

Τη Φωτεινή Παπαθεοδώρου, το κορίτσι με το αλαβάστρινο πρόσωπο και το καθαρό βλέμμα, τη γνωρίσαμε στις 3 Οκτωβρίου, όταν μας συστήθηκε ως δόκιμη μοναχή Ελισάβετ μέσα από τo «Μαύρο Ρόδο», τη δημοφιλή σειρά του Mega.

Είναι η πρώτη φορά που τη βλέπουμε στη μικρή οθόνη. Είχε προηγηθεί η συμμετοχή της στην ταινία «Σμύρνη μου αγαπημένη», ενώ στην Αγγλία έχει ασχοληθεί με την παραγωγή ντοκιμαντέρ για το BBC, το Channel 5 και το PBS. Εχει μάλιστα σκηνοθετήσει, μαζί με τον Αλεξάνταρ Νίκολιτς, την ταινία μικρού μήκους «Locked-in», η οποία διακρίθηκε το 2017 στον διαγωνισμό ταινιών Straight 8.

Oπως δηλώνει, ο ρόλος της Ελισάβετ ήταν μια πρόκληση για εκείνη και βάζει συνεχώς τα δυνατά της για να αποδώσει όσο το δυνατόν καλύτερα την ηρωίδα της.

©Νίκος Κόκκας

Ποιες ήταν οι πρώτες σας σκέψεις όταν διαβάσατε τον ρόλο της Ελισάβετ και ποιες όταν σας ανακοίνωσαν ότι εσείς θα υποδυθείτε τη νεαρή µοναχή;

«Την πρώτη φορά που ήρθα σε επαφή με την Ελισάβετ είχα στα χέρια μου μόνο δύο σκηνές. Αλλά κατάλαβα κατευθείαν πως ο χαρακτήρας ταλαντεύεται ανάμεσα σε δύο πολύ δυνατά καλέσματα, την αγάπη για τον Θεό και τα πρωτόγνωρα συναισθήματά της για έναν άνδρα. Από την αρχή της ιστορίας δημιουργείται μια εσωτερική σύγκρουση μέσα της που ταράζει όλο της το είναι. Μια τόσο δυνατή ψυχική σύγκρουση είναι πάντα συναρπαστική για μια ηθοποιό. Η αλήθεια είναι πως όταν με πήρε τηλέφωνο η casting director, Μιράντα Ρωσταντή, για να μου πει πως θα υποδυθώ την Ελισάβετ, δεν το πίστεψα. Νομίζω πως τη ρώτησα πολλές φορές «αλήθεια;», «σίγουρα;», «εγώ;». Βέβαια, χάρηκα. Αλλά η χαρά μου ήταν μετρημένη, γιατί σε αυτόν τον χώρο, μέχρι να αρχίσουν τα γυρίσματα, πολλά μπορούν να αλλάξουν. Δεν το πίστεψα πραγματικά μέχρι την πρώτη ημέρα των γυρισμάτων».

Το τηλεοπτικό κοινό αγκάλιασε από την πρώτη στιγµή τη σειρά. Ποια στοιχεία πιστεύετε ότι τους κέντρισαν το ενδιαφέρον;

«Το «Μαύρο Ρόδο», όπως κάθε καλό δράμα, είναι γεμάτο αντιπαραθέσεις. Η εξωτερική «σύγκρουση» είναι μεταξύ των δύο διαφορετικών κόσμων, του μοναστηριού και της νυχτερινής ζωής, που έρχονται σε επαφή όταν γνωρίζεται η Ελισάβετ με τον Πέτρο. Αλλά όλοι οι χαρακτήρες έχουν και τις δικές τους εσωτερικές διαμάχες. Πιστεύω πως ένας τόσο πλούσιος ιστός που διασυνδέει όλους τους χαρακτήρες έχει τη δυνατότητα να προσφέρει πάρα πολλά πράγματα και ο καθένας μας μπορεί να βρει διαφορετικές πτυχές που μας κεντρίζουν το ενδιαφέρον».

Εσάς τι σας ιντρίγκαρε περισσότερο σε αυτή τη δουλειά;

«Ο ρόλος της Ελισάβετ ήταν μια πρόκληση για εμένα. Μου αρέσουν πολύ οι προκλήσεις και θέλω πάντα να κάνω το καλύτερο δυνατό. Επίσης, μου αρέσει να μαθαίνω και να εμπλουτίζω τη ζωή μου με εμπειρίες. Η δουλειά αυτή είναι μια ευκαιρία να μάθω πολλά για τον κόσμο του μοναχισμού, με τον οποίο δεν είχα καμία σχέση».

Για τις ανάγκες του ρόλου περάσατε κάποιες ηµέρες του καλοκαιριού σε µοναστήρι στο Ρέθυµνο. Μιλήστε µας για αυτή την εµπειρία σας.

«Το καλοκαίρι επισκεφθήκαμε, μαζί με την Κατερίνα Διδασκάλου, το μοναστήρι της Αγίας Ειρήνης στο Ρέθυμνο και ζήσαμε μαζί με τις μοναχές. Η αλήθεια είναι ότι προτού φτάσω στο μοναστήρι είχα άγχος. Η εικόνα που είχα στο μυαλό μου για τα μοναστήρια ήταν λιγάκι τρομακτική. Αλλά έτσι είναι όταν δεν γνωρίζεις, όταν δεν κατανοείς. Από την πρώτη στιγμή οι μοναχές μάς δέχτηκαν ανοιχτόκαρδα και μας έκαναν να νιώθουμε πως ανήκαμε εκεί και μας μιλούσαν λες και ήμασταν φίλες χρόνια. Μας άνοιξαν το σπίτι τους και την καρδιά τους. Μου είπαν ιστορίες για τις ζωές τους. Εκεί νομίζω έμαθα το πιο σημαντικό και απλό πράγμα που χρειάστηκε για να καταλάβω και την Ελισάβετ. Πως όλοι μας είμαστε άνθρωποι. Και δεν χρειάζεται να φοβάσαι το άγνωστο, γιατί συχνά σε υποδέχεται με ένα χαμόγελο και μια ζεστή αγκαλιά».

Ποια είναι η µεγαλύτερη δυσκολία που έχετε συναντήσει στα γυρίσµατα;

«Δεν έχω δουλέψει ποτέ στο παρελθόν σε καθημερινή σειρά και ξαφνιάστηκα με τον όγκο δουλειάς που πρέπει να βγει κάθε ημέρα. Κάποιες φορές έχω δώδεκα σκηνές, από διαφορετικά επεισόδια, με εντελώς διαφορετικά συναισθήματα, με πάρα πολύ λίγο χρόνο για προετοιμασία. Αυτό δεν είναι κάτι που έχω συνηθίσει, μου αρέσει να είμαι πολύ προετοιμασμένη. Αλλά είμαι τυχερή και είναι μεγάλη τιμή για εμένα να συνεργάζομαι με τόσο σπουδαίους ηθοποιούς και συντελεστές που με βοηθούν και με συμβουλεύουν με αγάπη και έγνοια».

©Νίκος Κόκκας

Αστείες στιγµές στα γυρίσµατα υπάρχουν;

«Φυσικά και υπάρχουν αστείες στιγμές. Νιώθω πολύ τυχερή που το «Μαύρο Ρόδο» είναι η πρώτη μου τηλεοπτική δουλειά. Ο σκηνοθέτης Κώστας Αναγνωστόπουλος καθοδηγεί μια πολύ δυνατή, φανταστική ομάδα με εντυπωσιακή ενέργεια. Από τις πρώτες ημέρες ακόμα ένιωθα μέλος μιας «οικογένειας» και όταν μπορείς να νιώσεις μια άνεση, τότε μπορείς να γελάσεις και ελεύθερα».

Το «Μαύρο Ρόδο» ήταν µια αφορµή για να αναρωτηθείτε για τη δική σας σχέση µε την πίστη;

«Το «Μαύρο Ρόδο» ήταν μια αφορμή να αναρωτηθώ για τη δική μου σχέση με την πίστη και συγκεκριμένα με την ερώτηση: «Tι σημαίνει να πιστεύεις;». Είναι η μοίρα του ανθρώπου να μη γνωρίζει τα πάντα και πιστεύω πως όσο και να ψάχνουμε δεν πρόκειται ποτέ να πάρουμε όλες τις απαντήσεις. Αλλά σε αυτό το κενό της γνώσης βρίσκεται ο «Θεός», με οποιαδήποτε μορφή φαντάζεται κανείς τον «Θεό». Προσπαθώ να αντιμετωπίσω τον κόσμο με ανοιχτό και φιλοπερίεργο μυαλό, επιμένοντας σε τίποτα άλλο από την ελευθερία να κοιτάξουμε πέρα ​​από αυτό που νομίζουμε ότι γνωρίζουμε και αυτό είναι για εμένα η πίστη».

Σας αγχώνει το γεγονός ότι ο πρώτος σας ρόλος στην ελληνική τηλεόραση είναι πρωταγωνιστικός;

«Νομίζω πως το άγχος πάντα υπάρχει, όποιον ρόλο και να υποδύεσαι. Είμαι τελειομανής και θα έβαζα πάντα την ίδια μέγιστη προσπάθεια σε ό,τι και να έκανα. Ο Στανισλάβσκι είχε πει: «Δεν υπάρχουν μικροί ρόλοι, μόνο μικροί ηθοποιοί». Οπότε, ναι, υπάρχει πολύ άγχος, αλλά πιστεύω ότι έχω κάνει καθετί δυνατό για να «βρω» την Ελισάβετ, και ελπίζω αυτό να περάσει στους τηλεθεατές».

Είναι µια σειρά µε έντονο το θρησκευτικό στοιχείο και ταυτόχρονα παρουσιάζει και τον κόσµο της νύχτας. Πιστεύετε ότι ενδεχοµένως να υπάρξουν αντιδράσεις από µερίδα των τηλεθεατών όταν αυτοί οι δύο κόσµοι θα έρθουν πολύ κοντά; Εχετε προετοιµαστεί για αυτό;

«Ναι, πιστεύω πως ενδεχομένως να υπάρξουν αντιδράσεις. Αλλά το «Μαύρο Ρόδο» είναι μυθοπλασία που έχει ως κύριο στόχο να ψυχαγωγήσει. Οταν βρέθηκα στο μοναστήρι, μίλησα με την ηγουμένη για αυτό το θέμα. Είχαμε διαβάσει το πρώτο επεισόδιο μαζί και είχα άγχος για το πώς θα αντιδρούσε. Εκείνη με καθησύχασε και μου εξήγησε πως πιστεύει ότι σειρές όπως το «Μαύρο Ρόδο» δεν προσφέρουν στους τηλεθεατές μόνο ψυχαγωγία, αλλά και μια ευκαιρία να ξεχάσουν τα δικά τους προβλήματα, να γελάσουν, να κλάψουν, είναι μια διέξοδος από την πραγματική ζωή που την έχουμε ανάγκη».

Γενικά, στη ζωή σας, δίνετε σηµασία στο τι λένε οι άλλοι για εσάς;

«Ναι. Δίνω μεγάλη σημασία στη γνώμη που έχουν οι άλλοι για εμένα. Αναφέρομαι κυρίως στους ανθρώπους που αγαπώ, αποκαλώ φίλους και σέβομαι. Δεν θέλω να απογοητεύω».

Ο έρωτας του Πέτρου για την Ελισάβετ ξεκίνησε από ένα στοίχηµα. Είναι ο έρωτας στοίχηµα;

«Δεν πιστεύω πως ξεκίνησε ο έρωτας του Πέτρου και της Ελισάβετ από το στοίχημα. Νομίζω πως υπήρχαν τα ίχνη του έρωτα πριν από το στοίχημα και πως το στοίχημα είναι απλώς μια πρόκληση που δίνει στον Πέτρο τη δυνατότητα να έρθει κοντά στην Ελισάβετ πιο γρήγορα. Η Ελισάβετ, βέβαια, έχει αισθήματα για τον Πέτρο, χωρίς να γνωρίζει για το στοίχημα. Ο έρωτας είναι στοίχημα μόνο εάν περιμένεις κάποιο αποτέλεσμα. Βέβαια, μάλλον θέλουμε ανταπόκριση. Αλλά πιστεύω πως οι αληθινοί έρωτες είναι απρόσμενοι, δεν τους σχεδιάζουμε και τα αισθήματά μας είναι τόσο δυνατά που δεν τα ελέγχουμε. Ο έρωτας είναι τόσο όμορφο συναίσθημα που πιστεύω πως είσαι κερδισμένος μόνο και μόνο που έχεις χτυπηθεί από το βέλος, ακόμα και να μην οδηγήσει πουθενά. Οπότε δεν είναι στοίχημα, γιατί πιστεύω πως κερδίζεις και δεν χάνεις, ακόμα και όταν δεν υπάρχει ανταπόκριση».

Τελικά η αγάπη υπερνικά όλα τα εµπόδια;

«Θα ήθελα να πω πως ναι. Η αγάπη μπορεί να υπερνικήσει όλα τα εμπόδια. Πιστεύω πως το να αντιστέκεσαι στην αγάπη είναι να απορρίπτεις την ίδια τη ζωή, γιατί το να αγαπάς είναι μία από τις κύριες ανθρώπινες λειτουργίες. Ο κόσμος έχει ανάγκη από αγάπη, «η αγάπη είναι αυτή που κάνει τη Γη να γυρίζει». Αλλά πιστεύω επίσης πως κάποια πράγματα δεν μπορούμε να τα ελέγξουμε και η ζωή είναι σκληρή. Σε έναν ιδανικό κόσμο, η αγάπη θα μπορούσε να υπερνικήσει όλα τα εμπόδια, αλλά ο κόσμος δεν είναι ιδανικός».

Γιατί οι παράνοµοι έρωτες αρέσουν στο τηλεοπτικό κοινό;

«Εάν δεν υπήρχαν εμπόδια, δεν θα υπήρχε πολύ ενδιαφέρον. «Τα βλέμματά τους συναντήθηκαν. Ερωτεύτηκαν κεραυνοβόλα. Και δεν υπήρχε τίποτα να σταματήσει την αγάπη τους. Και έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα». Μου φαίνεται λίγο βαρετή αυτή η εκδοχή. Ενα από τα πιο κρίσιμα στοιχεία της πλοκής ενός δράματος είναι τα εμπόδια. Αλλιώς ως θεατές θα βαριόμασταν παράφορα».

Πώς είναι η σχέση σας µε τον Μιχαήλ Ταµπακάκη;

«Δεν θα μπορούσα να ζητήσω καλύτερο συνεργάτη από τον Μιχαήλ. Μοιάζει πολύ ο τρόπος που δουλεύουμε και έχουμε πολύ καλή επικοινωνία. Επίσης, πάντα ωθούμε ο ένας τον άλλον να κάνουμε κάτι καλύτερο. Από την πρώτη μας συνάντηση είχαμε πολύ καλή χημεία και ένιωθα πολύ άνετη μαζί του. Τους τελευταίους μήνες έχουμε αναπτύξει μια όμορφη φιλία».

Στη Μ. Βρετανία σπουδάσατε αγγλική και κλασική φιλολογία. Η υποκριτική πώς προέκυψε; Ηταν κάτι που θέλατε από παιδί;

«Πάντα ήθελα να γίνω ηθοποιός και πάντα, από πέντε χρόνων, έκανα μαθήματα υποκριτικής και θεάτρου και έπαιζα σε όσες θεατρικές παραστάσεις μπορούσα κάθε χρόνο. Για οικονομικούς λόγους ακολούθησα άλλες σπουδές αρχικά. Αλλά ήθελα να σπουδάσω κάτι που σχετίζεται άμεσα με την υποκριτική, με τη μυθοπλασία, την αφήγηση, την ανάλυση μυθιστορημάτων, θεατρικών κειμένων και ταινιών. Να μάθω πράγματα που θα με βοηθούσαν άμεσα με την υποκριτική. Οταν, έπειτα, είχα την οικονομική δυνατότητα και βρισκόμουν και στο Λονδίνο, έκανα ό,τι μπορούσα για να ακολουθήσω το όνειρο».

Εχουν αρχίσει να σας αναγνωρίζουν στον δρόµο;

«Η πρώτη φορά που κάποιοι με αναγνώρισαν στον δρόμο ήταν προς τα τέλη Οκτωβρίου. Την πρώτη φορά που μας πλησίασαν δυο κορίτσια, νόμιζα πως ήθελαν να τους βγάλω φωτογραφία και ξαφνιάστηκα πολύ όταν μου είπαν πως ήθελαν να βγουν μαζί μου φωτογραφία. Χαίρομαι πολύ που η σειρά αρέσει στον κόσμο και είναι μεγάλη μου τιμή να αφιερώνει δύο λεπτά από τον χρόνο του για να μου πει συγχαρητήρια. Αλλά γενικά είμαι πολύ ντροπαλός άνθρωπος».

Παράλληλα έχετε ασχοληθεί µε την παραγωγή ντοκιµαντέρ για ξένα δίκτυα. Πώς προέκυψαν αυτές οι δουλειές;

«Οταν τελείωσα τις σπουδές μου ήθελα να μετακομίσω στο Λονδίνο και να ασχοληθώ με την υποκριτική. Βέβαια, χρειαζόμουν μια κανονική δουλειά για να πληρώνω το νοίκι. Ούτε το 1% των ηθοποιών στο Λονδίνο δεν ζει αποκλειστικά από την υποκριτική. Ηθελα να βρω κάτι στον χώρο για να μαθαίνω συνέχεια. Πιστεύω πως είναι πάρα πολύ σημαντικό ως ηθοποιός να κατανοείς τις δουλειές των άλλων στο συνεργείο. Το πόσο σκληρά εργάζεται ένας βοηθός παραγωγής, για παράδειγμα. Η πρώτη δουλειά που βρήκα ήταν σε μια εταιρεία παραγωγής ντοκιμαντέρ. Εμαθα τόσα πολλά εκεί και μου δόθηκαν ευκαιρίες για τις οποίες θα είμαι πάντα ευγνώμων».

Μυθοπλασία ή ντοκιµαντέρ;

«Οσο και να με ιντριγκάρουν τα ντοκιμαντέρ, αγαπώ τη μυθοπλασία».

Ποιες είναι ο προσδοκίες σας για το µέλλον;

«Ο κινηματογράφος».

Το 2017, το «Locked-in», η ταινία µικρού µήκους που σκηνοθετήσατε µαζί µε τον Αλεξάνταρ Νίκολιτς διακρίθηκε στον διαγωνισµό ταινιών Straight 8. Πείτε µας λίγα λόγια για αυτή τη δουλειά.

«Νοµίζω ότι το Straight 8 είναι µια παγκόσµια κινηµατογραφική πρόκληση που κάθε σκηνοθέτης πρέπει να δοκιµάσει. Η πρόκληση είναι να γυρίσεις µια ταινία σε ένα µόνο ρολό φιλµ super 8mm. Δεν µπορείς να κάνεις δεύτερη λήψη, το µοντάζ γίνεται «εντός κάµερας», δεν υπάρχει καθόλου post-production και το σηµαντικότερο είναι πως έχεις µόνο τρία λεπτά και 15 δευτερόλεπτα για να διηγηθείς µια ιστορία και να κερδίσεις το κοινό. Ακόµη και το soundtrack γίνεται «στα τυφλά» και οι διοργανωτές το βάζουν να παίζει στο πρώτο καρέ της εικόνας. Η πρώτη φορά που βλέπεις τη δική σου ταινία είναι µαζί µε το κοινό της πρεµιέρας. Και αυτό αν βρίσκεσαι ανάµεσα στους νικητές. Πιστεύω πως είναι ένας από τους πιο δύσκολους και ανταποδοτικούς τρόπους για να φτιάξεις µια ταινία, µαθαίνεις πάρα πολλά».

Ποια τα συναισθήµατά σας όταν µάθατε ότι είστε ανάµεσα στους νικητές;

«Χάρηκα πολύ, βέβαια. Οι κριτές είναι πάντα σπουδαίοι καλλιτέχνες του χώρου (όπως ο σκηνοθέτης Ασίφ Καπάντια) και εάν επιλεχθεί η ταινία σου, τη βλέπεις για πρώτη φορά, µε κοινό, στην πρεµιέρα του Straight 8, µε την προβολή να γίνεται σε κινηµατογράφο στις Κάννες κατά τη διάρκεια του Διεθνούς Φεστιβάλ των Καννών. Βέβαια υπήρχε και πολύ άγχος γιατί δεν ξέρεις καθόλου πώς έχει βγει η ταινία, αν κάποια πλάνα έγιναν έτσι όπως θέλαµε, αν ο ήχος κολλάει µε την εικόνα κτλ. Αλλά όλο αυτό είναι µέρος της εµπειρίας. Πήγαµε και ταξίδι στο φεστιβάλ, γνωρίσαµε υπέροχα άτοµα, βρεθήκαµε σε ωραία πάρτι και το ζήσαµε λιγάκι. Ηταν µια εµπειρία που δεν θα ξεχάσω ποτέ».

Η αντίστροφη µέτρηση για τα Χριστούγεννα έχει ξεκινήσει. Εχετε κάποια ιστορία να µας αφηγηθείτε από τις καλύτερες, ίσως και τις πιο αστείες, γιορτές;  

«Εζησα µαγικά Χριστούγεννα όταν ήµουν παιδί. Μαζευόµασταν τις γιορτές µε όλη την οικογένειά µου σε κάποιο σπίτι εκείνες τις ηµέρες. Με ένα τεράστιο (από ό,τι θυµάµαι) χριστουγεννιάτικο δέντρο, τζάκι αναµµένο, φαγητό παντού, τραγούδια του Φρανκ Σινάτρα και όλα τα ξαδέλφια µαζί να περιµένουµε να έρθει ο Αγιος Βασίλης. Θυµάµαι, βέβαια, και τη στιγµή που η φούσκα έσκασε… Πριν κοιµηθούµε, παραµονή Χριστουγέννων, πάντα αφήναµε σε ένα πιατάκι κάτι πιτοειδές να φάει ο Αγιος Βασίλης και καρότα για να φάνε οι τάρανδοι. Ο ξάδελφός µου είχε την έξυπνη ιδέα να γράψει, κρυφά από τους γονείς, κάτι πάνω σε ένα από τα καρότα για να αφήσει µήνυµα στον Αγιο Βασίλη. Κοιµηθήκαµε, ξυπνήσαµε το πρωί, ανοίξαµε τα δώρα µας και έρχεται ο ξάδελφός µου κλαίγοντας από τον κήπο γιατί τα κουνέλια που είχαµε τού έτρωγαν το καρότο µε το µήνυµα. Μεγάλη απογοήτευση (σ.σ.: γελάει)».

Τι περιµένετε από τη νέα χρονιά;  

«Να είναι µια χρονιά που να θέλω να επαναληφθεί!».

INFO

«Μαύρο Ρόδο»: Κυριακή έως και Τετάρτη, στις 22.40, στο MEGA.

H φωτογράφιση πραγματοποιήθηκε στο ξενοδοχείο King George (Βασιλέως Γεωργίου Α’ 3, πλατεία Συντάγματος).