Good Job Nicky

Καιρό είχε να προκαλέσει τόσο μεγάλο ντόρο ένας πρωτοεμφανιζόμενος έλληνας καλλιτέχνης. Στις 23 Οκτωβρίου ανέβηκε το κομμάτι «January 8th» του Good Job Nicky στο YouTube και σχεδόν αμέσως τα views του άρχισαν να αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο, με αποτέλεσμα δύο εβδομάδες (και κάτι) μετά ο αριθμός των προβολών να πλησιάζει τις 700.000. Η εφαρμογή Shazam πήρε παράλληλα «φωτιά». Οταν μαθεύτηκε δε ότι ο ταλαντούχος καλλιτέχνης λέγεται Νικόλας Βαρθακούρης και είναι γιος του Γιάννη Πάριου και της Σοφίας Αλιμπέρτη, το ατμοσφαιρικό βίντεο του αγγλόφωνου τραγουδιού που θυμίζει Τζέιμς Μπλέικ (και London Grammar ή Σαμ Σμιθ, θα πουν κάποιοι) κατέκλυσε και τα τηλεοπτικά κανάλια.

Ο νεαρός με τα βαμμένα μπλε μαλλιά (τον οποίο θα βρείτε στο Instagram ως @goodjobnicky) μοιάζει να αδιαφορεί για τα συμπαρομαρτούντα ενός τέτοιου εκκωφαντικού ντεμπούτου και μιλάει για την τέχνη του με μεταδοτικό ενθουσιασμό. Τα αφτιά του είναι έτοιμα να εντοπίσουν το παραμικρό ηχητικό ερέθισμα. Μάλιστα, όταν ακούγεται το «You Don’t Know My Name» της Αλίσια Κιζ στο café όπου έχουμε καθίσει (η συνέντευξη έγινε λίγο πριν από το κλείσιμο της εστίασης), διακόπτει την ομιλία του και τραγουδάει τους στίχους με απίστευτη ετοιμότητα, σαν να είχε κάνει πρόβα αυτή τη σκηνή. Οι μουσικές αναφορές του είναι άπειρες: «Προσπαθούσα πάντοτε να περιλαμβάνουν τα ακούσματά μου τα πάντα, δεν θα είχα εύρος ο ίδιος ως προσωπικότητα αν αυτοπεριοριζόμουν. Ακούω από Λόριν Χιλ, Μάντι Γουότερς και Πάκο ντε Λουθία μέχρι το λαρυγγικό τραγούδι των Μογγόλων και παλιό παραδοσιακό χιπ-χοπ, Das EFX ή Biggie (aka The Notorious B.I.G.)». Οσον αφορά τα πιο σύγχρονα ονόματα, όταν ψάχνει για βάθος στους στίχους θα ακούσει J. Cole, πιστεύει ότι ο Κέντρικ Λαμάρ έχει προφανέστατα όλο το πακέτο, θεωρεί τον Drake μια ιδιοφυΐα στο μάρκετινγκ και στις εκπληκτικές μελωδικές γραμμές και πεθαίνει για Τζέιμς Μπλέικ. Του αρέσουν επίσης πολύ η Sevdaliza, οι Griselda και ο Freddie Gibbs.

Πριν και μετά την «8η Ιανουαρίου»

Η εμπλοκή του με τη μουσική ήταν λίγο-πολύ προδιαγεγραμμένη, κάτι φυσικό και αναμενόμενο, και ας μην την πήρε στα σοβαρά μέχρι την εφηβεία. «Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ανταποκρίνομαι στη μουσική» εξηγεί. «Η μητέρα μου λέει πως θυμάται να είμαστε στο αυτοκίνητο, να βάζει Πρωτοψάλτη κι εγώ να τραγουδάω πιάνοντας τις νότες» περιγράφει. Ο Νικόλας έπαιζε μπάσκετ σε επαγγελματικό επίπεδο μέχρι που ένας τραυματισμός τον βοήθησε να καταλάβει ότι το πραγματικό του πάθος είναι η μουσική. Η πρώτη του επαφή με την πιο σοβαρή και οργανωμένη διάσταση αυτής της καλλιτεχνικής ενασχόλησης έγινε στο στούντιο του Ταφ Λάθος (κατά κόσμον Παναγιώτη Κυριάκου), τον οποίο θαυμάζει απεριόριστα και αποκαλεί μέντορα και κάτι σαν αδελφό του.

Μια άλλη τυχαία συνάντηση που αποδείχθηκε σημαδιακή ήταν αυτή με τον Ερμή Γεραγίδη. Στην ουσία ο Βαρθακούρης γράφει στίχους και μελωδίες σε μια πηγαία διαδικασία που μοιάζει με εξομολόγηση και μέσα από μία συνεχή ανταλλαγή ιδεών το υλικό σμιλεύεται μουσικά από τον Ερμή παίρνοντας την τελική του μορφή. Οι δύο κολλητοί φίλοι αλληλοσυμπληρώνονται στη συνεργασία τους διότι είναι ξεκάθαρο πως ο καθένας κουβαλάει το δικό του μουσικό σύμπαν – οι χατζιδακικές και κινηματογραφικές επιρροές του Ερμή (@ermismusic) είναι, για παράδειγμα, ολοφάνερες στα EP που έχει κυκλοφορήσει. Εχοντας το προνόμιο να ακούσω κάποια από τα πολύ αξιόλογα κομμάτια που έγραψαν μαζί και θα κυκλοφορήσουν τους επόμενους μήνες εντυπωσιάστηκα από το πόσο διαφορετικά είναι όλα μεταξύ τους αλλά και από την οπτικοποίησή τους. Ορισμένα βίντεο είναι πραγματικά κομψοτεχνήματα.

Την περίμενε την απήχηση που έμελλε να έχει το «January 8th» ο Νικόλας; «Κάθε καλλιτέχνης προσδοκά να πάει καλά η δουλειά του, αλλά αυτή ήταν πράγματι μια εκπληκτικά θετική απήχηση. Μου έστειλε μάλιστα μήνυμα μια γυναίκα λέγοντάς μου ότι σε μια πολύ δύσκολη περίοδο της ζωής της βρήκε παρηγοριά στο τραγούδι και ένιωσα πως για αυτό γίνονται όλα, είναι τεράστια τιμή το να αγγίζει μια δημιουργία σου έναν άνθρωπο που το είχε ανάγκη. Και να καλύπτει ίσως και κάποιο συναισθηματικό κενό του. Ελπίζω, παρεμπιπτόντως, αυτή η γυναίκα να αισθάνεται σήμερα καλύτερα».

Τον 24χρονο μουσικό τον απασχολούν φυσικά τα παγκόσμια ζητήματα στα οποία θα κληθεί να δώσει λύσεις η γενιά του: «Δεν συζητάω καν το θέμα της κλιματικής αλλαγής που είναι huge. Προσωπικά, σκέφτομαι πολύ τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, την υπερβολική παραπληροφόρηση και το πόσο δύσκολο είναι να πλοηγηθείς στον ψηφιακό κόσμο – ειδικά το να καταλάβεις τι είναι δική σου αυθεντική σκέψη και ανάγκη και τι έχεις οδηγηθεί να πιστεύεις, αυτή είναι η μεγάλη πρόκληση». Το ενδεχόμενο να αποκτήσει στο μέλλον επικριτές δεν τον ενοχλεί: «Αποδέχομαι την κακή κριτική. Είναι μέρος του παιχνιδιού. Το περιβάλλον μου με έχει προετοιμάσει για τα πάντα. Το να ακούω συνεχώς επαίνους δεν θα με κάνει καλύτερο. Παραγωγικό και υγιή διάλογο μπορώ να κάνω με κάποιον με τον οποίο διαφωνώ». Οταν τον ρωτάω αν έχει στο πίσω μέρος του κεφαλιού του τη διεθνή αναγνώριση με διορθώνει: «Την έχω στο μπροστά μέρος του κεφαλιού μου» λέει χαμογελώντας, και η αλήθεια είναι πως έχει όλα τα εχέγγυα να πραγματοποιήσει αυτό το όνειρο. Με την ευχή μας, φυσικά.